De zaterdag begint voor mij véél te vroeg dankzij een overijverige buurman die om acht uur 's ochtends in de muur gaat staan boren. Ik ben niet blij. De hele dag kwakkel ik een beetje voort en uiteindelijk moet mezelf bij elkaar rapen om naar Rotterdam te gaan. Daar eindelijk aangekomen beklimmen net de Hollywood Sinners het podium. In het programma stond dat dit een beetje op The Mummies en andere Crypt bands zou lijken. Daar is dus niks van waar, want ook dit is gewoon weer zo'n Ramones-cloon geheel tot aan de leren jasjes aan toe. Niet slecht, maar ook niet revolutionair of geweldig. Het hoogtepunt van hun stage show is dat de gitarist op een verhoging van zo ongeveer 20 centimeter gaat staan en eraf springt. Nou, poe, echt rock 'n' roll hoor. Het is trouwens behoorlijk druk deze avond. De zaal zit goed vol. Maar ja, ze hebben dan ook twee grote publiekstrekkers op de poster staan. De volgende band zijn The Mojomatics, een tweemansformatie uit Italië, die een country-punk-blues-achtig vehikel besturen, wat ik in ieder geval erg leuk vind. En ik ben niet de enige. Dat blijkt wel, want gedurende hun set spelen ze langzaamaan de zaal weer vol en zien we weer een hoop swingende hoofdjes. Ik hoorde zelfs iemand verontschuldigend tegen zijn vrienden zeggen dat hij dit eigenlijk wel leuk vond. Alsof hij zich een beetje schaamde dat dit niet punkrock genoeg was. Helemaal niet nodig gozer! Dit is óók geweldig en een stuk interessanter dan al die bandjes die er hetzelfde uitzien en klinken. De stemming zit er goed in en na afloop ga ik toch maar weer even kijken op de platenbeurs die al zoveel slachtoffers heeft gemaakt. Ook ik ga nu aan het gas, want ik kan in één klap m'n Dirtbombs single-collectie compleet maken. En ik kom tot de ontdekking dat de Sixty Niners uit Nederland eindelijk een officiële single uit hebben. Op Voodoo Rythm nog al liefst! Is het toch goed geweest dat ze in Db's met The Monsters hebben gespeeld. Ik ga maar snel weer weg voordat ik echt straatarm ben en gelukkig staat de volgende band alweer klaar. De Peawees, uit Italië. Het is lekker druk in de zaal en de jongens doen hun best om de mensen mee te krijgen wat ze ook lukt. Maar mij persoonlijk kan het niet echt boeien. Ik hou best van 'rechttoe rechtaan punk rock 'n' roll' maar ik mis iets extra's. Het is net een beetje te bedacht allemaal. Maar ik ben een zeur en de rest schijnt het niet te deren. Men drinkt en kletst er lustig op los. Ik ga maar weer even naar de bar waar het ook gezellig druk is en de dj van dienst echt hele toffe tunes aan het spinnen is. Platen zoals de Swingin' Medallions Double Shot (Of My Baby’s Love) zou iedere dj standaard in z'n tas moeten hebben. Na een drankje en een dansje is het tijd voor de band waar de meeste van ons wel op hebben staan wachten. Radio Birdman, de punk legendes uit Australië. Tering, wat maakten die hun reputatie waar! Die gasten rockten echt de hele jonge generatie van het podium af. Ik zou zeggen van: "Kijk, luister en leer en ga voorlopig nog maar terug naar je oefenruimte jochies." De zanger (Rob Younger) had een paar ogen zo zwart als kool en ging me daar als een bezetene tekeer op dat podium. En voor het podium was een mosh pit ontstaan zoals ik die tijdens het hele festival nog niet zo wild had gezien. Ondanks verzoeken van de zanger om het niet te doen werd er ook hier weer behoorlijk gecrowdsurft. Radio Birdman speelde een wilde set van eigen nummers en een paar covers tussendoor. Toen ze bij de toegift de meest frantische versie die ik ooit hoorde van You're Gonna Miss Me van The 13th. Floorelevators speelden kon het voor mij niet meer stuk. Ik vind persoonlijk, dat nu zowel Mc5, The Stooges en de New York Dolls in de muziekpers worden herwaardeerd we dit ook met Radio Birdman moeten doen voordat hier ook de helft van de band is uitgestorven. 'Hell man, they sure kicked ass'. Dit concert alleen was de toegangsprijs al meer dan waard. En zo dachten meer bezoekers erover, want bij de laatste band van de avond was het toch iets minder druk. Ondanks dat er toch blijkbaar ook nog aardig wat mensen speciaal voor The Rip Offs waren gekomen. Vier gasten met panty's op hun hoofd verknipt tot balaklava's (je weet wel, van die skimaskers). Er werd flink meegezongen en gepogoed door het publiek. Zelf vond ik het muzikaal allemaal een beetje te veel van hetzelfde. Daarnaast werd ik ook een beetje moe van al het homofobe geouwehoer op het podium en het gezeik over hippies en drugs. Dus ben ik toen ze aan hun verplichte toegift begonnen maar weggelopen. Ieder z'n ding en dit was niet mijn ding. Gelukkig was in de bar de sfeer een stuk beter, lekker druk en wéér een nieuwe dj die ook weer allemaal jaren zestig soul en garagerock plaatjes aan het draaien was. Ik heb nog tot in de vroege uurtjes op de dansvloer gestaan. Rotterdam Rumble 2007 was al met al een zeer geslaagd feestje. Het is maar goed dat dit niet iedere week is want dan zou ik niet zo oud worden! Aan de andere kant, wie wil er nou oud worden zonder feestjes als Rotterdam Rumble mee te maken? Dit is toch de jus die het leven de moeite waard maakt. Met een bonk in zijn kop en blaren op zijn voeten, moe, maar gelukkig zegt verslaggever Harold Herrie: volgend jaar gaan we gewoon weer!.