Soms vraag ik me af hoe het zou zijn om totale extase te beleven op een podium. Vrijheid als gemoedstoestand. De wereld om me heen totaal te vergeten, te schreeuwen met passie, vol hartenlust te springen, te dansen. Ik vraag het me stilzwijgend af. Maar ik zou het ook aan Jelle Schrooten, leadzanger van Face Tomorrow, kunnen vragen. Hij beleeft mijn droom keer op keer. Ook vanavond, 12 december 2008, geven hij en zijn band zich helemaal op de bühne en doen zij Bibelot op haar grondvesten trillen.

De barmensen dragen vanavond kerstmutsen met verlichting. Misschien niet helemaal de sfeer waar ik op hoopte, want ik verwacht een avondje rampetampen. Ik bestel desalniettemin een Hertog Jan in afwachting van Face Tomorrow. Het bier smaakt goed uit het plastic bekertje, nu de muziek en de ambiance nog. In het voorprogramma staat een band genaamd, Silence is Sexy. Het publiek oogt niet wild enthousiast, nu zegt dat niet alles in Bibelot. Het publiek lijkt wel zeker wat verward als de gitarist van het podium springt en al spelend de halve zaal rond rent. Hoewel het nummer best lekker rockt, oogt dit wat overdreven en onbehouwen. Ik bestel nog maar een biertje. Silence is sexy betast haar laatste snaar en zonder toegift doven de lichten. De zaal mag zich gaan klaarmaken voor Face Tomorrow.

De jongens van Face Tomorrow timmeren al 11 jaar aan de weg. Met meer dan vijfhonderd optredens behoren ze tot de succesvolste liveacts van Nederland, aldus hun site www.facetomorrow.net. Met tours door Europa en Amerika heeft de band ook internationaal al naam gemaakt. Voor mij is vanavond de eerste keer dat ik ze mag bewonderen, ik ben erg benieuwd.

Omstreeks kwart over tien prepareert de band zich op het podium voor hun optreden. Ik zie vijf mannen in het zwart gekleed met wilde haren. De juiste koppen voor een avondje rocken, als ik het zo kan beoordelen. Om vier uur in de middag waren ze al bij Bibelot aangekomen, heb ik uit betrouwbare bron vernomen. De jongens nemen hun vak blijkbaar serieus.

Na nog een korte soundcheck waarbij een van de boxen het lijkt te begeven, doven de lichten. “Het is weekend”, galmt er door de zaal. Het publiek reageert tam. Het deert Face Tomorrow niet. De energie knettert direct van het podium. De lange haren van de bandleden headbangen mee in het strakke tempo van de rock. Je verwacht misschien een soort van opstartfase maar Face Tomorrow laat gelijk zien waarvoor het gekomen is. Knallen! Leadzanger Jelle Schrooten beheerst zowel het ingetogen hogere zangwerk als het betere rauwe schreeuwwerk, blijkt al bij het eerste nummer. (Na afloop hoor ik nog van hem dat hij in verband met wat eelt op zijn stembanden een operatie heeft ondergaan. Maar daar is gedurende het optreden in ieder geval niets van te merken.) Het eind van de eerste track komt uit zijn tenen.

De jongens spelen nummers van hun nieuwe album ‘In the dark’, dat in oktober is uitgekomen. ‘Darkside’ heet het tweede nummer dat ze spelen.

Je merkt dat de mannen al flink wat jaren samen spelen. Strak valt alles in elkaar als een muzikale puzzel. Het plezier en de passie straalt er daarnaast van af. Vocaal wordt Schrooten ondersteund door Marc Nolte, een van de gitaristen. De bassist Tijs Hop staat in het midden te jammen. Zijn kop hangt naar beneden en zijn blonde bos haar bedekt de basgitaar. Hij beleeft het geheel intens. Drummer Sjoerd van der Knoop, met bril, bepaalt het ritme en gitarist Aart Steekelenburg beweegt zo nu en dan explosief over het podium.

Dan volgen twee oude nummers. Als eerste het nummer ‘Sign up’. Van dit nummer van het album ‘The closer you get’, is ook een videoclip gemaakt. Grof geschut, mag ik wel zeggen. De gitaristen springen over het podium. Schrooten is in zijn element. “Sign up ‘cause we are here to stay”, zingt ook Nolte uit volle borst mee. Ik geloof het helemaal. Dikke shit. Een kort ingetogen stuk wordt gevolgd door een knallend einde. Schreeuwen maar. Nog een oudje dan. Een gedeelte van de inmiddels goed volgelopen zaal zingt mee. Het nummer begint rustig maar het eind knalt er weer af.

