Stefan Breuer alias The Subhuman is de schrijver en de drijvende kracht achter de band. Hij is ongeveer acht jaar geleden begonnen met het maken van liedjes en het in eigen beheer uitbrengen van zijn muzikale uitlatingen. In zijn half ondergrondse kamer zette hij ’s avonds laat, onder begeleiding van sferische noten, zijn creaties op tape. Samen met zijn Holy Ghosts, die hij in 2002 bij elkaar sprokkelde, bracht hij in 2003 de eerste cd in bandvorm uit. Nu is er alweer de tweede plaat van dit Rotterdamse muzikantencollectief. Het is inderdaad een collectief want veel van deze muzikanten uiten hun creativiteit ook in andere samenstellingen. Zo zijn de gebroeders Breuer terug te vinden in de band Placemat en vormt Vincent de ene helft van het duo Sanne En Ik. Niet alleen muzikanten onder elkaar, maar ook familie onder elkaar, want behalve de broers Stefan en Arno speelt ook vader Cees mee in de band. De Kelly Family is er niets bij. Bands als Sonic Youth, Eels, Zita Swoon en Tindersticks zijn grote inspiratie bronnen van The Subhuman & The Holy Ghosts. Zelf vond ik het op veel fronten wat weg hebben van The Polyphonic Spree. Een minpuntje is dat de zang niet overal even zuiver is en dat het hier en daar wat monotoon gezongen is. Wel vind je op de plaat de geweldige sfeer en de sprookjesachtige ambiance terug die The Polyphonic Spree ook weet neer te zetten en die je kunt beleven in het alom bekende sprookjesbos. Mijn favoriet van de cd is Vampire Called You. Dit nummer heeft een lekkere drive, een originele tekst die bijna onverstaanbaar zeikerig wordt gezongen en je het nummer in sleurt. Een bombastisch refrein dat op je af komt alsof de vampier uit het nummer je aanvalt, leegzuigt en je zo het eeuwige leven geeft. Het fijne van de plaat is dat je het met een keer luisteren ook echt niet gehoord kan hebben. Je moet de cd meerdere malen beluisteren om de koeienbellen, klarinet, meerstemmigheid en de gelaagdheid van de nummers goed tot je door te laten dringen. Pas na drie of vier keer luisteren kun je je echt een goed beeld van de nummers vormen en dan pas bepalen of je het goed of niet goed vindt. Op Billy Kostell bevinden zich dus geen potentiële hits en geen meezingers. Na vier keer luisteren kan ik de liedjes lekker mee neuriën en nog steeds lekker wegdromen. Dat het geen hits zijn is maar goed ook. Hits maken is niet de insteek van de band. Ze willen gewoon liedjes maken. Dat doen ze en dat kunnen ze ook. Helaas is er in Rotterdam voor dit soort muzikale geniën te weinig ruimte om te spelen, wat een waar gemis is. Ik raad je dan ook aan om die enkele keer dat deze muzikale wonders in Rotterdam of omgeving te zien zijn de kans met beide handen aan te grijpen. De cd is in eigen beheer uitgebracht en voor €5,00 (+ €2,50 verzendkosten) te verkrijgen via de website (zie hiernaast)