’t Is vrijdagavond en WORM biedt een uitgebreid bitpopprogramma. Bij het indrinken staat Discovery Channel op, William Shatner benadrukt nog eens het belang van Star Trek voor de moderne westerse samenleving. De boodschap; trekkies en nerds in het algemeen regeren heden ten dage de wereld. Toevallig of niet? Vanavond zullen Pornologic en consorten Delfshaven onveilig maken. WORM verwelkomt de bliepliefhebber met een uitgebreid programma aan bitpop en electro. Maar liefst vijf acts zullen hun kunsten vertonen in het rijksmonument aan de achterhaven 148. Bij binnenkomst worden we verwelkomd door een hoop kunstzinnig op elkaar gestapelde banden. Hier en daar wordt de ruimte opgeleukt met vintage spelcomputers en consoles waar de gebruiker naar hartenlust mee mag experimenteren. Toch krijg ik hier geen nostalgisch gevoel bij. Het is niet alsof er een era voorbij is die nooit meer terug zal komen, maar eerder een era die nu op volle krachten komt. Alsof de gemiddelde consument nu pas de mentale capaciteit heeft de ware betekenis van bit en bliepjes te doorgronden. De avond begint met het Zweedse Goto80. Een vrij lege zaal aanschouwt zijn kunsten. Voor wie het staan te veel moeite is bestaat er de mogelijkheid uitgebreid te pac-mannen vanuit een luie bioscoopstoel, terwijl andere bezoekers vrij wezenloos de prestaties tot zich nemen. Toch is het niet iedereen de mening toegedaan dat de avond sloom moet beginnen. De lounge dj heeft duidelijk andere ideeën en brengt de vroege bezoekers stevige electro: Egyptian Lover schalt uit de boxen. Naarmate de avond vordert worden de acts beter met meer energie, meer beuk, meer gruis; kortom aangenamer. Al blijft het storend dat er fotografen blijven rondhangen en foto’s maken van DMG Plantlife, die intens over zijn drumcomputer is gekruld en duidelijk te bescheiden is om met het publiek te communiceren. Af en toe gunt hij ons dan toch een blik, welke meteen weer naar binnen keert als er een spoor van contact ontstaat. De muziek lijkt equivalent aan zijn houding te zijn: angstig, ingehouden, schuchtere opbouw zonder enige beloofde explosie. Er wordt dan ook geen energie overgebracht naar het publiek, dat een beetje heen en weer wiegend de artiest tracht te vinden. Onze Nederlandse Jeroen Tel heeft daar toch een beter antwoord op, en hij bedient het publiek met aanstekelijke dansritmes en samples. De dansvloer staat vol. Het feest kan zowaar beginnen. Accenten en samples in de muziek worden benadrukt met hand en armgebaren. Jeroen gaat tekeer als een dirigent die het publiek bespeelt. Al doet het een beetje plichtmatig aan, vooral omdat hij zich bedient van herhaling en niet van spontaniteit. Daarbij is de muziek wellicht een tikje te voor de hand liggend om voor echte verassingen te zorgen. Maar zoals gebruikelijk is, bewaart men het beste voor het laatst: Pornologic. Onze Rotterdamse broeder stal de Rotterdamse harten. Allereerst hadden we al mogen genieten van bollen en staven in allerhande suggestieve posities, nu zou de porno op het scherm worden geaccentueerd door porno in de muziek. Zelf ziet Pornologic er werkelijk fabuleus uit. Een oranje spierenbundel bomber maakt hem de volmaakte parodie op de pornoacteur. Zijn roze shirt refereert prachtige aan sappig roze vlees. Een afzichtelijk petje maakt hem compleet als de belichaming van mannelijke kracht en potentie. Einfach Porno! De set van stampelectro gaat er in als zoete roze koek. Draaitafels zijn klaarblijkelijk ook gemaakt om op te staan. Het publiek vindt het allemaal prachtig. Er wordt wild gedanst en de lokale punk delegatie probeert tot vervelens toe te pitten. Het eind valt dan ook rauw op het dak, men schreeuwt om meer porno maar krijgt slechts een a-capella versie van A. Hazes’ Vlieger. Het enige wat Pornologic nog rest is zijn shirt in het publiek te gooien en de vele groupies erom te laten vechten.