Dat Motel Mozaϊque is begonnen blijkt uit de lage opkomst in de Exit vanavond. Slechts een stuk of twintig mensen is nieuwsgierig naar de bands TErRa en RedTrack die deze avond de muziek in de Mauritsstraat verzorgen. Een beetje teleurgesteld in de hoeveelheid bezoekers begint het Rotterdamse TErRa aan hun optreden.
Als de muziek begint is het podium nog verlaten. Het viertal heeft een heuse intro van regen en gejuich. Na een paar minuten komen Younes, Wouter en Henri op en beginnen te spelen. Dit sluit naadloos aan op eerdergenoemde intro en de heren blijven even instrumentaal doorgaan. De bas van Wouter klinkt lekker en Younes bespeelt zeer gedreven zijn gitaar. Drummer Henri is niet het type dat op wil vallen en doet dat dan ook niet. Hij doet zijn werk uitstekend, maar lekker verscholen achter zijn drumstel.
Zangeres Marlouis komt even later ook meedoen en vrijwel direct staat de hele band te headbangen. Het eerste nummer heeft veel weg van stonerrock, maar TErRa heeft veel meer in huis. Gaande het optreden horen we klanken uit de metalhoek en zelfs een hint lichte gothicrock. Vergelijkingen met andere bands zijn nauwelijks te trekken. Om je toch een beetje een idee te geven kan ik vertellen dat bands als System Of A Down en Tool wel flinke invloed hebben gehad op dit jonge viertal.
Geheel onterecht gaan mijn gedachten even uit naar Evanescence en Within Temptation. TErRA is namelijk helemaal geen band die in deze hoek geplaatst dient te worden. Marlouis is feitelijk slachtoffer van het feit dat deze bands ook een frontvrouw hebben, in plaats van een man. De zangeres van TErRA heeft een geheel eigen geluid met een groot bereik en veel variatie in stijl. In combinatie met het spel van de heren achter haar is het een band die weet waar het mee bezig is, ondanks hun jonge leeftijd.
Even later is de beurt aan een, eveneens jong, drietal uit het zuiden van Engeland. Deze band is makkelijker een label op te plakken. Onder de naam RedTrack brengen zij punkrock zoals het bedoeld is. Energiek en vol overgave spelen Billy, Phil en Andy muziek die het best tot z’n recht komt met een onvervalst Brits accent.
Zanger/gitarist Billy bezit deze tongval vanzelfsprekend en een vergelijking met The Clash en Buzzcocks is al snel gemaakt. Sterker nog: ik durf zelfs te stellen dat RedTrack de jongere versie van The Clash is, met voorman Billy Wright als de reϊncarnatie van Joe Strummer.
Niet zo gek dat RedTrack ook een paar covers speelt van hun grote voorbeelden. London Calling en Ever Fallen In Love worden opgedragen aan respectievelijk uw reporter van deze avond en Exit-baas Leen Steen. De aanwezigen dansen er op los. Het trio uit Southend speelt dan ook alsof ze in een uitverkocht stadion staan. Dat getuigt ervan dat deze jongens plezier hebben in wat ze doen.
Na ook nog een lied op te dragen aan de barvrouw van de Exit wordt er afgesloten met hun single Pole Dancer. Een nummer dat geproduceerd is door Pete Shelley (Buzzcocks) en Dave Allen (producer van The Cure). Net als het publiek heeft RedTrack er zin in, want al snel volgt een toegift. I Fought The Law van wederom the Clash is de eerste van de twee songs in de encore, gevolgd door een eigen nummer dat definitief het einde van deze avond betekent.
Snel opruimen gevolgd door een korte fotosessie met Daniël Baggerman en dan nog even snel naar onze hoofdstad gaat om af te sluiten voor een bevriende band.
RedTrack is zeker een band om de komende jaren goed in de gaten te houden, want het zal niet lang duren voordat deze jongens in Rotown of op de grotere festivals staan! Aardige jongens trouwens…