De supportact van de avond werd ingevuld door ex-Bad Candy (jawel, het feministisch verantwoorde bandje dat Barry Hay op een blauwe maandag formeerde) Elle Bandita. Een krachtige stem en dito gitaarwerk konden de zielloosheid van het ontbreken van een echte band echter niet verbloemen. Ondanks dat zij het publiek aardig mee kreeg wist ze haar plek en na krap een half uur werd er plaats gemaakt voor hoofdact Mindless Self Indulgence. Bij het betreden van het podium door Jimmy Urine en kornuiten werd er meteen losgebarsten met het hysterische Shut Me Up. De zaal kwam direct in beweging en er ontstonden tot aan het einde van de show onophoudelijke moshpits. De band staat te boek als rariteitenkabinet en niets is minder waar. Het uitdrukken van een sigaret op de tong van een ander bandlid, het gegooi met en het uitkleden van stagedivers en het opeten van een gegooide string zijn vanavond slechts enkele van de vele fratsen. Ondanks deze stroom van chaos in het publiek en op het podium speelt de band verbazingwekkend genoeg een enorm strakke show. Hoogtepunt van de avond was de uitvoering van de, naar eigen zeggen, sellout Straight to Video met zijn synthpopachtige trekjes. Aan toegiften werd niet gedaan wegens de belachelijkheid van dit fenomeen, en om eerlijk te zijn geef ik hen groot gelijk. In mum van tijd wist de band het publiek in Waterfront zich te laten gedragen als een stelletje wilden, wat hoogstwaarschijnlijk een hoog blauwe tenen-gehalte heeft opgeleverd. Een optreden vol energie, fijne hysterie en een geweldige interactie met het publiek. Dit soort concerten blijven een feestje om te bezoeken; een ietwat ruw feestje wel te verstaan.