Lekker zomers weer, een geweldige sfeer, 11 podia en talloze bands: Academica Big Rivers 2010 is weer losgebarsten in de Dordtse binnenstad. Met regionale, nationale en internationale bands in alle mogelijke vormen, maten en stijlen en een gezellig Mardi Gras-tintje is Big Rivers ook dit jaar weer een groot succes. En 3VOOR12/Drechtsteden is er natuurlijk ook weer bij.
Ondanks de slechte weersverwachtingen schijnt de zon op zaterdagmiddag. Het festival is nu echt compleet losgebarsten. De sfeer zit er goed in op het Scheffersplein, het bier vloeit in overvloed en de door Big Rivers geadopteerde Mardi Gras-kettingen zijn overal te zien. Dit valt ook zanger Danny Feytel op, de piepjonge frontman van het Dordts/Zwijndrechtse Between Hours. Hij lijkt helemaal in zijn nopjes met het weer en vertelt dit dan ook in geuren en kleuren, waarna hij samen met gitarist Wim van der Meer een klef, rustig liedje in zet. Net als het bijna lijkt alsof je naar de première van een lokale schoolmusical staat te kijken, barst het geweld ineens los. Scheurende gitaren slaan het publiek in het gezicht in een soort mengelmoes van Guns N' Roses en Black Sabbath, met hier en daar een duidelijk herkenbaar AC/DC-randje en een flinke dosis blues. De band bestaat nog geen jaar, maar speelt al als een legendarische stadionact. De vijf mannen zijn perfect op elkaar ingespeeld. Iedere break in een nummer - en dat zijn er veel - is strak, het geluid is nagenoeg perfect en de nummers zeer origineel. De (soms iets te) theatrale bewegingen van Danny passen soms misschien niet geheel bij het plaatje, maar hij heeft nu al een dijk van een stem en dat telt vooral. Het knappe van de band is dat ze een aantal nummers naadloos op elkaar aan laten sluiten. De nummers vloeien als het ware in elkaar over. Iets wat eigenlijk ook niet mogelijk is zonder de clicktrack waarmee drummer Ivo Hofman speelt. Na een daverend applaus speelt Between Hours zelfs nog even een toegift. En al hebben ze dat nummer een half uur eerder ook al gespeeld, het is duidelijk dat deze jongens het nog wel eens heel erg ver kunnen gaan schoppen.
Twee uur na het rockgeweld van Between Hours staat de volgende lokale act alweer op de bühne op het Scheffersplein: Wash Inc mag ook dit jaar weer laten zien dat een mix van oude Dordtse bands uitstekend kan klinken. Met leden van Kev Black & the Muffdivers en Gee Angel zijn de dame en heren van Wash Inc inmiddels absoluut veteranen te noemen. En zo speelt de band ook. Stevig onderbouwd door de drums van Rob van de Plas en het volle basgeluid van bassist Terral Bouman zijn het de zwierige gitaarpartijen van gitarist Jan-Kees Groeneveld en het wat smeriger gitaarspel van Kevin de Zwart die de muziek dragen. Voeg daar nog de volle rockstem van Ingrid Wassink aan toe en je weet dat je een feestje hebt. Halverwege de set doet de band het wat rustiger aan, zeker wanneer Ingrid en Jan-Kees even samen gaan spelen terwijl de rest een biertje bestelt. De stem van Ingrid leent zich toch het beste voor de wat steviger nummers. De band lijkt zich daar ook van bewust te zijn, want als de overige bandleden weer terug op hun plek zijn stampt de band een aantal rocknummers uit de speakers waar je 'U' tegen zegt. Dit is dan ook de perfecte manier om een leuke, afwisselende set af te sluiten.
Lederhosen, hawaii-bloesjes, sombrero's, klompen voorzien van hotrod-vlammen, een banjo en een contrabas… Jawel, de Cactus Cowboys zijn weer naar de Houttuinen in Dordrecht gegaloppeerd. Deze twee mannen uit het Brabantse Dorst stonden vorig jaar al op ditzelfde podium op Big Rivers en wisten toen voor een feestje te zorgen. Het concept is dodelijk eenvoudig, maar je moet er maar op komen: Pak een typisch Nederlands liedje, verkondig voor ieder liedje dat het een cowboyliedje is dat over bier gaat en speel het geheel als een - jawel - cowboyliedje over bier. Veel humor komt er logischerwijs dus kijken bij de Cactus Cowboys. Het publiek trakteert hen regelmatig op een pilsje, waardoor de muziek direct gestopt wordt, doorgaans midden in een nummer, zodat er even gedronken kan worden. Het gaat werkelijk helemaal nergens over, en dat is nou juist wat de Cactus Cowboys zo vermakelijk maakt. Het publiek is dan ook teleurgesteld als het duo moet stoppen, maar wie weet zijn ze volgend jaar weer in de Houttuinen te bewonderen, bij wijze van Big Rivers-traditie. En terwijl het publiek nog tot de vroege uurtjes verder feest op onder andere BZB en Fervid, zijn het toch die Cactus Cowboys waar iedereen na het festival het vaakste aan terug zal denken.