Hoewel sommige deelnemers zelfs nog te jong waren om aan de bar een biertje te mogen bestellen bleek ook dit jaar weer dat leeftijd slechts een getal is. De passie, overtuiging en lol die van het podium spatte maakt het gebrek aan (levens)ervaring ruimschoots goed. Het niveau was kortom hoog. Het kleine half uur per band om te bewijzen dat ze goed genoeg waren voor de finale van de HSMC maakte van deze avond een amuse-menu, wat startte met de classic rock van het Haagse Ace on Fire. Deze band heeft heel goed naar de platencollectie van ouders of grootouders geluisterd. In het tweede nummer waarde duidelijk de geest van Led Zeppelin’s ‘Whole lotta love’ rond. Classic rock is geen genre waar je veel vernieuwing van mag verwachten en ook de teksten van de band waren nog een beetje kleurloos (wat is een ‘rockin’rebel yell’?) maar een vlekkeloze uitvoering maakt een hoop goed. De muziek heeft een stevige basis en wordt gespeeld door een stel stevige muzikanten. Met name de 14 jarige (!) bassist Flavio maakte indruk. Denk er 20 jaar en een paar vlechten bij en zie een jonge Robert Trujillo. Zangeres Lubna kijkt soms wat gespeeld verveeld en trekt een Debbie Harry pruilmondje maar blijkt ook een soepele zangstem te bezitten die met de jaren nog flink kan gaan groeien. De tweede gang van deze avond werd geserveerd door JIP uit Vlaardingen. Montere gasten die zich niet uit het veld laten slaan als er een gitaarsnaar knapt. Dat zijn ze wel gewend, aldus de gitarist; “wij slopen graag veel”. Met name in hun Nederlandstalige teksten toont JIP zich echter veel opbouwender. Maatschappijkritisch, ironisch en soms simpelweg melig. Maar vooral inventief (“Ik praat je in mekaar”), met veel verbasteringen en samentrekkingen (Suicidaniel). Muzikaal gezien is de band ook inventief, ze klinken alsof de Arctic Monkeys in een ketel funk zijn gevallen. Hierdoor werkt JIP niet alleen op de hersenen, maar ook op de dansspieren, hoewel het eerste toch iets lijkt te overheersen en het geheel dus nog niet helemaal in balans is. Jammer dat ze niet ‘door’ zijn naar de finale. Ik had graag gehoord hoe deze taalkunstenaars zich door de verplichte gedichtbewerking hadden geslagen. Het volgende opgediende recht bestond uit The Death Letters uit Dordrecht. Twee jongens (drums en gitaar/zang) met het motto “Als je het maar meent”. Het was ze echt menens! De zwaarmoedige bandnaam was meteen vergeten bij de eerste vrolijk stemmende scheurende gitaarklanken en stuwende ritmes. Wat een bak geluid uit maar twee instumenten! Denk ‘White Stripes on speed’ met een vleugje punk en blues. De energieke zanger/gitarist Jordi was werkelijk niet te stuiten. Zelfs na een val achterover, compleet met angstaanjagende aanvaring met een speaker, stond hij onder luid gejuich van het publiek weer op, om het voor de val net ingezette ‘Schizophrenic’ – een opwindend nummer met stevige slide guitar - opnieuw te spelen. Dat deze jongens pas 15 en 16 jaar oud zijn doet veel beloven voor de toekomst. Rock ’n roll in de beste traditie en goed voor een plaats in de finale van de HSMC. Het optreden van het Utrechtse Bend-66 begon met strobe-lichten die een dancy electronicabeat vergezelden. Maar toen het overige licht aan ging bleken wij hiermee op het verkeerde been te zijn gezet, want dance-elementen keerden eigenlijk niet meer terug in het optreden. Deze band speelde voornamelijk pop/rock die zo af en toe symfonische elementen bevatte. Bend-66 leek door alle in elkaar vervlochten stijlen nog wat zoekende naar een eigen identiteit; soms vrolijk en dansbaar, soms rechttoe rechtaan rock en soms een flinke dosis gitaargefriemel. Ecclectisch zou je het anderzijds ook kunnen noemen. Mij persoonlijk overtuigde het niet, maar het publiek had er duidelijk minder moeite mee en had het enorm naar de zin. Dee Dee York was helemaal uit Asten (Brabant) naar Rotterdam gekomen. Niet tevergeefs, want ze mochten met de publieksprijs naar huis. Dat verbaasde niet, want Dee Dee York was misschien welde meest professioneel klinkende band van deze avond. Gedegen, soms subtiele, singer-songwriter muziek met een stevige pop/rock basis die zelfs vanaf dit podium heel radio-fähig klonk. Zangeres Danielle beschikt over een warme stem die zich als vanzelf plooit naar de begeleidende muzikanten. Stijlvol en klinkend naar Canadese voorbeelden als Tracy Bonham (Danielle is van Canadese geboorte). Mooi, volwassen, een beetje lief en in heel keurig Engels. Daardoor klonk de band soms misschien een beetje te lief. Gelukkig was het laatste nummer van de set een stuk pittiger, waarmee ze bewezen meer kanten op te kunnen. Het maakt in ieder geval nieuwsgierig naar de CD die Dee Dee York uit gaat brengen. Het afsluitende ‘hapje’ van de avond werd verzorgd door Lucky Joker uit Den Haag. Ik had me de hele avond al af lopen vragen waarom en een mafkees met grote Jamiroquai bontmuts en zonnebril op door de zaal heen er weer liep en nu bleek waarom. Het was een popster! Gitarist Lodewijk en bassist Geert van Lucky Joker verdienen wat mij betreft in ieder geval de prijs voor meest originele outfit. Maar dat terzijde... Lucky Joker werd omschreven als een combinatie van The Stone Roses en The Police, maar waar die vergelijking op gebaseerd was weet ik niet. Het klonk in ieder geval niet naar stoner-funkrock of puntige witte reggea met overstuurde zang. Maar wel naar aanstekelijke Amerikaans georienteerde poppunk die gecombineerd met de juiste hoeveelheid publieksopzweping en ‘attitude’ dit optreden tot een feestje maakte. Wel jammer dat de geluidsman vlak na de aankondiging van zanger Justin dat ‘Lucky Joker’ de eerste CO2-neutrale band is besloot om de rookmachine eens flink open te zetten. Geintje? Ach, het paste wel bij het knipoog-karakter van deze band. Alle kleine hapjes samen vormden een gevarieerd menu van hoge kwaliteit. Natuurlijk had deze ‘Johannes van Dam’ nog wel het een en ander aan te merken, maar dat maakt niet uit. Want als deze jonge muzikanten de ruimte nemen en krijgen om verder te ontwikkelen zie ik de muziektoekomst van Nederland smakelijk in. Na het jury-beraad en de bekendmaking van de winnaars wachtte ons nog een bijzondere traktatie. In de kleine zaal van Waterfront gaven The Bloody Honkies als toetje nog een geweldig optreden. Deze door HSMC-partner Rock n roll highschool ingebrachte band maakte de avond pas echt helemaal af. Vieze, vette, vuige rock ’n roll in de beste traditie van The Stooges tot The Doors. Doorleefd, intens en keihard. Reden voor de verslaggever om even lekker uit de bol te gaan nu het 'echte werk'erop zat. De perfecte afsluiter van een super-avond vol beloftes.