De vele vaste bezoekers van Merz werden al een tijdje te pas en te onpas gewezen op het feit dat er een vrijdagavond aan zat te komen met live bands. Tijdens het plassen stond je steevast tegen posters aan te kijken met een aantal bandnamen, sporadisch overigens verkeerd gespeld, het krijtbord bij de deur was al een poosje ondergekalkt en op Facebook werden hele campagnes gevoerd door betrokken partijen. En op vrijdag 9 april stonden ze er dan ook: The MIRRORS, No Angry Young Man en The Madd.
Sinds de release van hun EP ‘Have You Seen Yourself Today?’ spelen The MIRRORS zo’n beetje overal en nergens. Het is echter al een behoorlijke tijd geleden sinds deze gedeeltelijk Dordtse viermansformatie in Dordrecht heeft gespeeld; De laatste keer was een aantal edities van de Kleine Prijs van Dordt geleden, in Bibelot. Tijd dus dat ze hun muziek weer eens ten gehore kwamen brengen.
Het grote publiek bleef uit toen de band het startsein gaf van een muzikale avond. Openen met een vrij nieuw nummer is een risico te noemen, maar met een langzaam, goed gevuld bluesy nummer lieten The MIRRORS gelijk horen dat zij geen dertien-in-dozijn pop/rockband zijn. En met het nummer ‘Why?’ knalde de band definitief energiek door de speakers. Dit nummer heeft een fijne, opbouwende gitaarriff die je allerlei verwachtingen geeft, waarmee de band je bewust de verkeerde kant op stuurt. En dat is de kracht van The MIRRORS. Regelmatig werd het publiek verrast omdat de band vanuit een heel rustig stukje ineens knalde, met stevige gitaarsolo’s van gitarist Koen Wieringa en indrukwekkende drumpartijen van drummer Wouter de Wilde. Vooral in nieuwe nummers is deze truc veel te horen, zoals in hun nieuwste nummer ‘Women and Children First’, dat de band pas voor de tweede keer live speelde. Ook de oudere nummers kwamen voorbij, zoals ‘Amy’, ‘Suit Yourself’ en eeuwige afsluiter ‘Without You’. En het publiek, wat overigens steeds groter werd, was gul met het applaus.
Sinds hun laatste optreden in Dordrecht lijken The MIRRORS volwassen te zijn geworden. De band straalt veel meer uit. De stem van zanger/gitarist Bart Damen is warmer geworden, met een melancholische naklank die je in Merz meesleepte in de muziek. Bassist Thom de Graaf lijkt nog het meeste gegroeid te zijn. Hij speelde de meest ingewikkelde basloopjes, terwijl hij erbij keek alsof hij gewoon een simpel bakkie Senseo aan het zetten was.
Al met al zijn The Mirrors absoluut een band met veel potentie en een aanrader voor eenieder die houdt van pop/rock met een twist, liefst met een goed glas whisky en misschien zelfs een sigaartje erbij.
De tweede band was het gevierde Belgische No Angry Young Man. Gewapend met een cello, een viool, een gitaar, allerlei percussie-gereedschap en een keybord betraden zij met serieuze blik het podium van Merz. De muziek van No Angry Young Man is te omschrijven als Gogol Bordello op Ritalin, maar dan met minder Gypsy en een stuk minder uiterlijk vertoon. Maar er kwamen veel meer stijlen voor in de nummers, die stuk voor stuk erg goed in het gehoor lagen. Veelzijdigheid was dan ook de troef bij de band.
De Vlamingen hadden echter te kampen met relatief slecht geluid; De bastonen overmeesterden ieder ander geluid, waardoor er veel subtiliteit verloren ging. En hoe hard de band ook probeerde het publiek voor zich te winnen, het wilde hen maar niet lukken. Het was ook niet echt vrijdagavondmuziek. Op vrijdagavond hebben mensen behoefte aan energie en dat miste de band nu juist. No Angry Young Man gedijt het beste op zondagmiddag, met een zonnetje dat voorzichtig door de wolken probeert te breken, de geur van verschaald bier van de avond ervoor en een kater. Merz zou er absoluut goed aan doen om de band nogmaals te boeken, maar dan dus voor de zondagmiddag.
The Madd heeft sinds hun oprichting in Rotterdam in 2005 hoge ogen gegooid. Hun debuutalbum; het in 2007 onder het label Excelsior Recordings uitgebrachte ‘Ongeneeslijk Beat’, kreeg niets dan lof en ook hun tweede album; het in 2009 verschenen ‘...are pretty quick’ heeft het erg goed gedaan. Het was dan ook niet zo vreemd dat Merz stampvol zat op het moment dat The Madd begon met spelen.
Direct waande je je in de diner uit de bekende Amerikaanse serie Happy Days en stond je onbewust te zoeken naar The Fonz. The Madd speelde namelijk beatmuziek met een overduidelijke oorsprong in de jaren ’50 en ’60. De prachtige Rickenbacker-gitaar, die zanger/gitarist Dave von Raven trots bespeelde, hielp daar ook goed bij.
The Madd was vooral enorm opzwepend. Op hoog tempo pompte de band vrolijke, gezellige melodieën met veel expertise door de zaal. Het publiek ging los en overal waren alleen grote grijnzen te zien op gezichten. De muziek van The Madd is stiekem een klein beetje fout, dat weten zij en dat wist het publiek in Merz ook maar al te goed, maar daar gaat het bij The Madd juist om. Nietszeggende teksten over vrolijke muziek, dat is de ultieme vrijdagavondband. En dat is The Madd dan ook uitstekend gelukt. The Madd is dan ook een band die je eigenlijk gewoon iedere vrijdagavond live zou moeten kunnen zien.
Met deze avond heeft Merz wederom laten zien dat het niet alleen maar een goed bezochte, overmaatse kroeg is met op zondag zo nu en dan eens een geinig bandje. Merz is prima in staat om een mooie line-up neer te zetten. Hun omzet zal het in ieder geval geen kwaad hebben gedaan.