Rotown is sowieso een zaal waar avontuurlijke Britpop regelmatig geprogrammeerd staat en nu met het UK Fest in de stad bewijzen ze nogmaals er een goede neus voor te hebben. Little Man Tate uit Sheffield is pas een jaar bezig, maar heeft al een bescheiden top 40 hit (What? What you got) in de UK op hun naam. In het Rotown programmaboekje wordt de muziek van Little Man Tate omschreven als een kruising tussen Arctic Monkeys, Bromhead's Jacket en The Streets, maar daar valt over te twisten. Wij omschrijven het liever als muziek met de hoekige boosheid van The Jam gebracht met de souplesse van de jonge Blur, met strak gezongen meerstemmige refreinen. Ach, muziek omschrijven voor mensen die het nog niet gehoord hebben blijft altijd lastig. Daarvoor kan je tegenwoordig beter MySpace checken. Feit is dat de band in zanger/gitarist Jon Windle een charmante en energieke frontman hebben. Met zijn "cheeky smile", knipogen naar trouwe fans en actuele grappen in zijn teksten windt hij in ieder geval de eerste rijen van het matig gevulde Rotown om zijn vinger. Zelfs dat tot twee maal toe de snaren van de gitaren knappen brengt de band niet van hun stuk. Ook tekstueel is de groep stevig geworteld in de Britse traditie. De liedjes zijn kleine verhaaltjes over het alledaagse leven. Bijvoorbeeld over hoe je wakker kunt worden naast iemand die lang niet zo knap is als je in benevelde staat de avond ervoor had gedacht. Of over een jongen en een meisje die elkaar leuk vinden en bepaalde jeans dragen om de aandacht te trekken. Helaas is ook een andere Britse traditie de band niet vreemd. Natuurlijk hebben ze na één jaar nog geen uitgebreid repertoire, maar slechts 8 nummers in een krappe 35 minuten spelen laat je toch een beetje achter met het gevoel alleen naar een leuk voorprogramma gekeken te hebben . Kort maar krachtig zullen we maar zeggen. Het maakt in ieder geval benieuwd naar wat deze band meer in huis heeft. Nog een jaartje geduld maar?