Zondag 3 mei
Lekkere off day met veeeeel regen
Dit was vooral een heel erg gare dag na de actie van gister. We hebben even de toerist uitgehangen en zijn door deze megastad naar Ground Zero en Wall Street gelopen, ziet er toch behoorlijk troosteloos uit op zondag, helemaal in de eindeloze regen die ons ten deel valt vandaag. Na 6 hamburgers en een pilsje in het hostel houden we het voor gezien.
Maandag 4 mei
Spelen op Union Square Subwaystation en een jamsessie at Frankie’s Lounge in Brooklyn
Vandaag gaan we er weer helemaal voor, ook al regent het. Eerst gaan we toch nog even de toerist uithangen, de ene groep gaat naar Toys ’R us en het Museum of Modern Art, de anderen trekken door Central Park en Soho.
Aan het eind van de middag komen we symbolisch samen op Union Square Metro Station. We gaan het in dit grote station proberen. De akoestiek is in ieder geval heerlijk en zelfs na 3 sets zijn er nog geen klachten van politie of omstanders. Het valt in goede aarde, we verdienen zowaar wat en de camera’s spinnen elke set harder. Op dit soort momenten is Convoi gelukkig!
We krijgen een aanbieding van een Japans meisje om morgen mee te doen met Stagebuddy’s Talent Show, klinkt goed, zo’n lekkere foute talentenjacht. Na een bepaalde set komt er nog een hele grote Amerikaan vragen of we weten wie hij is. Niemand weet het, dus geeft hij zelf maar het antwoord. Hij is ‘with the Rock Steady Crew’. Het enige wat ons te binnen schiet is hun enige hit uit de jaren 80, He You Rocky Steady Crew. Maar goed, deze man blijft maar roepen ‘We got you!’, geen idee wat ie wil, dus besluiten we maar een foto met hem te maken (zie hiernaast).
Na vele sets besluiten we naar Brooklyn te gaan, we zijn uitgenodigd voor een jamsessie door een trompettist die Johan vandaag tegenkwam in Central Park. De tent heet Frankie’s Lounge. Eerst nog wat eten in een Mexicaanse toko, die erg gezellig blijkt te zijn. Eindelijk zijn we uit de grote stad, in een relatief kleine straat van Brooklyn (Fulton Street). We leren allemaal nieuwe mensen kennen, waaronder een hele grappige zwarte gast met 2 conga’s die zich uitgeeft als Bless, een Ierse vrouw waarvan ik de naam niet meer weet en een adhd-meisje genaamd Keelie die advocaat schijnt te zijn en de zomermaanden doorbrengt met het eten van uitsluitend burrito’s. Uiteraard vragen we het hele gezelschap mee naar Frankie’s Lounge om te jammen.
Eenmaal daar is het nieuws snel gegaan, de trompettist heeft de sessieleider geïnformeerd, men staat ons zelfs op te wachten. Het is wel heavy jazz dat hier gespeeld wordt, dus ik vraag me af of we er wel tussen passen. Ruub krijgt de zenuwen en Dick voelt zich te min door de tenor saxofonist die lekker staat te blazen. Toch springt Dick meteen het podium op om mee te doen op sax met een nummer dat hij herkent.
Later mogen wij wat doen, het wordt een lekkere bende op het podium, ook Bless doet wat solo’s op zijn conga’s en gaandeweg komen alle andere spelers van de sessie er ook bij. Een gezellig avondje is geboren en we blijven nog lang nabieren, vooral onze Bless in conversatie met de Ierse vrouw vormt een hilarisch tafereel (denk aan Chris Rock meets een grappige Kate Bush). Later blijkt de sessieleider en tevens bassist, Eddy Schuller te zijn. Hij heeft nog op een Charles Mingus plaat gebast. Dick heeft als jazz liefhebber wat cd’s meegenomen naar New York en heeft zowaar de Mingus-cd bij zich waar inderdaad in het boekje Eddy Schuller genoemd wordt. De stermuzikanten liggen hier voor het oprapen, ongelooflijk.
Voldaan en moe vertrekken we richting metro. Maar de “city that never sleeps” heeft nog een verrassing voor ons in petto. Een enthousiaste zwerver zonder tanden begint in eerste instantie een ik-kan-heel-veel-jazz-namen-
Dinsdag 5 mei
Mac Dougalstreet Talentnight en wederom een geweldige zwerver metro sessie
Wederom hebben we heel de dag regen, het lijkt Nederland wel. We hangen vandaag de toerist uit in China Town en Little Italy, eigenlijk niet echt veel bijzonders. We komen wel nog een heel gezin uit Rotterdam tegen in China Town, ach, de wereld is één groot dorp.
In Greenwich Village doen we in een Mexicaans barretje wat interviews voor de dvd waarna we naar de Talentshow gaan in Mac Dougalstreet. Een erg gezellig sfeertje hierzo, een soort Stadhuisplein maar dan een stuk minder plat. Het Japanse meisje dat ons gisteren in de metro vroeg voor de talentshow is helemaal blij dat wij er zijn. We moeten wel eerst even 5 dollar per persoon betalen om mee te mogen doen met de talentenjacht, maar ja, je leeft maar één keer en dan moet je toch een keer aan een dergelijke show mee hebben gedaan.
In het donkere theater is de host een vrouw en zijn de talenten erg kleurrijk. Er zit een poëet achter ons, die de hele show in zichzelf praat en er zit een donkere man rechts van ons die constant op alles grappig commentaar geeft (hij zou eigenlijk mee moeten doen). De kandidaten krijgen allemaal 3 minuten om hun ding te doen. Er doen muzikanten mee en stand up comedians, die allemaal best wel grappig zijn. Het niveau is in ieder geval hoger dan ons eigen Holland’s Got Talent.
Na veel grappen door de vrouwelijke host over Rotterdam (die niet echt grappig waren) zijn wij aan de beurt. We doen een setje en alles wordt natuurlijk weer gefilmd. Het publiek is wel geraakt, er wordt enthousiast geschreeuwd en de host wil eigenlijk meteen gaan ‘clubben in the pacha’. Ook vraagt ze hoe lang we hier nog zijn, 5 dagen is het antwoord; “That’s enough time to bang you all!’ aldus de krolse host.
Uiteindelijk zitten we bij de beste drie en mogen we nog een keer iets doen, maar nu zelfs 5 minuten, hoera. Aangezien we niet kunnen winnen omdat de prijs inhoudt dat je volgende week weer terug mag komen (als wij weer in NL zijn) geven we de eer aan een meisje waarvan ik de naam niet meer weet. Ze speelt piano en kent één nummer, best aardig. Wij hebben onze lol gehad en trekken naar een volgende kroeg waar een jamsessie bezig is. Onze Dick op sax springt er weer tussen nadat de zanger heeft gevraagd of hij wel ‘bad ass’ is. Ja hoor dat is hij, dus de band is blij en Dick schittert wederom met zijn scheursolo’s.
Na een paar budweisers houden we het voor gezien en vertrekken met de metro. En ja hoor, we kunnen er niet omheen, weer voelt een zwerver zich geroepen om spontaan te gaan zingen nadat hij onze instrumenten ziet. Dit keer echte een oude can-picker van 67 jaar, genaamd Juan. De man straalt zoveel zachtaardigheid en blijheid uit als hij met ons speelt, dat het bijna eng wordt. We halen wat centen voor hem op, en hij is als een klein kind zo dankbaar. “It was never about that you know, but I can surely use it.” Ook hier weer een dansende menigte, maar dan op het station. Drie uur later strijken we neer in onze kraakbedden. Morgen gaan we een party bouwen in het hostal.