De gebalde vuist van Jelle wijst naar het indrukwekkende hoge plafond van de rockchurch. “Take your life in your hand!”.

De mensen in de zaal zijn onder de indruk. Het gevarieerd ogende publiek blijkt echter niet zo divers in haar uitingen en gaat helaas niet mee in de energie van de band. Op één figuur na die heel irritant een solo-pogo voor het podium uitvoert. De gast lijkt niet helemaal wijs en even later na een opmerking van zanger Schrooten, wordt hij terecht uit de zaal verwijderd. Rock and Roll uit een verkeerd gaatje, zeg maar.

Het podium wordt blauw verlicht. Leadzanger Jelle, die vroeger drummer is geweest, neemt plaats achter een tweede drumstel. Samen met drummer Sjoerd, vormt hun drum-groove nu het kloppend hart van Bibelot. Blauwe kleuren maken plaats voor groen. Groentjes zijn deze jongens echter allerminst. ‘Show me what you got”, schreeuwt de veelzijdige zanger uit. De druppels zweet stromen over de vochtige lichamen van de bandleden en de natte haren vliegen in het rond. Wederom wordt alles gegeven. Rake klappen op de weerloze snaren. In dit tempo lijkt de band op zijn best. De drum en gitaarklanken galmen door de kerk.

Twee nummers lopen in elkaar over en Aart Steekelenburg, de andere gitarist gaat los. Een aantal wulpse meiden springt mee op een punkachtig ritme, “ohhhhhh..” Jammer dat Bibelot niet helemaal uit zijn dak gaat. Dit had minstens een crowdsurf en een pogoënde massa verdiend. Face Tomorrow gaat onverminderd door. De bas vliegt de lucht in. Wat een energie!! Een man op krukken komt voorbij, de uiteinden kletteren mee op het ritme van de drums. Jelle springt in het rond. De afwisseling van rustig zingen en hard schreeuwen gaat hem goed af. … “I’m Sinking”. Bij lange na niet, dacht ik zo.

Als speciale act hebben ze voor deze ene keer een dame genaamd Milena gevraagd om op de cello een nummer mee te spelen. “Dit hebben we nog nooit eerder gedaan”, aldus Schrooten. Een primeur dus voor Bibelot. Milena neemt met haar strijkinstrument plaats op het podium. Jelle neemt zelf plaats achter de piano. Een emotioneel nummer volgt. De leadzanger toont zijn veelzijdigheid. Hij zingt en bespeelt het toetsinstrument met veel gevoel. De overige bandleden kijken ademloos toe. Koude rillingen bewegen zich ook door mijn lichaam. Ook dit is blijkbaar Face Tomorrow. Met een verdiend warm applaus verlaat Milena het podium.

“Nog twee nummers”, laat Marc ons weten. Weer een oud nummer. En ze knallen weer uit de startblokken. “This is not over”. Dat is duidelijk! Onuitputtelijke gasgevers blijken ze te zijn, de mannen van Face Tomorrow. Ze sluiten af met ‘the End’, een nummer van het nieuwe album. Hoe toepasselijk. Het nummer begint rustig met de akoestische gitaar. Een emotievolle opening. Een denkbeeldige traan spat uiteen op het podium, de band lijkt in stilte af te sluiten. Echter nog een keer geven ze gas, om uiteindelijk toch ingetogen te eindigen. The end.

De lichten gaan uit en de zaal stroom langzaam leeg. Terwijl Bibelot nog wat natrilt op haar grondvesten, ruimen de bandleden hun spullen op.

Zo moet het dus zijn om totale extase te beleven op een podium, bedenk ik me nagenietend van de show. Na even te zijn bijgekomen, kan Jelle Schrooten dit beamen: “Bibelot is een fucking moeilijke zaal om in te spelen, omdat het geluid erg de hoogte in gaat. Maar het is heerlijk om los te gaan. Na het optreden moest ik dan ook even een half uurtje bijkomen. Wel vond ik het balen dat het publiek niet echt mee ging. Meestal gaat het publiek mee in de energie. Hopelijk volgende week weer in de Melkweg!”.

Jelle drinkt zijn biertje leeg en ruimt de rest van de spullen op. En ik? Ik verlaat Bibelot in toch een lichte vorm van extase.