Voordat het zo ver was moesten China Blue, Pourquoi Me Reveiller, Noblesse, JumboDollars, Saunawest en Vixy laten zien wat ze op het podium waard waren. De meeste bands deze avond beschikten al over aardig wat podiumervaring, wat wellicht een verklaring is voor het hoge niveau van wat we te zien kregen. Finalezenuwen spelen ongetwijfeld een rol, maar het toont de ware podiumtijgers die daar bovenuit kunnen stijgen en een jury weten te overtuigen hen met de prijs naar huis te laten gaan. Toch blijft het om zanger Jean Paul Schriks van JumboDollars te citeren "appels met peren vergelijken". Dus je kunt als band en publiek maar beter vergeten dat het een wedstrijd is en er gewoon een feestje van maken. En een feestje werd het. Terwijl de in 'Gerard Joling wit en bont' gestoken kappers van Masters Of Style in de gang tussen café en zaal ieder die het maar wilde aan een extreme makeover onderwierpen, mocht China Blue het spits afbijten. Deze Rotterdamse band met Vlaamse voorvrouw Esther Keymolen trok meteen de eerste liefhebbers richting podium. Hun aan Portishead refererende trippop met intieme sfeer is dan ook het soort muziek dat je als het ware naar binnen zuigt, waarna je in diepere lagen terechtkomt. Diepere lagen gevormd door de bijzondere combinatie van bas, drums en sampler-percussie, melodieus aan elkaar gevlochten door het twinkelende pianospel van Jack van de Ven en de uitstekende stem van Esther. Het is daarom bijzonder jammer dat China Blue te maken kreeg met geluidsproblemen waardoor de zang af en toe wegviel. Ook was de percussie slecht te horen, wat extra vervelend is, omdat juist percussie bij dit type muziek het trippy karakter kan maken of breken. Gelukkig toonde de band karakter en liet zich niet door de falende techniek uit het lood slaan. China Blue is dan ook niet de nieuwkomer waar we hen misschien voor hielden. Bassist en mede-oprichter Rogier Hemmes heeft namelijk al aardig wat competitie-ervaring, onder andere met de rockband Merengue. Zijn dragende baslijnen en de stug kittig doordansende zangeres trokken de band op de juiste momenten uit de modder zodat de band hun gemankeerde set toch nog tot een goed einde konden brengen. Al in dromerige sferen was de overgang naar Pourquoi Me Reveiller niet al te groot. Ook zij maken subtiele, intrigerende muziek die niet een-twee-drie in een hokje te plaatsen is. Het zat de band alleen niet mee. Een afwezige zanger/gitarist werd vervangen door twee – overigens uitstekend zingende en spelende – dames. Daarnaast was ook nu de geluidsmix verre van ideaal. Het bijzondere instrument 'viola de gamba' (een soort mini-cello) viel compleet weg. Vooraan bij het podium was het nog wel te horen, maar daar overstuurden de grote speakers het geheel weer teveel. Dit zal voor Pourquoi Me Reveiller zeker teleurstellend zijn geweest, want hierdoor kwam hun door akoestische gitaar gedragen luisterpop niet tot zijn recht. Misschien is een bandjes-competitie dan ook niet de geëigende plaats voor een band als deze. Daarvoor is bij het luisteren naar de in eigenwijsheid soms wat Belgisch aandoende muziek te veel aandacht nodig die het in een geheel als dit niet krijgt. Net als bij China Blue redde de zeer professionele band zichzelf met plezier en uitstraling. Een vrijwel a capella gezongen nummer dwong respect en stilte af in het publiek. Momenten als deze maken nieuwsgierig naar meer materiaal van Pourquoi Me Reveiller, maar dan in originele bezetting en in een andere omgeving. Het trio Noblesse uit Den Haag knalde er meteen in met hun strakke power indie-rock. Tijd om de door de Masters of Style hoog getoupeerde creaties los te gooien en eens stevig mee te springen. Daar had het publiek de in het vooruitzicht gestelde gratis cd's voor hen die dansten niet nodig. Altijd knap als je met maar drie instrumenten toch een stevige bak herrie en aanwezigheid kunt neerzetten. Bassist Shahar Horev stampte enthousiast over het podium, onderwijl drijvende ritmes eruit pompend, ondersteund door de strakke drums van Gideon Fresco. Noblesse deed vanaf het begin vermoeden internationale aspiraties te hebben. De oorspronkelijk uit Israël afkomstige