Het is donderdagmiddag tien over vijf en ik stap op de metro naar Rotterdam Rumble. Onderweg even een vette hap halen en op de automatische piloot richting de Erasmusbrug lopen. Daar aangekomen ben ik even kwijt hoe verder, oja, richting Tropicana bij die rooie brug moet ik zijn. Ik kom precies op tijd binnen om de Low Point Drains te zien. Helaas heb ik dus wel net de Complications gemist. Maar de Low Points maken een hoop goed. Wat een lekkere band is dat toch! Rauwe punk-blues-rock 'n' roll overgoten met een swingend sausje. Het is helemaal mooi om te zien hoe tijdens "Birthday" Mr. Low z'n bas even aan de wilgen hangt om de gitaar van Mr. Point over te nemen. Dit om dat Mr. Point op dat moment met z'n megafoon door het publiek heen cruised en op een gegeven moment zelfs op zijn rug tussen het publiek op de grond de tekst ligt te schreeuwen. Je zag een paar mensen echt kijken van "hé waar is die gozer nou gebleven?". Een zeer goed begin van de avond, dat mag gezegd worden. Helaas duurt het anderhalf uur voor de volgende band zich aandient, dus ik ga in de tussentijd maar op en neer naar de Tiki-bar waar zondag nog een soort van afterparty zal zijn met The Dorktones en wat dj's. Eenmaal terug in Waterfront stap ik precies op tijd binnen om Lover! te zien. Een soort Ramones-achtige band maar dan saaier. Er zijn ongeveer 100 mensen in de zaal die staan te kijken, maar ik heb niet het idee dat ze er echt warm van worden. Dus ik ga maar even naar het café waar de dj lekkere Las Vegas Grind plaatjes staat te draaien. Dat is het mooie van zo'n feestje als Rumble in Waterfront. Als de band niet bevalt of is afgelopen kan je ook altijd nog gaan swingen in de bar. Het is kwart over negen en tijd voor Mark Sultan - ook wel bekend als BBQ - een one-man-band die lekkere zompige trash blues speelt op zijn gitaar. Terwijl Mark met z'n voet de maat stampt, brengt hij op z'n big bass en met zijn soulvolle, rauwe donkere stem aubades aan de dames. Dit doet het heel goed bij het publiek en ik zie aardig wat hoofdjes meedeinen op de maat van de muziek. Daarna is het tijd voor de Yum Yum Yums. Een pop-punkbandje met een dikke laag suiker erop wat vooral schijnt aan te slaan bij het vrouwelijke publiek. Je kent het wel: samenzang en liedjes over 'jongen vindt meisje en jongen verliest meisje'. Niet wereldschokkend maar zeker ook niet slecht. Er hangt een goede sfeer in de zaal en iedereen schijnt het behoorlijk naar zijn zin te hebben. Na afloop even op een voor mij als 'vinylfreak' gevaarlijke plek gaan kijken: de platen beurs. Ik zie een hoop mooie dingen maar weet me voorlopig nog in te houden en koop niets, terwijl ik andere mensen met hele stapels vinyl onder de arm maar een lege portemonnee weg zie lopen. De tijd gaat snel als je lol hebt en dus is het alweer tijd voor de volgende band. De Wau Y Los Arrrghs uit Spanje. Zelden een band gezien die zo z'n naam waar maakt. Iedereen ging los: De gasten gingen van "Wau" en de meiden gingen van "Yiieee". Na afloop dachten we allemaal "Arrrgh wat was dat lekker!". Zeker de cover van de Los Saicos klassieker 'Demolicion' uit de jaren zestig ging er in als zoette koek. Wau Y Los Arrrghs is echt een hele leuke band. De zanger die een paar tanden mist en als een bezetene over het podium loopt te stampen, is helemaal top. En dan is het helaas tijd voor mij om weer naar huis te gaan. Geen tijd meer om Garagezilla te zien. Een soort van Nederland/amerikaanse allstar garage band met leden van Beyond Lickin', The Stilettos, The Perverts, The Quotes en de Groovie Ghoulies in de gelederen. Naar wat ik later hoor schijn ik toch wel wat gemist te hebben. Jammer, maar helaas, je kan nou eenmaal niet alles hebben in dit leven. Het is al laat zat en m'n chauffeur en ik moeten morgen weer vroeg op. Wordt vervolgd....