Het publiek van Bazar Curieux werd via flyers en op de websites aangespoord om vroeg te komen. In Nighttown staan mensen dan ook keurig op tijd in de rij om naar binnen te gaan. Maar Now & Wow herbergt toch meer de nachtvlinders. Als het uit Helsinki afkomstige kwartet Shogun Kunitoki in een pikdonkere zaal aan hun optreden beginnen, is het dan ook nog behoorlijk rustig. De eerst aangekomen bezoekers zijn dan nog op het dak van de oude graansillo, waarin Now&Wow gevestigd is, voor een avontuurlijke rondleiding met oud-graanoverslagmedewerker Theo. In de andere twee zalen wordt alleen muziek gedraaid. Je moet behoorlijk geconcentreerd in de donkerte turen om de silhouetten van de twee organisten, de drummer en de percussionist/visuele vormgever van Shogun Kunitoki te kunnen zien. Op de muur achter de band rollen, op zéér klein formaat filmcollages mee. Om de projector goed te kunnen besturen zit percussionist Timo Klaavo, aan de podiumrand, met zijn rug naar het publiek gericht, wat nogal vreemd overkomt. De twee organisten Ville Viitanen en Jari Suominen en drummer Juri Puhakkaop starten langzaam op. Wat wel typisch is voor Finse bands die soundscapes maken. Een steeds sneller wordende cadans neemt grip op het geroezemoes in de zaal. Het geluid van de orgels zwelt aan en gedurende het hele optreden wordt snelheid en aaneengeslotenheid van de klanken niet doorbroken. De muziek klinkt herkenbaar in de oren. Is het achtergrond muziek van series en documentaires uit eind jaren zestig, begin jaren zeventig? Wat een heerlijke opening van Bazar Curieux. Het is alsof je naar een verzameling van ijshockeywedstrijdorgels luistert, die muziek van Steve Reich brengen. Shogun Kunitoki is nog net niet ten einde of Mauro staat al op het podium van de Now-zaal. Het is een stuk drukker geworden in de Now & Wow. En de verwachtingen van het publiek liggen hoog. Er wordt gesproken over zijn aandeel als gitarist/zanger van dEUS en als fronttman van Mauro Pawlowski & The Grooms. Maar voor de aanvang van het optreden liep het al niet zo soepel. Mauro was in de artiestenruimte nog op zoek naar een gitaar. En nu hij op het podium staat doet zijn microfoon het niet. Da's lastig als je je stemgeluid in een laptopje wilt proppen om het vervolgens weer te vervormen tot een nog aftandser geluid. Hij draait een oude track For He's A Jolly Good Fellow en zegt een stuk later dat hij even wat technische mankementjes moet oplossen. In het begin herstelt Mauro zich nog. Hij trekt een gedecoreerde keyboardverpakking over z'n hoofd en speelt verder. Maar ondanks zijn wil om het publiek te vermaken, gaat het optreden van kwaad tot erger. Hij beheerst de techniek van het live mixen en samenvoegen van vinyl en voorgeprogrammeerde klanken totaal niet. En zelfs zingen en gitaarspel, waar zijn talent ligt is niet verenigbaar met de rest. Een kwartier voor het optreden verzucht hij dat hij nog een kwartier moet vullen. En dan verliest hij het voordeel van de twijfel. Dit experiment van de sympathieke Mauro had de oefenruimte of zolderkamer nog niet mogen verlaten. De vijf meiden en de ene jongen van Cansei de Ser Sexy doen net of ze het beu zijn om sexy te zijn. En waar word je dan als band, met zo'n naam, als eerste op beoordeeld? Ze zijn het in ieder geval niet beu om een bandje te zijn, en dat kan eigenlijk ook niet als ze nog maar zo kort als band bestaat. Ook al hebben ze zoveel optredens op hun naam staan. De band uit Sao Paulo was tot voor kort nog een kunstenaarscollectief. Liedjes als Lick Lick Lick My Art-tit zijn leuk, zeker door zulke enthousiaste meiden uitgevoerd. Het is één van de betere optredens deze avond. Maar oh oh oh, we missen dit jaar Bazar Curieux bands met muzikale hoogbegaafdheid. De kelder, waar vanaf het begin van de avond kunstcollectief TicToc in hun tot getto verbouwde paradijs zit, heeft ondanks hun vermakelijke dj-line up met Slipmatti, Josse en Krijn von Rippendahl, Beatnologic een