Terwijl singer/songwriter Erik Vandenberge met het Waterfrontpubliek praat vanaf zijn kruk op het podium, krijgt hij een stroomschokje door zijn microfoon. In een oude mannen tempo, al doorpratend met het publiek, trekt hij zijn vertrapte kisten met stalen neuzen uit. Eén van zijn grijze sokken schuift hij over de microfoon. Een betweter uit de zaal roept: “ja, er zit ook zo’n ruis op die microfoon.” Waarop Nataneal vanachter zijn bas roept: “nee, jôh, die ruis is het geluid van nostalgie.” Genoeg educatieve Erik voorlichting, ‘take the bottle, put it on the table’, hier wordt blues met karakter gemaakt. Erik heeft drie gitaren meegenomen. Bij zijn steelguitar pakt hij akkoorden met een gepolijste flessenhals die hij om zijn pink draagt. De snaren plukt hij met een metalen plectrum. Als een oude muziekdoos die wat tandjes mist, resoneren de snaren op de staalplaat. Vandenberge voert je mee naar het heden en het donkere deel van zijn netgepasseerde verleden, toen hij nog op zijn niet zo weerbestendige boot Iwan woonde en er weinig mee zat. Beter afsluiter voor de Wereld Haven Dagen 2006 had Waterfront niet kunnen kiezen. Erik stopt al zijn alledaagse sores op melodramatische wijze in een bluesjas. Zijn stem is laag, timide, maar zo dwingend dat hij gedurende het optreden alle vaart uit het leven haalt en zelfs rust biedt. De band, met de hopelijk tijdelijk naam Crappy Dogs, bestaat uit drummer Hananja Boelen, die roert met metalen kwasten op een twee-troms drumstel, contrabassist Nataneal Boelen die uit alles geluid kan halen en saxofonist Arnout Brinkman. De meest geliefde muzikanten smelten geen harten door perfect spel, maar door zichzelf uit te drukken in hun instrumenten. En dat talent is deze avond niet alleen bij Erik Vandenberge op te merken. Dat geldt ook voor Nataneal Boelen, die al met Erik speelde toen hij nog, vóór 2002, in Rotterdam woonde. Tijdens het nummer Sleeping In The Closet staat Nataneal met één voet op de zinken teil. Daarop is een beweegbare bezemsteel bevestigd, die uitloopt in een gebogen hoorn van een herkauwer. De top van de bezemsteel, net onder de hoorn, is verbonden met de zinken teil door een stalen kabel. Met zijn hand, gehuld in bouwvakkershandschoen, bespeelt hij de éénkabelige contrabas. Melodie maakt hij door de bezemsteel te bewegen. Nataneal speelt kazzoo, tikt met zijn vingers op een tweesnarige, reguliere contrabas en alles is muziek bij hem. De podiumvloer wordt geruimd. De grijze sok blijft de microfoon omhullen tot Erik hem zelf meeneemt. Hij loopt naar ons toe. Op de vraag ‘wanneer zijn cd Iwan uitkomt?’, antwoord hij na diep en veelbetekenend te zuchten: “21 september, op de dag dat de herfst begint.” Het hoofdprogramma van de avond is de nu veertien jaar bestaande band Bottle Rockets uit Festus U.S.A. Ze spelen strakke bluesrock, zoals velen. Er is werkelijk niets op aan te merken. In één opname kan een cd van deze band geproduceerd worden. Maar het is zo emotieloos dat je als publiek slechts toehoorder blijft. Hun repertoire is duizend in een dozijn. Als Bottle Rockets achter kippengaas in een Amerikaanse kroeg met door rode zakdoek omspannen lampen zou spelen, zou het een puike afsluiter van de avond kunnen worden. Maar alleen als hoofdact is Bottle Rockets saai en bloedeloos.