De herfst van 2009 staat bij metal-minnend Europa volledig in het teken van de European Plague Tour 2009. Onder leiding van het legendarische Cannibal Corpse staan Dying Fetus, Obscura en Evocation op de vele podia die Europa rijk is. Bibelot was op maandag 26 oktober aan de beurt.
Een mix van felle, vrolijke kleuren, hippe drankjes en nette kleding; allemaal dingen die in geen velden of wegen te bekennen waren op deze maandag. Zwarte shirts met voornamelijk vrijwel onleesbare bandnamen, lang haar, baarden en bier tot zover het oog reikte omschrijft de avond beter. Vanaf het moment dat de deuren open gingen was het vol in Bibelot, want de line-up loog er niet om.
De band die de aftrap van deze maandag verzorgde was het Zweedse Evocation. Deze band bracht melodieuze death metal, iets wat vooral bij het wat jongere metalpubliek leek aan te slaan. De nummers zaten goed in elkaar en werden door zeer strakke drums ondersteund. Het geheel deed enigszins denken aan bands als Kataklysm. Zoals zoveel andere metalbands stond helaas ook Evocation vaak enigszins passief op het podium. Gelukkig was de zanger daarin een uitzondering. Hij kreeg het aanwezige publiek prima mee en maakte Evocation daarmee ook een prima opener.
Na Evocation was het Duitse Obscura aan de beurt. Dit was direct het hardere werk. Loeiharde, compromisloze riffs en zeer ruwe grunts vlogen het publiek om de oren alsof het niets was. Maar Obscura bracht vooral ook zeer technische death metal. Ingewikkelde maatsoorten werden naadloos aangehouden door de gehele band en er was geen enkel foutje in het spel te herkennen. Dat is ook niet zo raar met een dergelijke bezetting. Zo bestaat de band momenteel uit ex-leden van Necrophagist en wordt de bas bespeeld door Jeroen Paul Thesseling, die voorheen in het Nederlandse Pestilence zijn kunsten vertoonde. Gooi daar dan nog een goed uitgevoerde cover van Death bij en je hebt sowieso iets bijzonders. Helaas kwam bij Obscura de oeroude haat-liefdeverhouding tussen Bibelot en metal naar boven; het geluid verdronk in de akoestiek van deze oude kerk, waardoor de muziek soms een behoorlijke brij werd.
Met dit laatste had het Amerikaanse Dying Fetus overigens geen problemen. Het zijn dan ook al oude rotten in het vak. Deze brutal death metal/grindcore band nam iets meer tijd voor de soundcheck, wat goed uitpakte en resulteerde in een volle sound. Dat de band tegenwoordig nog maar één gitarist heeft maakt dat nog eens extra bijzonder. Vanuit de soundcheck brak de band uit het niets los op het nietsvermoedende publiek. Trommelvliezen trilden onophoudelijk en goedkeurende blikken waren overal te zien. De extreem snelle, complexe muziek die Dying Fetus speelde zorgde al snel voor de eerste pit van de avond. Fraai om te zien was vooral het onmogelijk snelle vingerwerk van zowel gitarist John Gallagher als bassist Sean Beasley, terwijl beide heren ook nog eens de vocalen voor hun rekening namen; Beasley was vooral van het schreeuwerige grunten, Gallagher deed de zeer diepe, lage, knorrende grunts die Dying Fetus zoveel bekendheid in de metalscene hebben bezorgd. Ook drummer Trey Williams was op dreef met zeer strakke drumpartijen. Alles ging zelfs zo snel en perfect, dat het net was alsof er gewoon een CD werd afgespeeld.
Het overgrote deel van het publiek was natuurlijk aanwezig voor de Amerikaanse metalhelden van Cannibal Corpse. Al sinds 1988 brengt de band hun veelbesproken death metal, onder verschillende bezettingen. De teksten van Cannibal Corpse gaan niet over gezellige avonden in de kroeg, liefde of theekransjes. De band heeft meer met geweld, marteling, dood en verdoemenis. En dat past prima in de keiharde, agressieve metal die de heren brachten in Bibelot. Op de eerste noot al ontstond er een fikse knokpartij – niet te verwarren met een pit – die enige tijd door ging, aangezien Bibelot deze avond geen beveiliging had ingezet. De sfeer leek sowieso ook even om te slaan in de zaal, maar de band leek dat zelf niet te merken. Het grootste gedeelte van het publiek leek overigens gewoon puur te genieten. Evenals de band zelf overigens. Zanger George "Corpsegrinder" Fisher zwaaide als een bezetene met zijn hoofd gedurende het gehele optreden, iets waardoor hij overduidelijk ook enorme nekspieren heeft ontwikkeld. Fisher is een echte frontman en bespeelde het publiek zonder zichtbare moeite. Ook bij Cannibal Corpse liet het geluid helaas te wensen over, maar de voorgaande bands hadden toch al voor permanente gehoorschade gezorgd, dus het leek niemand echt te deren. Vooral bij de klassieker “Hammer Smashed Face”, wat de band een cameo bezorgde in de film ‘Ace Ventura: Pet Detective’, brak de tent los. Cannibal Corpse is in al die jaren duidelijk nog steeds niet van plan om het rustiger aan te doen.
Met suizende oren maar zeer voldaan vertrok het publiek na afloop uiteindelijk gestaag huiswaarts, terwijl Bibelot weer een legendarisch avondje metal op haar toch al zo indrukwekkende CV mag schrijven. En Dordt galmt voorlopig nog wel even na.