rustige avond. Drummers Julian Gross en Aaron Hemphill en zanger/bassist Angus Andrews van de band Liars, die in een bovenliggende zaal spelen, gaan daar geen verandering in brengen. Angus komt op in een grijs jaren zestig kostuum, terwijl drummer Julian gekleed in onderbroek, hemd en superheldencape achter het drumstel gaat zitten. Niks bijzonders, dat doet hij vaker. De drie mannen wonen verspreid over de wereld (VS en Europa) dat ze elkaar alleen echt ontmoeten tijdens optredens. En ook nu weer is het een prettig samen zijn. Julian en Aaron spelen hard. Alsof ze lood in hun drumstokken hebben. Ze spelen zo vol overgave en met zoveel passie. Jammer dat er geen oordopjes te verkrijgen zijn. De decibellen in de gehoorbuis raken verzadigd en al gauw zijn de door Agnus, Julian en Aaron ingebrachte melodieën niet meer van elkaar te onderscheiden. Teleurgesteld gaan we de zaal uit. Doordat we geen oordopjes hebben, missen we waarschijnlijk de beste live band van de avond. Daardoor zijn we wel op tijd voor Peaches And The Herms, net als Stijn en Mauro treedt ook zij niet voor het eerst op voor het Motel Mozaïque-syndicaat. In 2003 kwam ze met de broertjes Dewaele (2 Many Dj's) mee. Nu heeft ze een band bij zich onder de naam The Herms bestaande uit Samantha Maloney (Hole, Eagles of Death Metal) drummer, Radio Sloan (ex-Courtney Love) gitarist en JD Samson (Le Tigre sinds 2000). De vier vrouwen komen in glimmend zilverkleurige spantex het podium op. De zaal is vol, vooraan wordt gedrongen om de sexuele boodschappen van Peaches lippen af te lezen. Peaches en Now&Wow daar kun je op voorhand van zeggen dat het een goede combinatie is. Maar de rauwheid van Peaches is in het begin nog niet aanwezig. De nummers van het in juli 2006 veschenen album, Impeach My Bush, klinken vlakker. Peaches is toch juist de vrouw van de climaxen? De band speelt goed, Peaches doet wat van haar verwacht wordt, maar echte uitschieters komen aan het begin van het optreden niet voor. De geluidskwaliteit is ook zeer afhankelijk van de plaats waar je in de Now-zaal staat. Na de eerste helft van het optreden en een verkleedpartij verder, komen Peaches en The Herms los. Drummer Samantha Maloney is intussen door een enorme lul vanachter haar velgendrumstel verjaagd en staat nu, naast JD Samson en Radio Sloan, achter haar drumcomputer vooraan op het podium. Hoe wulps en ruig Peaches ook over het podium paradeert, zij staat als een datatypiste achter haar drumcomputer. Ondanks dat wordt het toch een vette show. Nederlanders zijn ook niet meer zo te shockeren. Bij het nummer Shake Your Dix wordt, op de eerste rijen, flink hard met de tieten mee geschud. De band is zoals te verwachten was goed en strak. Maar van muzikale ontroeringen kun je bij Peaches, op het spel van JD na, niet echt spreken. Tegen het einde kruipt de zangeres nostalgisch achter haar synthesizer, de manshoge lul zwabberend op de achtergrond. Ze speelt Fuck The Pain Away. Weer even klinkt de zangeres zo rauw als toen ze doorbrak. Peaches is goed, maar hoort nu echt bij het grote publiek. De lat lag hoog voor Bazar Curieux. Tijdens Motel Mozaïque en de aangrenzende festivals hebben de afgelopen tien jaar veel muzikale verrassingen plaatsgevonden. En het publiek is er aan gewend geraakt. Dit jaar was er voor gekozen om een programma samen te stellen dat ook bij Now & Wow past. Daar zijn ze in geslaagd. Maar over de hele avond genomen is de kwaliteit teleurstellend. Het grootste gedeelte van het publiek loopt door het ondergrondse gangenstelsel naar de uitgang. Het overgebleven publiek zoekt al dansend zijn stek tussen de drie zalen voor de ontspannende moves. TicToc heeft de kelder vol gekregen en er wordt gefeest zoals TicToc het voor ogen had. De Parijzenaren Gildas & Masaya bedienen de grootste groep dansers met een waanzinnige set. Voor wat meer diepere tonen zijn daar St Paul en Mr Wix. Ja, hier blinkt Now & Wow in uit; een open instelling voor dance.