Het valt me direct op dat het in de zaal van Waterfront nog erg leeg is. Hier een daar staan enkele hiphop fans bij elkaar, hangen tegen de muur of roken gelaten een sigaret. Ik besluit mijn oren nog even wat rust te geven en in het cafe van Waterfront de start van de show af te wachten. Dit duurt langer dan verwacht, maar als voorprogramma Dion dan eindelijk aftrapt, is de zaal dan ook goed gevuld. Deze jonger rapper uit Spangen vliegt er gelijk in en met veel bravoure en energie weet hij het stroeve publiek op zijn hand te krijgen. Maar eer wij allen goed en wel in de stemming zijn gekomen, kondigt Dion zijn laatste nummer aan en is eigenlijk vrij snel alweer van het podium verdwenen. Jammer, want samen met zijn partner bewijst hij niet alleen over de juiste energie te beschikken, ook bombardeert hij het publiek met een aantal strakke tracks. Nu valt er jammer genoeg weer een stilte op het podium, die wordt opgevangen door MC Manu, die zijn vlotte babbel over het publiek uitgiet en ons achterlaat met DJ Abstract, die de lastige taak krijgt de stemming erin te houden. De mensen beginnen druppelsgewijs de zaal te verlaten, als na een wat rommelige aankondiging eindelijk Blaxtar het podium betreedt. Het nieuwe album, waarvan Blaxtar ons nu een voorproefje gaat geven, heet ‘Chronoz Baall’ en staat voor de tegenstellingen in zijn eigen persoonlijkheid. Direct schakelt hij door naar de derde versnelling en vuurt hij, daarbij ondersteund door pompend strakke beats zijn mathematische raps op het publiek af. Hij kijkt, maakt contact met zijn publiek, praat tussen zijn tracks op rustige en charismatische toon en lijkt zich bijzonder op zijn gemak te voelen op het podium. De halfvolle zaal raakt in de ban van zijn muziek, die qua spanningsboog mooi is opgebouwd. Hier en daar neemt hij gerust en zelfverzekerd de pauze om met zachte stem een van zijn hersenspinsels voor te dragen, vooraleer hij zich weer laat ondersteunen door muziek. Het valt mij op, dat hier gelijk een cliché doorbroken wordt. Waar ik en velen met mij bij rap en hiphop vaak direct denken aan egomane Alfamannen, die ons toch vooral maar willen laten zien hoeveel geld, vrouwen en auto’s ze wel niet bezitten, daar slaat de uitgesproken bèta-rap van Blaxtar een hele andere richting in, getuige sterke tracks als “Machtsmisbruik” en “Mooie Meid”. Natuurlijk laat ‘Biggy Blax’ zich vergezellen door vrienden en gelijkgestemden en geeft hen een kans om hun kunsten te vertonen. Deze gastoptredens horen er natuurlijk bij, tegelijk was ik zo geïntrigeerd geraakt door het opzwepende charisma van Blaxtar, dat ik liever meer van hem had gezien. Als hij uiteindelijk de mike weer oppakt en zich versterkt met Manu en zijn jongere broer Typhoon, gaat het dak er pas echt af. Met ontbloot bovenlijf komt hij terug voor een verpletterende toegift en het is goed te merken dat er op dat moment twee Grote Prijs-winnaars op het podium staan. Blaxtar staat voor energie en overtuiging van eigen kunnen en zoals hij zelf zegt, muziek die uit vele lagen bestaat. De tracks afkomstig van Chronoz Baal zijn goed geschreven en worden nog beter gebracht. Blaxtar is live een verassing, zelfs als Waterfront maar half gevuld is.