Zomaar een vrijdagavond ergens in februari. Het voelt alsof de lente voor de deur staat, het zicht doet anders vermoeden. Beetje mistig, plassen langs de weg, verdorde takken op de straat. Een grauwe bedoeling eigenlijk. De perfecte ambiance voor een avondje heavy metal, dacht ik zo.

 

Na een weekje werken, kijk ik uit naar mijn weekend. Vanavond begeef ik mij richting Bibelot. My Favorite Scar staat op het programma. Een rock en metal band met de drummer van Within Temptation, heb ik gelezen op de Bibelot-site. Dat belooft wat, denkt mijn onwetende brein.. Ik spiek vooraf nog even op het internet om wat pré-info te vergaren. Het ziet er heftig uit allemaal. Hard en duister. Metal en sexy. Een greep uit de termen die ik tegenkom. Ik ben erg benieuwd!

 

Als ik arriveer om een uur of negen, is het voorprogramma al bezig. Good Things End is de naam. Aangenaam. De band bestaat uit drie broers en een zus. Met hun Rockige sound maken zij liedjes die lekker in het gehoor liggen, lees ik ook op de site. Klinkt gezellig. Ik weet niet of dat hun uitgangspunt is, maar we gaan het meemaken.

 

Zangeres Colette is het stralende middelpunt van de groep. Haar stem klinkt zuiver en verleidt direct mijn gehoor. Haar aanzicht is ook niet onprettig, moet ik zeggen. De groep vormt een vlot en duister stel zo bij elkaar. Een mysterieuze combo. Doorzichtige rook en paars blauwe lichten maken het tafereel nog wat mystieker. Colette raakt elke noot vol en bespeeld een denkbeeldig luchtinstrument met haar linkerhand. Het heeft iets elegants. Bij enkele nummers waan ik mezelf in een heroïsche riddertijd. Er zit emotie in de songs. En steeds denk je dat het helemaal los gaat, maar dan weer bedaren de jonge muzikanten. Na een rustig nummer, spelen ze een wat steviger nummer: ‘Overrated’. Colette gaat helemaal op in de muziek en ze gaat voor op het podium op haar knieën zitten. Het collectief heeft er duidelijk schik in. Ik zie de bandleden veelvuldig naar elkaar lachen. Ze spelen een cover van Three Days Of Grace. Het dak gaat er af. Het laatste nummer wordt dan al ingezet. “Dag sinterklaasje”, zegt ze nog. Colette zingt prachtig en is zeer duidelijk te verstaan. Als je het mij vraagt, gaat de band in dit genre een gouden toekomst tegemoet. De rode lampjes van Bibelot lachen me toe.

 

De rode lichten doven weer en het podium wordt donkerder belicht. We maken ons klaar voor My Favorite Scar. Een computerachtige stem knalt de kerktoren in. Het intro is duister. De mannen enteren het podium en beginnen loeihard. Angstig zet ik een stapje terug. Het publiek ook, ze staat op vijf meter. “Save me, wake me!”, schreeuwt Jay, de leadzanger. Nou, wakker ben ik zeker. Ik grijns mee op de maat van de base drum. De jongens zijn serieus en lijken furieus. Zanger Jay heeft een charismatische blik. Drummer Stephen headbangt zijn lange haren en gitarist Evan laat zijn spierballen los op de weerloze snaren van zijn gitaar. De kleine, Italiaans ogende, bassist Pat en de andere gitarist Dan, in zwart adidas-trainingsjack, completeren het vijftal. “What the fuck is up!!”, roept Jay na het eerste nummer. In mijn donkere hoekje, hoor ik wat tamme reacties van een aantal in het zwart geklede dames. Ik steek iets af in mijn witte shirt met fel gele letters. Desalniettemin rampetamp ik bij het volgende nummer lekker mee op de rake klappen van de metalmannen.

 

Zanger Jay heeft een rauwe stem en qua uiterlijk doet hij me denken aan the fly, Jeff Goldblum. Misschien alleen bekend bij de iets oudere garde… Zijn stem transformeert soms van een mooie, kleurrijke vlinder in een harige, grauwe vlieg. Die veelzijdig geeft de band nog meer body. Bassist Pat en drummer Stephen verzorgen om beurten en soms samen de tweede stem. De zaal trilt. Evan gooit er een solo uit. De melodieuze riff test de zaal. Goedgekeurd. Jay gooit zijn vuist de lucht in en Dan gaat op zijn knieën. De band maakt er een show van.

