Het door het literaire magazine Passionate jaarlijks georganiseerde Geen Daden Maar Woorden festival is inmiddels een bekend fenomeen in Rotterdam. De formule van het festival overstijgt het idee: het publiek wordt niet alleen in contact gebracht met schrijvers, maar ook theater, dans en muziek. Dit alles gebeurt in een aangename wisseling van acts, alle optredens zijn kort en kernachtig, waar de aandacht van het publiek nauwelijks verslapt of enkele punten na. Zo was de film die over Remco Campert gemaakt was een schrikbeeld voor iedere schrijver/kunstenaar. Waarom wordt hij gefilmd terwijl hij met zijn stramme lijf op bed gaat liggen om een dutje te doen? Ook Joost zwagerman liet op zich wachten, de beste man kwam niet eens opdagen! Als rots was er dan Menno Wigman die met zijn altijd solide en verwarmende poëzie het blokje vulde. Enfin! Genoeg literair geleuterd; er werd natuurlijk vooral muziek geluisterd door bovenstaande. En dat was er. Een interessante mix van bekende en compleet onbekende acts vulde de podia tussen de schrijvers en dichters op. Zo was er Khan of Finland, uit Duitsland. Wat deze obscure act deed op het festival was voor mij onduidelijk. Was het budget geld op? De band bestond uit een goede beatboxer, een redelijke pianist en een ordinaire relnicht die met zijn kreten ‘Toern up tha boembox’ en ‘Do you like my new outfit’, wijzend op zijn leren bondage pakje, het publiek enigzins wist te vermaken. Het programma boekje beloofde een ‘weergaloze show’, maar wat zich werkelijk voltrok in de kleine zaal van de schouwburg was een eentonige herhaling van simpele piano riffjes die aangevuld werden met hakkerige beats en een constante galm op de microfoon van de relnicht. Een betere import uit Duitsland bleek de elektrofunker Lopazz. Hij liet het betere vakwerk zien: geen drumcomputer, maar gewoon met hardware aan de knopjes draaien op het podium! De live ingespeelde basloopjes waren soepel en een warme aanvulling op de strakke elektro. Interessant detail was het compleet donkere podium en zelfs geen lampje om hun harde werk bij te schijnen. De band ging gehuld in duisternis en ondersteunde hun zeer dansbare muziek met een video-performance van psychedelische tribals. Hoogtepunt van de avond was onbetwistbaar onze Nederlandse Pete Philly and Perquisite. Pete liet zien dat hij alle regie in handen had en een meester-regisseur is. Zo deed hij een freestyle sessie met het publiek, vroeg om drie onderwerpen om over te rappen en begon ongelooflijk goed te freestylen. Hij wist precies hoe om te gaan met de microfoon en is de meest verstaanbare rapper die ik tot nu toe gezien heb. Ook Pete’s band is natuurlijk niet te versmaden: Alt saxofonist Benjamin Herman, ook wel bekend als verdienstelijk lid van New Cool Collective, laat ook bij Pete Philly zijn vermogen tot samenspel tot een uiterste brengen. Hij ondersteunt, verwarmt en stuurt bij. Als er een minpunt valt te noemen bij dit optreden was het het wegvallen van het geluid van de bas. De arme Rotterdamse bassist deed zo zijn best en er viel weinig tot niets van te horen. Afsluiters waren Deelder Draait, deze maal in wit pak. Er werden charmante zwart-wit beelden achter hem geprojecteerd. Zijn jazz klonk als vanouds vertrouwd en goed. Het ging DJ Tom Barman minder goed af; Zijn set stond veel te hard en joeg mensen eerder angst aan, dan dat het ze deed aanzetten tot dansen. Daarnaast brak zijn naald af: een dodelijk begin voor een dj-set. Een interessante avond met veel invloeden, de een beter geslaagd dan de ander.