Het is vrijdagavond negen uur en in Waterfront café wemelt het natuurlijk van de muzikanten die repeteren met hun bandjes. Aan de bar zitten bekende gezichten zoals Baggerman en Bandita. Er lopen jongelui rond die denken dat ze “happening” zijn door zich status proberen te ontlenen aan het feit dat ze gekend worden door de bandleden. Het café vult zich langzaam maar zeker ook met oprechtere mensen (jong en oud) die vanavond gekomen zijn voor wat met stelligheid de bekendste indie-band van Rotterdam genoemd mag worden: Feverdream. De grote zaal is inmiddels redelijk goed gevuld en ik loop vol bewondering langs de muren om de Feverdream expositie van Daniël Baggerman te bekijken. Bekende foto’s, minder bekende foto’s, op het podium en in de oefenruimte, studio impressies en intieme inside-plaatjes. “Wat een baggerfoto’s!”, zeg ik tegen de kunstenaar die verschillende bezoekers te woord aan het staan is. “Tja, ik wou d’r ook vanaf, eigenlijk.”, grijnst een ontspannen Baggerman. “Feverdream is waarschijnlijk de band die ik het meest op de voet gevolgd heb. Je bouwt een zekere band met ze op.”, vertelt hij. Dan is er activiteit op het podium. De gordijnen gaan open en twee jongens (Max en Bart van Mono) kondigen unisono de eerste band van vanavond aan: The Hands als Feverdream. De energie is indrukwekkend tijdens het openingsnummer. Ik zelf had de indruk dat de spanning wegzakte bij het tweede tot en met het vierde nummer, maar daarna wisten The Hands het 30 minuten durende optreden toch naar een climax te brengen. Leuk om te zien dat René van Lien met zijn camcorder stukjes filmt en de band zichtbaar tevreden aanmoedigt. The Hands maken normaliter instrumentale post-rock. Niet verwonderlijk dus dat de zang niet bepaald om over naar huis te schrijven is. Desalniettemin zit de stemming er inmiddels goed in. Dan is het de beurt aan het Utrechtste We vs Death, een instrumentale band die net als Feverdream in Rusland heeft gespeeld. De bezetting is apart: naast bas en drums zijn er drie (!) gitaren en een trompettist die de leads voor zijn rekening neemt. Na het eerste nummer steekt de trompettist een ellenlang verhaal af en vindt het nodig om te melden dat zij “vol met tegenstrijdigheden” (hij bedoelde waarschijnlijk “drank”) zitten. Vervolgens gaat hij ook nog eens kort de discussie aan met iemand uit het publiek, wat ik weinig professioneel vond. Het nadeel van instrumentale bands vind ik vaak dat de muziek zodanig spannend moet zijn wil het publiek niet verzanden in eindeloze onderlinge triviale conversaties. Dat laatste was hier helaas het geval. Als Feverdream het podium dan uiteindelijk bestijgt, met het drumstel vér naar voren gehaald is de sfeer meteen intiem. Van Lien gebaart nog wat naar de geluidsman en zet het eerste nummer in. Het is druk, warm, zweterig en je zit meteen helemaal in de muziek - wat een rauwe energie! Er wordt wat ouder werk gespeeld maar voornamelijk nummers van de nieuwe plaat “You Are Happening”. Ik ben als groot bewonderaar van Van Lien misschien bevooroordeeld. Ik durf verder niet veel woorden meer vuil te maken aan dit optreden omdat ik bang ben in understatements te vervallen. Dit is zo’n band die door keihard werken enorm ver is gekomen, en het is totaal verdiend. Aan iedere zichzelf respecterende muziekliefhebber die deze band nog nooit live heeft gezien: a) ga je schamen en b) ga ze als de sodejota checken! Met een voldaan gevoel en een exemplaar van de nieuwe cd loop ik naar buiten en kan eigenlijk alleen nog maar het woordje “gruwelijk” stamelen.