Als er één band is waar aardig wat mensen die deze avond aanwezig zijn op hebben gewacht dan is het wel Throwdown. De band heeft nog nooit, of heel lang geleden, Nederland aangedaan. En dat is op zijn minst opmerkelijk te noemen. De band heeft namelijk al 5 albums op hun naam staan en zijn ‘slechts’ een openingsband deze avond. Op zich is dit niet zo erg maar na de show blijkt dat deze band meer tijd nodig heeft. Ze spelen slechts 7 nummers waarna ze het podium verlaten. Van deze 7 nummers zijn er zo’n 4 nieuw en dat is erg jammer. De band moet het namelijk hebben van hun oude nummers zoals ‘Forever’, waarmee ze afsluiten, en andere nummers als ‘Slip’ en de straight-edge anthem ‘Raise your fist’. In plaats daarvan worden nieuwe, Pantera-achtige nummers de zaal in geslingerd tot teleurstelling van een hoop fans. Volgende keer heeft deze band dus meer tijd nodig om zo ook meer oude nummers in de set-list te proppen. De nieuwelingen van Job For A Cowboy, zeker als je deze vergelijkt met de heren van Throwdown, komen de zaal vermaken met een stevige portie death-metal. Een aanzienlijk deel van het publiek lijkt op voorhand al niets te moeten hebben van deze heren en gaan daarom achter in de zaal of buiten hangen. Het overgebleven publiek probeert wel te genieten van de stevige sound van deze band. Een enkele langharige bezoeker doet een verwoede poging om de pit in beweging te krijgen maar grotendeels zonder succes. Dit zal waarschijnlijk liggen aan het feit dat ook bij deze band het nieuwe werk niet tipt aan de oude nummers van de DOOM EP. Deze oude nummers kennen een fijnere groove en bevatten ook dikke breakdowns waar op gemosht kon worden. Gelukkig weet de band dat deze EP goed valt bij het publiek en speelt daarom ook 3 nummers van deze plaat. Tijdens die nummers is het dan ook een gekkenhuis in Waterfront. Benen en armen vliegen in het rond terwijl anderen met hun haren wapperen. Op het spel van de band is niet bijster veel op te merken maar wel is duidelijk dat deze band op hun vorige tour met The Black Dahlia Murder & The Red Chord beter tot zijn recht kwam. Maar deze avond draaide dan ook om Bleeding Through. De heren en door vele (mannelijke) fans bewonderde dame uit Orange County mogen de avond geheel in stijl afsluiten met hun eigenwijze metalcore. Zodra de intro gestart is zit de sfeer er meteen goed in. Er wordt luidkeels meegezongen. Mensen klimmen op elkaar en gaan los in de pit. Geheel terecht ook want de muziek wordt goed overgebracht en de band geniet aanzienlijk. Daarnaast is het in het begin nog goed toeven in de pit. Voor iedereen is er genoeg ruimte om even met de armen te zwaaien op de benen te strekken. Alleen wordt het langzamerhand steeds drukker en wordt het publiek steeds uitzinniger. Er wordt om stagedives gevraagd en hier wordt gelijk op gereageerd. De mensen vooraan het podium zijn dan ook niet veilig. Maar ook in de pit wordt de sfeer agressief. Een klein groepje bezoekers vind het nodig om iedereen op de grond te smijten waardoor de sfeer er niet beter op wordt. Dan maar rustig kijken naar de band, wat ook genieten is. Vooral nummers als ‘Love lost in a hail of gun fire’, ‘Love in slowmotion’ en het nieuwe nummer ‘Orange County Blonde and Blue” slaan goed aan. Het is alleen door de publieksreactie al duidelijk dat deze band een terechte headliner is. Op naar Pressurefest!