In een vol Bibelot heeft Little Mystic afgelopen zaterdag de eerste voorronde in de categorie pop/rock van de Kleine Prijs van Dordt gewonnen. En dat was volgens lang niet iedereen terecht. De band die het spits mocht afbijten was Mose Lee, een powertrio met muziek die er stevig inhakt. Een mix van funk en rock en een zanger/gitarist die veel doet denken aan een combinatie van Zack de la Rocha en Tom Morello van Rage Against The Machine. Vooral het laatste nummer van hun optreden, getiteld Rockstar, dat een kleine 10 minuten duurt, laat zien dat deze heren beschikken over een goede dosis rockmuziek en dat zij goed hebben opgelet bij muziekles. De tweede band van de avond is normaal gesproken een kwartet, maar door omstandigheden is hun gitarist er niet bij. Al met al speelt Syruppa een stevige set. Met een zanger die tijdens zijn gitaarspel heel wat capriolen uithaalt. De nummers rocken over het algemeen genoeg maar het doet je toch eigenlijk verlangen naar de extra gitarist. Een volgende keer hoop ik dan ook dat ze weer met zijn vieren zullen aantreden. Over Little Mystic kan ik veel vertellen. Zo ken ik de bandleden persoonlijk en heb ik, in mijn korte muziekcarrière, ooit op een blauwe maandag zelf een nummer met de zangeres geschreven. Tussen al dit gitaargeweld is Little Mystic toch zeker een vreemde eend. Het is dan ook nog een gewaagde keuze om voor het rock-publiek een ballad te spelen, waarmee het rumoerige publiek nauwelijks overstemd wordt. En ondanks de technische problemen (feedback op de gitaar, te veel galm op de zang) zet Little Mystic met hun mix van Ierse folk en popliedjes een degelijke set neer. Vooral de drummer zet met zijn strakke ritme een goede basis neer, waar de band op volgt. Helaas voor Foromoons, maar ook hun stijl slaat niet echt aan. Met een eigenzinnige mix van popliedjes met scherpe randjes overtuigt deze band zowel publiek als mijzelf niet. De zanger doet zeker zijn best, de bassist probeert de boel bij elkaar te swingen, maar het klinkt net iets te bekend in de oren om verrassend te zijn. Wat wel verrast is 40 Stone. Met een zeer goede combinatie van nu-metal en powerrock geven zij een zeer gedegen show weg, wat het publiek voorraan zelfs doet bewegen. Wanneer zij tegen de regels in dan ook nog een cover van Killing Joke inzetten (Love like blood) zit de band volgens velen geramd voor een finaleplaats. Met beukende rifs en een krachtige zanger, die met zijn haar los vast meer aan charisma zou winnen, vermaken zij het publiek en kunnen zij zo inhaken op het succes van The Deftones. Wanneer dan uiteindelijk 40 Stone tot tweede uitgeroepen wordt is een overgroot deel van het publiek, samen met mij, het hier niet mee eens. Door een bezoeker wordt zelfs de term “amateuristische jury” geuit. En hoewel Little Mystic zeker goed speelde deze avond, is het voor mij de vraag of de jury ook overtuigd was als iedereen langer dan 20 minuten had mogen spelen. Op het einde van de avond word ik in ieder geval nog even herinnerd aan mijn kortstondige muziekcarrière: Little Mystic speelt als toegift op hun eerste plaats het nummer Freedom without words, dat ik samen met de zangeres heb geschreven. Ik word ook nog even genoemd in de aankondiging, maar ga er maar vanuit dat hooguit drie mensen dit gehoord hebben. Little Mystic gaat naar de finale, maar voor mij is eigenlijk 40 Stone de echte winnaar.