Na veel handgeklap en een à capella gezongen openingslied beloofde de tweede avond van Motel Mozaïque heel bijzonder te beginnen met Joanna Newsom, het kleine meisje met de levensgrote harp. De jonge Californische zong met een heksenstem die het midden hield tussen Kate Bush en Tiny Tim. Jammer dat het snarenspel een paar seconden werd verstoord toen de geluidsman even in slaap sukkelde en een vreselijke vibratie door de Schouwburg ging. Newsom overtuigde niet helemaal, het vroege optreden was toch vooral een spanningsloze herhaling van haar debuut op Crossing Border, dat vorig jaar plaatsvond. Op hetzelfde moment waren twee andere folkies bezig in de kleine zaal van de Schouwburg. White Magic zorgde voor koude rillingen toen een droevig kijkend meisje met een akoestische gitaar een treurig liedje zong. Haar vriendje had de capuchon over zijn hoofd getrokken, stemde zowat na ieder nummer haar gitaar, sloeg op de gong en duwde tegelijkertijd een fles rode wijn tegen zijn lippen. De zwijgzame gast had vooral een begeleidende rol die in een schitterende versie van de Dylan-song 4th Time Around een absoluut hoogtepunt bereikte. Het mysterieuze White Magic was misschien niet voor iedereen weggelegd, maar maakte uiteindelijk toch veel indruk. Na de nette omgeving van de Schouwburg was het tijd voor rock 'n’ roll in de kelder van Nighttown. Discjockey Giel Beelen brabbelde iets onverstaanbaars in de microfoon, waarna de plaatsvervanger van de band Moving Units het kleine podium betrad. De Belgische belofte Confuse The Cat zorgde voor een puike rockset, zonder tierlantijntjes, complexe arrangementen of andere gekke trekjes die normaal niet vreemd zijn bij onze toffe zuiderburen. Kortom: Confuse The Cat is een naam om te noteren. Even leuk maar totaal anders was de Zweedse sensatie Jens Lekman die tussen een halve cirkel van onzekere maar gelukzalig kijkende meisjes en een grote band van afwezige straatmuzikanten zijn gevoelige songs vertolkte. De witte roos op een speelgoedgitaar van de pet dragende Lekman maakte het geheel compleet. De exclusieve show van Nancy Sinatra begon in een tjokvolle Schouwburg met Bang! Bang!, hét nummer uit de film Kill Bill. De diva op leeftijd had een aardige bigband van Eurovisiesongfestival-achtige allure meegenomen en haar stramme spieren weerhielden de levende legende niet van een paar voorzichtige dansjes toen zij en orkest het Beatles-nummer Run for Your Life opvoerden. We waren terug in 1966, het jaar dat ze debuteerde met Boots. De dochter van Frank gromde heel even als een tijger. Toch bestond het merendeel van de show uit futloze uitvoeringen van haar hits en een enkele Morrissey-cover. De oude tante, die niet op de foto wilde, probeerde het nog wel, maar leek het trucje toch vergeten en beschikte ook al niet meer over de juiste stem. Vanzelfsprekend speelde ze These Boots Are Made For Walking als afsluiter, al maakte een aantal mensen dat niet meer mee. Persoonlijk hoogtepunt vond ik de nachtelijke verschijning van een kerel die luistert naar de opmerkelijke naam Six Organs of Admittance. Geen zes orgels dus. De flink aangeschoten gast maakte met Joanna Newsom en White Magic deel uit van de nieuwe folkbeweging die door het platenlabel Drag City werd aangewakkerd. In het Theatercafé van Nighttown was zijn bijdrage intens en van een krankzinnige bezetenheid zoals ik dat graag zie en hoor. Het publiek, waaronder Newsom en White Magic, evenals tientallen zeepbalen zagen op enkele millimeters afstand hoe Ben Chasny met gesloten ogen over het podium slingerde. G-e-n-i-a-a-l! De gekte! De Stones-cover Dead Flowers werd gezongen in de uitvoering van een straalbezopen Townes Van Zandt. Na een betoog over wijlen Elliott Smith schreeuwde hij in de microfoon: "Here is your fucking cover", en volgde nog een zwetende versie van Bruce Springsteens I'm On Fire; dat waren we ook! De geluidsman vertelde dat hij nog vijf minuten had. Het werden er vijftien, waarna we opgelucht de koude nacht ingingen. Een briljanter einde van Motel Mozaique 2005 had ik me niet kunnen voorstellen…