Het is druk in de Schouwburg, de vrijdag van Motel Mozaique is naar ik heb vernomen weer volledig uitverkocht. Terwijl er naar mijn gevoel niet echt een grote act is waar mensen voor komen, natuurlijk staat The Whitest Boy Alive als een van de hoofdacts aangemerkt, maar het gros van de bezoekers lijkt de laatste jaren toch te komen voor het uitstekende imago van het festival. Dat is op zich al een noemenswaardige presentatie.
We stormen binnen bij Harm Goslink, u weet wel, de verloren zoon van El Pino & The Volunteers. Sinds enige tijd is hij vrijwilliger af en stort hij zich met groot enthousiasme op het vervaardigen van zelfgemaakte gitaren van afval dat hij verzamelt tijdens zijn werk als vuilnisman. Deze verhalen vertelt hij allemaal in een heerlijk kunstenaars eigen warrige volgorde, waarbij zijn begeleidende cellist elke keer weer moeten roepen “Spelen!”. Oftewel op z’n Rotterdams: Harm je lult te veel, geen woorden maar daden nu graag. Nu dat ik hem voor het eerste met volledige band zie, komen zijn liedjes nog beter uit. Het is ook een verrassende bende geworden, met een cellist, drummer, lapsteel gitarist (zelfgemaakt uiteraard), drummer, contra bassist, zingende zaagspeler en tweede zang door Julia, ook bekend als Lenya. De Nederlandstalige liedjes deelt Harm op in schunnig, vies of vrolijk. Ik wordt er voornamelijk vrolijk van, al is het jammer dat er zoveel tijd opgaat aan praten tussen de nummers terwijl de setlist weer eens niet volledig gespeeld kan worden!
Op naar Watt waar we nog wat meepikken van Grampall Jookabox die in het donkere hol van the Basement zijn ding mag doen. Wat een irritant zaaltje is dat toch als het vol is, je komt er bijna niet in en het podium is te laag, vooral als de helft incluis de zanger, zittend spelen. Onze nieuwsgierigheid werd geprikkeld door wat het programmaboekje over Grampall zei: ‘bekend van het label van Sufjan Stevans’. Helaas bleek dit geen kwaliteitskeurmerk, want de show was rommelig, een constante brei van geluid en een stem waar ik weinig mee kon.
Terug naar de Schouwburg. Fever Ray maakt haar entree in de grote zaal. De Zweedse heeft een batterij aan lasers meegenomen en daarmee contrasterend ook een aantal schemerlampen die verdeelt staan op het podium. Volgens mij heb ik nog nooit een lasershow gezien in een Schouwburg, an sich dus al vrij apart. De etherische stem in combinatie met de lome beats brengen ons al snel in hogere sferen. Vooral als je naar boven kijkt en de wolken projecties voorbij ziet gaan, net echt! Een originele show was het zeker, maar het geheel was nogal eenvormig, na een half uur leek alles op elkaar. Na Fever Ray nog heel even wat meegepikt van The Invisible, het Engelse antwoord op TV on The Radio, zoals het programmaboekje vertelt. Helaas liep de zaal snel leeg omdat niemand wat wilde missen van The Whitest Boy Alive, en wij volgden als makke schapen.
The Whitest Boy Alive was dan ook echt een prachtige afsluiter in de grote zaal van Watt, die na twee jaar afwezigheid weer onderdeel is van MoMo. Zanger Erlend Øye (u wellicht ook bekend van Kings Of Convenience) komt al meteen blij op en zet de toon. De zaal laat zich makkelijk in beweging brengen. Het is heel apart wat deze gasten doen; ze spelen eigen muziek die een dj zou kunnen draaien, maar dan met een live band, en ook nog eens heel subtiel. Het gevaar ligt op de loer dat het een stampende pompshow wordt, maar niets van dit alles bij The Whitest Boy Alive. De band heeft er ook echt plezier in, af en toe legt Erlend z’n gitaar neer en danst vooraan op het podium met het publiek. Wie had dat ooit gedacht van deze knuffelnerd met megabril...
Na de toegift is het weer welletjes en laten we de rest van het programma voor wat het is. Al met al een erge dansbare Motel Mozaique 2009 vrijdag, op naar dag 2!