Dat de Rotterdamse muziekliefhebbers de mannen van Moke hebben omarmd, is duidelijk. Al ver voor de 27e september zijn de kaartjes uitverkocht. Moke heeft de grenzen van stadsband overschreden en is nu niet meer Amsterdams, maar Nederlands. Want ondanks het feit dat zanger Felix Maginn Iers bloed door zijn lichaam heeft stromen, is hij nu van ons. Dat iemand van onze westburen de band leidt, is wel duidelijk. De typische Brit-sound is goed te horen in de met passie overgoten liedjes die het vijftal vol overgave door de zaal laat vloeien. Alsof het geen moeite kost, komen de nummers voor de zoveelste keer aan bod. Waar halen ze hun energie, pret en zin vandaan? "Spelen is het leukste wat er is", vertelt gitarist Phil Tillie me na afloop. Het geluid van Moke gaat diep. Het raakt, maar mist net het scherpe randje om door je ziel heen te snijden. De teksten zijn overigens wel van emotionele waarde voor Felix Maginn. Veel nummers gaan over het Noord-Ierse geweld waar de zanger jarenlang tussen heeft gestaan. "Dit komt zo ongelooflijk uit het diepste van ons”, zegt hij en daardoor weet het strakke maar toch rauwe geluid van het vijftal de liefhebber te bewegen. Het publiek danst, is stil daar waar het stil moet zijn en beloont Moke met een gemeend applaus. Ieder nummer weer. Gesloten ogen, op het podium, gesloten ogen voor het podium. De mensen glimlachen wanneer de bandleden naar elkaar glimlachen, het publiek geniet. Iedereen is gekomen vol verwachting, vol hoop op een mooi optreden. "Als dit succes is, en ik denk dat je dat wel zo kan noemen, dan is het een heel kwetsbaar ding. Dan moet je goed presteren omdat mensen naar je kijken, maar dan moet je ook zorgen dat ze naar je blijven kijken", zegt Felix Maginn. Dat is ze gisteravond meer dan goed gelukt. Moke; het Nederlands antwoord op Britpop is wat mij betreft hard op weg om de status 'Nederlandse muziekgoden' te behalen .