Zonder voorprogramma springt de vierkoppige band om kwart voor negen het podium. Blikvanger is zangeres Izzy B. Philips, die met hoogblond haar, baret en groene glitters op haar oogleden zo uit een sixties comic lijkt gelopen. Het rijmt met de upbeat Tarantino-rock die de band al een paar jaar maakt (met hitsingle Hello Today als laatste wapenfeit). De brutale en uitdagende blikken die Philips swingend de zaal in schiet maken haar binnen no time de cool kid die iedereen in de zaal om haar vinger windt. Nadat het Metropolis-verhaal vanaf het podium klinkt, krijgt Rotterdam een ode in de vorm van het knetterende All My Pride. Van een beleefd dankwoordje is geen sprake, Black Honey laat Rotown merken dat ze het hier te gek vinden. Philips knippert verleidelijk met haar groene ogen, maar spint en zwaait tegelijkertijd het podium rond. Hoewel de bezetting en vorm toch back to basic te noemen is, straalt Black Honey net effe wat harder dan de gemiddelde band.

Ondanks de korte set zit het tempo er strak in, maar tijdens Mothership wordt de avond passend onderbroken. Met een hypnotiserende staar vraagt Izzy de zaal om een sit-down, en natuurlijk gehoorzamen we. Het past eerlijk gezegd niet helemaal bij dit specifieke nummer, maar desondanks zorgt het ervoor dat Rotown het liefst de Britten niet meer wil laten gaan. Via Hello Today marcheert Black Honey grijnzend het einde in, bestaand uit het magnifieke, Morricone-ish Spinning Wheel en springsingle Corrine, beiden het decor van een ruimte pit voor het podium.

Het einde is bijna abrupt te noemen, maar zoveel muziek is er gewoonweg nog niet. Als we de vrolijk kletsende Chris aan de merchtafel mogen geloven is er een kans dat de debuutplaat eind dit jaar zal verschijnen, maar we hopen vooral dat ze voor die tijd nog eens een avondje komen buurten. Rotterdam en Black Honey smeden een fantastische vriendschap die - zeker nu ze op het punt van doorbreken staan - gewoon ontzettend cool is.