 

Het podium wordt wit verlicht, wat de band minder smoel geeft maar wel meer gezicht. Ik zie zowaar een lach op enkele gezichten. Jay kondigt het liedje aan dat de wortel vormt van de band: ‘My favorite scar’. Een nummer ook geschreven aangaande de dood van de moeder van twee bandleden, heb ik gelezen in hun biografie. Het begin is kalm. De spanning wordt opgebouwd. Rode lichten, grijze rook. Er volgt een korte tempoversnelling. Een vrouwenstem geeft het nummer nog meer gevoel. Met in het achterhoofd de aanleiding voor het nummer, pakt het je beet. Jay brengt zijn handen naar zijn hoofd en zingt met veel gevoel. “Blood in my eyes…”, klinkt er, en hij wijst naar zijn ogen. Je voelt de pijn.

 

De mannen spelen nummers van het aankomende nieuwe album, aldus de frontman. Bibelot is niet vol deze avond. Een mannetje of vijftig, schat ik. Jay vraagt de mensen wat naar voren te komen. De gitaristen krijgen nieuwe gitaren aangemeten. Een spot verlicht Jay. Hij vraagt het publiek mee te klappen. Het aarzelende publiek volgt zijn handbewegingen en brengt de handen boven het hoofd.

 

MFS blijkt ook een boodschap te hebben. Het nummer ‘Liberty is death’ is indrukwekkend. Een nummer over vrijheid, verkondigt de leadzanger. Een videowall geeft het nummer een visueel karakter. De namen van diverse gekwelde plekken op aarde verschijnen op het scherm: Iran, Israel, Libanon, Pakistan, Tibet….. Gitarist Evan zakt gewillig door zijn hoeven en Dan springt over het podium. Jay schreeuwt het uit, “Liberty, liberty is death!!.. Wat een tempo! “Liberty is death!!”, Jay wijst het publiek in. Zij geloven hem wel, nu de wereld nog.

 

De twee rustigere nummers die volgen, doen me twijfelen of My Favorite Scar niet softer is dan de mannen doen willen overkomen. Die twijfel verdwijnt echter direct na het volgende nummer. -Fucking hard-, sms ik nog naar mijn stiefbroer. Halleluja! Jay gaat grunten…. Weer begeleidt door een video. Ik kijk naar een soort van spiegel, een dodelijk gat. Het gezicht van een mannelijke heks schreeuwt het uit. Het gaat los. Alsof de bliksem inslaat. Jay gooit twee vuisten de lucht in. Yeah!! Wit knipperlicht. Geweld is wat ik ervaar, in de vorm van muzieknoten.

 

Deze klapper lijkt het publiek definitief te hebben losgemaakt. Ook voor de mannen van MFS lijkt het einde bevrijdend te werken. Ze geven nog eens extra gas. Het slotakkoord is meeslepend. Een deel van het publiek danst mee en als dank wordt men getrakteerd op een toegift. En wat voor een toegift. ‘Love like blood’ van Killing Joke. Het voelt harder en dieper dan het origineel. Evan vreet zijn gitaar haast op. Het zweet gutst van de ontketende mannen. Nu is het ieder voor zich. De snaarinstrumenten en het drumstel hebben het zwaar. De band bewaart het beste voor het laatst en ze eindigen zoals ze begonnen. Loeihard. Een spetterend einde vol met energieke melancholiek.

 

Dan gaan de lichten uit. MFS verlaat de bühne en ik verlaat Bibelot. Het contrast kan niet groter. Daar waar ik net werd weggeblazen, neem ik nu geruisloos afscheid van de metalkerk. Met het ritme van ‘Love like blood’ nog stromend door mijn aders loop ik huiswaarts. Mijn weekend is onderweg. De duisternis is ingevallen, het regent zachtjes en het is nachtkoud. De perfecte ambiance na een avondje heavy metal, dacht ik zo. En met een prettig litteken in mijn geheugen, laat ik de avond achter me. Zomaar een vrijdagavond ergens in februari.