Phat-E productions greep de kans om iets te organiseren met hardcore en zo stond in Exit op vrijdag 1 september een line-up met All Out Effort, All For Nothing, Drainlife en Second Chance op het programma. Cool van Exit om ook de wat hardere genres aan bod te laten komen, erg cool. En ze zullen er geen spijt van hebben gehad want de zaal stond goed vol en het gerstenat stroomde rijkelijk. Uw recensent was trouwens rijkelijk laat aanwezig want All Out Effort had net gespeeld en Al For Nothing stond als tweede band al op het podium toen ik arriveerde. Stom van me want All Out Effort was de enige band van buiten de regio op de poster(uit Roelofarendsveen of al places) en de enige band die ik nog nooit eerder had gezien. Ik had natuurlijk moeten weten dat het feest vroeg zou beginnen met vier bands op een avond. Ik was meteen onder de indruk van All For Nothing. De band treedt de laatste tijd erg veel op, vooral in Duitsland en dat was te merken. De band speelde echt retestrak en aan frontvrouwe Cindee kon je ook goed merken dat er veel ervaring opgedaan was. Haar optreden was erg overtuigend; als en gekooide tijgerin struinde ze voor het podium op en neer, dwars door de pit. Nu is het podium in Exit best klein voor een vijfmans formatie als AFN en Cindee heeft ruimte nodig dus had ze blijkbaar weinig keus, maar dapper is het wel om als tamelijk klein meisje gewoon dwars door al die moshers te beuken. All For Nothing speelde veel nieuw materiaal en het wordt dan ook echt tijd dat ze een nieuwe cd uit gaan brengen want de Start At Zero cd is nu toch echt niet meer representatief voor de band. Drainlife werd tot mijn verbazing door het publiek onthaald alsof het een beetje een buitenstaander was. Een beetje dan want er waren genoeg mensen die lekker meeknikten op de ultra zware metalcore van dit gezelschap, maar toch kreeg ik een beetje het gevoel in een flashback naar begin jaren tachtig te zitten toen metal echt not done was in de hardcore scène. En ik altijd maar denken dat dat bekrompen pure hardcore denken inmiddels volledig uit de tijd was. Persoonlijk heb ik echt een zwak voor de sound van Drainlife; je kunt er heerlijk tegenaan leunen en het is ultra lomp. Daarbij zien de bandleden er ook uit alsof er niet met ze te spotten valt (terwijl het echt zulke lieve jongens zijn…) Daar komt ook nog eens bij dat mensen als zanger Yorick toch ongeveer beetje tot de oldschool hardcores van deze stad behoren; mensen die al in het genre bezig waren toen de meeste mensen die deze avond aanwezig waren nog te klein waren om uit te gaan. Datzelfde geldt natuurlijk ook voor de oudgedienden van Second Chance die er inmiddels al bijna 10 jaar tegenaan gaan. Time flies poeh… Van de line up die toentertijd Second Chance vormde zijn alleen zanger Dries en gitarist Perry over. Die twee zijn dan ook meteen de ruggengraat van deze band, dat lijkt me duidelijk. En in tien jaar heb je ruim de tijd om een assortiment songs met potentie op te bouwen. Second Chance is zo’n band die gewoon een stel hits in de bagage heeft zitten. Van die hits waar je als band gewoon niet onderuit komt om ze te spelen. En van die nummers die bij ondergetekende meteen een paar dagen lang door het hoofd blijven spoken. Don’t care about tommorow, only living for today…. Hey Exit meer van dit soort shows want hoe meer plekken voor de hardcore scène om te spelen hoe beter!