zanger/gitarist Orson Sven sprak het publiek consequent in het Engels toe. Soms zelfs, met je ogen dicht, leek het even of er een andere ook zo internationale band op het podium stond. Vooral in het nummer State Of Mind leek de geest van Brian Molko (Placebo) rond te waren. Dat deed er verder niet toe. Goeie muziek is goeie muziek, de twintig minuten vlogen voorbij. De zes in driedelig gestoken heren van JumboDollars zien er op het eerste gezicht niet uit als wat ze zijn: stevige rockers. Vanaf de eerste tonen stond er een zelfverzekerde muur van op Amerikaanse leest geschoeide volwassen rock. De rock van JumboDollars is echter geen standaard. We horen verschillende invloeden; van vleugjes blues en country, tot pubrock en postpunk. Maar dan alles zo gemixt dat er een heel eigen geluid ontstaat. Ook de opzwepende trompetpartijen van Jasper Droogers maken van de sound iets bijzonders. Hoewel totaal anders van sfeer heeft de drive van JumboDollars soms zelfs een hypnotisch voortstuwende Joy Divison-achtige klankkleur. Jean Paul Schriks beschikt daarnaast over een stem als een scheepstoeter. Soms met ruige overstuurde randjes en zeker zo indrukwekkend. Het zichtbare speelplezier van deze band trok de laatste twijfelaars in het publiek over de streep zodat de sfeer er nu helemaal inzat. Echt een optreden om dorst van te krijgen! Opgewarmd en gelaafd kon het publiek zich opmaken voor Saunawest. Misschien wel de bekendste band uit het Rotterdamse die aantrad op deze Goede Vrijdag. In het publiek werd dan ook al driftig gespeculeerd of zij de avond met een overwinning konden beklinken. Aan het lef van deze electro-rockband zou het niet liggen. Of het kwam door onze in Iggy Pop shirt gehulde fotograaf of niet, zanger Peter de Koning startte de set met een spa blauw ejaculatie over het publiek waarmee de aandacht direct gevestigd was op deze frêle uitslover. Wat een energieke frontman al niet kan doen! De stevig in de jaren late jaren zeventig/vroege jaren tachtig gewortelde pop van Saunawest is mede door spelen, spelen, spelen een geolied, dansbaar geheel geworden. Maar wat zeker zo belangrijk is en wat in 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg land' vaak vergeten wordt, is vorm en presentatie. Saunawest blinkt hierin uit. Met de Jarvis Cocker van de lage landen als extravagant middelpunt, verkleedpartijen (legerhelm en shirt uit de dump voor "Do You Like My Uniform?") en veel humor in de teksten is een publiekstrekker van jewelste ontstaan. Al die aandacht voor vorm houdt ook een risico in. Want hoe vaak is - aanstekelijke muziek of niet - een liedje in onzin-Frans ("la plus belle avec une poubelle") leuk om te horen? Toch is een band als Saunawest een welkome aanvulling in het vaak dorre en droge Nederlandse poplandschap. Iets waar we als Rotterdammers best trots op mogen zijn. In ieder geval konden we de uitgelaten stemming nog even vasthouden tijdens het optreden van Vixy. Ook een band die al een paar jaar aan de weg timmert met hun vrolijke ska-pop. Waar bij Saunawest vorm soms lijkt te overheersen is de presentatie bij Vixy een beetje uit balans. Met de muziek zit het wel snor. Niet bijster origineel, maar met plezier en verve gebracht is een feest in de zaal gegarandeerd. Waar blazers Dick en Coen als stralend middelpunt figureren in coördinerende colberts heeft de rest van de band een 'gewone buurjongens' uitstraling die enerzijds iets vertederends heeft, maar anderzijds de groep wat gewoontjes doet overkomen. En dat is jammer, want hun huppelende feestpop mag er ook best feestelijk uitzien. Voor het publiek en de fans maakte dit allemaal niets uit. Er werd lekker gedanst en meegezongen. Vixy mocht dan ook de publieksprijs van 250 euro mee naar huis nemen. Na een kort jury-beraad mochten Amy en Ivan van de Zuid-Hollandse Popunie de door hen en Waterfront uitstekend verzorgde avond besluiten met het uitreiken van de prijzen. Vixy eindigde als derde, Noblesse ging met het zilver terug naar Den Haag en Saunawest kreeg hun voetbalmoment, kusten de bokaal en gooiden met champagne. Eén ding is zeker, van alle bands die deze avond speelden gaan we nog veel meer horen.