Het festival bestaat uit een drietal rondes die naar keuze gevuld kunnen worden met optredens van een vijftien verschillende artiesten . Alle optredens bijwonen is helaas onmogelijk en ik heb me dan ook moeten beperken tot optredens van Spaug, Alain Clark en het O.T. De openingsact vindt plaats in de ijskoude binnenruimte van de tot studentenhuisvesting omgebouwde kerk aan de Goudse Rijweg. Ik ben helaas vergeten het te verifiëren, maar alles wijst erop dat de act wordt verzorgd door studenten Circus Arts. Een bescheiden schare festival bezoekers wordt getrakteerd op een mix van dans, theater en acrobatiek. Een leuke aanzet van de culturele avond, maar heel eerlijk gezegd ben ik blij dat ik de iets warmere ruimte kan betreden waar Spaug haar opwachting maakt. Het programmaboekje bereidt mij op Spaug voor met de woorden “alternatieve poprock met melodramatische teksten”. Terwijl de nummers langs mijn trommelvliezen glijden, dringen vergelijkingen met bands als Radiohead en Muse zich aan mij op. Tijdens het korte onderonsje met zanger en gitarist Arno wordt mij duidelijk gemaakt dat de band zich niet direct wil verbinden aan een bepaalde stijl, maar dat mijn associaties zeker niet vergezocht zijn. “Eigenlijk luisteren alle bandleden naar andere bands en die inspiratie wordt meegenomen in de muziek. Maar een algemene deler is zeker te vinden in bands als Radiohead en met een dergelijke vergelijking zijn we verre van ontevreden”, aldus Arno. Na het gesprek met Arno van Spaug moet ik doortrappen om op tijd op het volgende adres te zijn. Een studentenkamer aan de Goudsesingel wordt namelijk vereerd met een optreden door Alain Clark. Wie kent hem ondertussen niet? Sympathieke jongen met een heerlijke stem. De trouwe kijker van De Wereld Draait Door zal ook zijn moonwalk-kwaliteiten niet zijn ontgaan. In de knusse woonkamer brengt Alain, geassisteerd door gitarist Basil Kühne en achtergrondzang van Amber Gomaa en Christiaan Hof vier nummers ten gehore. Jammergenoeg slechts vier, want door een klein misverstand was hem niet duidelijk gemaakt dat er een half uur gespeeld mocht worden. Ondanks de beperkte duur van het optreden geniet niet alleen ik, maar ook de toegestroomde horde - met name vrouwelijke - studenten zichtbaar van de warme klanken. Het kan aan mij liggen, maar deze muziek lijkt in kleine ruimtes het best tot zijn recht te komen. Alain vertrouwt mij na het optreden toe een voorkeur voor kleinere gelegenheden te hebben: “Ik houd van de intimiteit die kan worden opgeroepen in kleinere zalen, wat niet wegneemt dat grotere gelegenheden met de voltallige band en een flinke blazerssectie natuurlijk ook voor een goede sfeer kunnen zorgen”. Het korte optreden van Alain Clark geeft mij de gelegenheid op mijn gemak naar de volgende locatie te peddelen. Ik kom dan ook ruim op tijd aan en kan een comfortabele plek op een typische studentenbank bemachtigen. Vanuit deze positie heb ik een mooi zicht op de twee acteurs van het Onafhankelijk Toneel die een klein voorproefje geven op de voorstelling ‘Vrede & Oorlog’. Dat een voorproefje eigenlijk nooit voldoende is, blijkt wel uit de toelichting die we na afloop krijgen en waarin meer uit de doeken wordt gedaan over het stuk, dat nog volop in ontwikkeling is. Onder de bezielende begeleiding van regisseuse Mirjam Koen wordt namelijk nog hard gewerkt aan de voltooiing van het stuk, dat door middel van gestuurde improvisaties zijn vorm krijgt. Actrice Lizzy Timmers verteld dat we ook meer dan alleen de op Stukafest gespeelde monologen kunnen verwachten:”De twee delen waaruit het stuk bestaat zijn van elkaar gescheiden door een diner, het tweede deel vindt vervolgens plaats op de plek waar het publiek heeft gedineerd. Juist het samenspel van decor, dans, muziek en toneel geeft de toeschouwer een volledig beeld op de ervaringen en belevenissen van de personages”. Het enthousiasme van de acteurs en het puntje van de sluier dat tijdens de toelichting wordt opgelicht maken mij in ieder geval erg nieuwsgierig naar de try-out die op 28 maart zal plaatsvinden. Als afsluiter van de avond staat de montere festivalganger nog een feestje te wachten. Een stuk of honderd Stukafesters heeft de weg naar Waterfront gevonden om nog wat na te praten en te genieten van .MowmitE & Randy en niet te vergeten ‘onze eigen’ Charlie Dee. Later op de avond treedt ook dj Sander Brugman nog aan, maar die maak ik niet meer mee. Na Charlie zit mijn avond erop. Geslaagd en zeker voor herhaling vatbaar.