De ochtend is net voorbij en het zonnetje laat zich achter de wolken vandaan komen. De aanwezige mensen zoeken naar de juiste tenten of podia in het Zuiderpark dat momenteel wordt hergestructureerd. De bewegwijzering die is neergezet voor het Metropolisfestival lijkt soms net op de Belgische ANWB borden; na de afslag wordt aangegeven dat je die zijweg had moeten hebben. Maar het hindert niet. Na een kleine rondwandeling komen we aan bij het hoofdpodium waar Grote Prijs winnaar Lemonseven z’n best doet het publiek wakker te maken. Het gras is droog dus we gaan er maar eens voor zitten. Als tweede act op het hoofdpodium treedt Rilo Kiley aan. Deze band komt uit het zonovergoten Californië en speelt dus een thuiswedstrijd. De zon schijnt en het weer in het Zuiderpark doet niet onder voor hun thuishaven. Getooid in een kort broekje, H&M topje, witte schoentjes met kniekousen en grote zonnebril bestijgt zangeres Jenny Lewis samen met haar mannelijke medemuzikanten het grootste podium van Metropolis. Met zichtbaar plezier in de vroege middag speelt Rilo Kiley Amerikaanse indiepop met een vleugje country gecombineerd met zonnige festivalrock. Ogen dicht, biertje in de hand en de temperatuur blijft maar stijgen! Van echt opstaan is geen sprake. Het is nog vroeg in de middag en in het persoonlijke spoorboekje zit een gat van anderhalf uur. Op aanraden van derden blijven we kijken naar weer iets dat het beste schijnt te zijn dat we nog niet hebben gehoord! Secret Machines brengt met drie mensen een enorme muur van geluid mee. De vergelijkingen met Pink Floyd, Led Zeppelin, The Who, Motorpsycho, Tool, Sunny Day Real Estate, en stukjes Mogwai liggen voor de hand. Hoewel, dit drietal geeft een energieke show weg waar je u tegen mag zeggen! Geheel een eigen mix van de muziek die we kennen vanaf de jaren zestig tot nu. De gebruikte samples geven een volle glans over de zware bas (de ene keer van de basgitaar, daarna binnen een nummer hetzelfde geluid uit het orgel!), de freakende gitaar en de hyperventilerende drummer. Een echte festival band, we zijn wakker! Langzaam wordt er opgestaan en door de koele stukjes tussen de bomen gesjokt naar de REP tent alwaar Electrelane gaat worden bezocht. Wel erg harde muziek…ok, het zijn de Cribbs die door toedoen van Stars het tijdschema doen vertragen. Dan maar, uiteraard, buiten de tent een plekje zoeken om te zitten. En wat zien we daar? Aan een boom hangt een schommel. Op die schommel zit een meisje. Is dat niet…? Jawel, Jenny van Rilo Kiley wordt ‘geschommeld’ door twee van haar medemuzikanten. Hoe aandoenlijk. Dan is het tijd voor Electrelane. Een viertal jong uitziende dames op het podium van de REP tent. De leidster wil doen herinneren aan wijlen Janis Joplin en stuurt de andere drie gewillig richting ongepolijste rauwe indierock. Broadcast en Stereolab zijn niet ver te zoeken, ware het niet dat de punkinhoud hier vele malen hoger is. Soms komt het allemaal wat rommelig over en wil de drumster niet de hele tijd het ritme vast blijven houden. Maar wat wil je ook in deze hitte. Een typische groeiband voor de festivals in Europa! Steve Albini was u al voor door deze band te helpen met de opnamen van de laatste twee geluidsdragers. Na deze aparte voorstelling wordt het Popunie/Nieuwe Oogst gedeelte bezocht. Silence is Sexy is bezig en het is gezellig druk. Presentatrice Janneke Riplet weet hier vast meer van. De weg naar het hoofdpodium is bevolkt met allemaal vrolijk dansende kinderen. De muziek van Hayseed Dixie werkt aanstekelijk en Mike Michels zal u de danspasjes wellicht uitleggen. “Gustaf heeft een dikke pik”. Dit zijn woorden die geleerd worden aan een buitenlandse band als ze hier in Rotterdam komen spelen. Muzikanten onderling willen wel eens rare dingen zeggen…! Het optreden op het hoofdpodium van Mando Diao begint met de mededeling dat de Leslie het niet zou doen vandaag. Toch is het gelukkig technisch mogelijk het Hammond orgel mee te laten doen in het optreden. Dit zou wel moeten want het apparaat neemt in de geluidsmuur van deze Zweedse band een prominente plaats in. Gelukkig is er geen man overboord en wordt er gewoon gespeeld en de versterkers van elk bandlid op tien gezet. Met vrolijke gedrevenheid en regelmatige dubbele zang komen de nummers van het eerste album Bring ‘Em In en het pas uitgebrachte Hurricane Bar langs op het open veld waar de moeders met kinderen toch langzaam huiswaarts gingen. De kinderen moeten langzaam naar bed. Mando Diao speelt vrolijk verder en de meezingers worden luidruchtig meegezongen! Als het laatste nummer wordt ingezet wordt de voettocht gestart naar, alweer, de REP tent. Dit om de doodgewoon praktische reden de volgende band op tijd te zien starten. Waarom maar één in/uitgang waar het altijd druk is? Sons And Daughters had evengoed op het Primitive! Festival kunnen staan. Met de vetkuif van zanger/gitarist Scot Paterson en de jurkjes met blote schouders van de dames Adele Bethel en Ailidh Lennon lijkt deze band zo uit de jaren vijftig te zijn gestapt. Totdat de versterkers worden aangezwengeld en het oorverdovende geschreeuw van zangeres Adele je in de REP tent een schok bezorgde. Vroeg in de avond speelt Sons And Daughters als laatste in deze tent en het was nog steeds broeierig heet. De energie die nog over was van een dag Metropolis werd voor de laatste maal nog even helemaal verbruikt. Met twee leden van Arab Strab in de gelederen had er ook iets moois kunnen staan als afsluiter. De eerste en enige echte tegenvaller. De mensen waren vrolijk, het weer was goed en de bands deden, bijna allemaal, hun stinkende best!