Als de bandleden van Now It’s Overhead even voor tienen het podium opstappen, is Rotown goed gevuld. Zouden de meesten gewoon nieuwsgierig zijn naar de verrichtingen van deze allstar combi, of zijn ze al volop bekend met deze band? Gedurende de avond lijkt het het eerste te zijn, want er zijn maar een klein aantal hoofden die duidelijk maken dat ze bekend zijn met de songs. Now It’s Overhead doet in ieder geval een stevig beroep op het inlevingsvermogen van het publiek. De songs van de band moeten het namelijk niet van een sterke melodie hebben, maar van een bepaalde sfeer die uitgesponnen wordt. Wat dan wel weer jammer is, is dat sommige songs net te vroeg geëindigd worden. Zit je net lekker in de sfeer van de song, stopt het ineens! Het zijn dan ook vooral de lang uitgesponnen songs die de hoofdjes van het publiek op en neer weten te krijgen. De kwaliteiten van de drummer worden in die langere composities optimaal benut. Soms zet hij een hoekige drum in, dan weer weet hij de nummers ‘swing’ mee te geven of de boel flink op te zwepen. Een absolute opwaardeerding voor de band, deze man! De band zoekt weinig contact met het publiek. Frontman Andy LeMaster bedankt het publiek af en toe. Maar verder is Andy te druk bezig om zijn geluid, dat voor een groot deel op effecten rust, op orde te krijgen. LeMaster heeft wel een aangename stem. Soms doet hij Brian Molko (Placebo) of Richard Ashcroft aan denken, zeker als hij bepaalde woorden wat lang aanhaalt. Omdat Now It’s Overhead het dus niet echt van de presentatie moet hebben, en ook niet van de sterke melodieën, wordt het een redelijk éénvormig optreden. Toch zijn er een paar hoogtepuntjes te noemen, zoals Let The Sirens Rest van het laatste album en het ontroerende I Will Always Miss You, dat de avond afsluit. Kortom: een prima avondje Rotown, maar van deze allstar combi had iets meer verwacht mogen worden.