De zevende oktober, een relaxte zondagavond onder de Willemsbrug. DJ Cutnice warmt de zaal op. Er wordt veel ‘gehugd’ als bekenden elkaar zien. Lottalove. Om 20:30 zingt host The Fifth de aanwezigen naar het podium. “Tijd voor musuuk!”, zou tante Es zeggen. Opener Jenny begint een beetje als rockband met een countryzangeres. Huh? Jazz? Rap? In aanvang is de jazzlink nogal dun; een Rhodes-achtig klavier. Later trekt dat bij. In rustiger passages pakt zangeres Jenny jazzy uit en gaat naar kopstem. De gitarist heeft zijn akoestische gitaar omgewisseld voor een elektrische en er duikt nog ergens een reggaebreakje op in de eerste cover (Jamie Cullum/John Legend/Maroon 5-hitje, kan er even niet opkomen). Daarna volgt nog een cover; met At Last van Etta James is de link naar jazz duidelijk. De achtergrondzanger en –zangeres zijn nadrukkelijker aanwezig. Het laatste liedje, City Of Rain, heeft lekker minimale drums en een heerlijke basmelodie. Jenny heeft een heldere stem met een country-achtig trillertje in haar stem, kwestie van smaak of je dat lekker vindt. Een veelzijdige zangeres. De muzikanten zijn goed, maar het is allemaal nog een beetje te netjes naar mijn smaak. Bij de laatste twee nummers gaan ze een beetje los, aangewakkerd door de drummer. Niet zo gek, het is de eerste keer dat ze samen op het podium staan, zo meen ik Jenny te horen zeggen. Dit verdient een herkansing. Maar wanneer? Jenny, fix je MySpace, ik kan nergens iets verifiëren! Bij het Rotterdamse GMB valt al snel het verschil op tussen de extraverte rapper/zanger en DJ Cutnice, die ‘übercool’ de beats en samples levert. Het draait om de rapper, dat is duidelijk. Vanaf zijn eerste beatboxklanken weet hij mij te boeien. De man heeft een aanstekelijke vrolijkheid, terwijl hij serieuze issues onder de aandacht brengt. Naast goed verstaanbare raps beschikt GMB over een prima zangstem, die comfortabel aanleunt tegen zijn eigen achtergrondvocalen uit het apparaat van DJ Cutnice. In de hiphop zit een Jamaican feel. Aan variatie geen gebrek. En wat een entertainer! Daarbovenop heeft hij ook een paar gasten: zangeres Liza met een warme jazzy stem levert een mooi duet op, rapper Concrete doet een paar nummers mee en op het eind komt trompettist Randall een paar noten pakken. Heel subtiel onder de dominante trompet de versnelde sample “Love Don’t Live Here Anymore”, fraai. Als de muziek op is volgt nog een hilarisch moment, als GMB met zijn stem de steeds ingewikkelder frases van de trompet nadoet in een vraag- en antwoordspelletje met trompettist Randall. GMB laat de trompet winnen, al komt hij een heel eind. Erg grappig. Helemaal niks aan te merken? Vooruit, als Concrete de raps van GMB dubbelt vind ik de verstaanbaarheid een tikkie minder. Maar het mag de pret niet drukken. Meer, meer, meer! Daarna is het podium voor State of Monc. Na een spannend elektronisch ambient intro met blazers, zet de band in met een beat a la Firestarter van The Prodigy. Niet de gitaren, maar wel een klarinet en een trompet met een enorme deeelaaaaaaaaaaaay erop, prachtig! Verder een slappende bassist, een sfeervol toetsenpartijtje en elektronische beats en bliepjes. Oh, en een echte drummer, die lekker losgaat en fijne accenten legt. Super soundtrackmuziek. Dat wordt een instrumentale set. Hoelang blijft het spannend? Het tweede nummer gaat er vrolijk nog een tandje bij. Mooi die blaaspartijen, uitgesmeerd over die snelle ritmes. Je ziet muzikanten keihard werken. Van contact met het publiek is amper sprake. Ik geniet van het oogcontact tussen drummer en beatmeister. Bassist plukt nu aan een 5-snarige fretloze bas bij voor een slepende baspartij. Mooi contrast met die venijnige breakbeats. En het is weer bewezen: je bas hóeft niet op je knieën te hangen om heeel errug laag te klinken. De helft van de zaal staat inmiddels achterin bij de bar te kijken. Qua presentatie is het nogal karig. Zeker na een GMB. Maar voor mij valt er genoeg te genieten door te kijken naar wat de band doet. En anders kun je natuurlijk nog dansen. Deze band vind ik de duidelijkste link naar jazz hebben. En dan is het om 23:30 eindelijk de beurt aan de in Duitsland wonende Nigeriaanse Nneka. Hier komt soul, hiphop, jazz, funk en een vleugje reggae samen. Bob Marley, Massive Attack en Laureen Hill represent! Nneka heeft een sympathieke band om zich heen. Naast bas, gitaar, drums en toetsen heeft Nneka ook nog een scratcher in haar posse. Ook Nneka maakt duidelijk contact met het publiek om haar boodschap over te brengen. Ze heeft met haar band een behoorlijk eigen geluid. Jammer dat de drums en de bas het geluid zo domineren. De rest van de avond was het geluid gelukkig beter in balans. Helaas moet ik de laatste tram terug hebben, dus ik heb het niet helemaal kunnen zien. Jammer, wilde graag zien hoe de set zou verlopen. Voortaan 19:00 uur zaal open, 20:00 uur beginnen, Waterfront? Heerlijk, zo’n zondagavondje. Voor diegenen die het gemist hebben: 11 november is de volgende editie in Waterfront met Sabrina Starke, Yah of York en The Proov.