De Rotterdamse formatie De Likt zit misschien net in tussen aanstormend en gevestigd. Het hiphop-electro-trio, zelf spreken ze van futuristische funk, liet nog helemaal niet zo lang geleden voor het eerst van zich horen. Maar deze mix van de aanstekelijke beats van Giorgi Kuiper en John van Beek en de alledaags poëtische teksten van Jordy Dijkshoorn vielen meteen bij een breed publiek in de smaak. Ook de Power Stage van het Energiehuis is na twee nummers al meegesleurd in het energieke optreden. Bij dat tweede nummer verschijnt een boom van een kerel ten tonele. Zijn rol blijkt te bestaan uit het op de schouders nemen van Dijkshoorn om hem door de zaal te torsen. Die brengt vanaf deze positie ‘Bloed Aan De Muur’, een nummer van sterke debuutplaat die in het voorjaar uitkwam. Het is De Jeugd Van Tegenwoordig, maar dan anders. Feller, energieker. En met slechts één frontman, die er echter geen enkele moeite mee heeft zijn vele woorden over te brengen en de aandacht van de zaal te vangen.
Bibelot en Popcentrale trappen nieuw seizoen luidruchtig af
Gevestigde namen en aanstormend talent tijdens Open Up
Het nieuwe seizoen van het Dordtse poppodium Bibelot en muzikantencentrum de Popcentrale is van start gegaan. Verspreid over drie zalen van het Energiehuis, beider thuisbasis, traden zaterdag 5 september twaalf bands op tijdens het festival Open Up. Gevestigde namen en aanstormend talent. Wat ze gemeen hadden was dat ze allemaal stevig het gas erop gooiden en de trommelvliezen een onvergetelijk avondje bezorgden.
Na vijf studioplaten en vele stomende optredens mag DeWolff inmiddels wel tot de categorie ´gevestigd´ gerekend worden. In het uurtje Main Stage tijdens Open Up geven ze weer een hallucinerende bluesrockshow weg. Niet alleen de haren en baarden groeien met het jaar, ook muzikaal groeit DeWolff gestaag naar wereldklasse. Vanavond valt vooral op dat de stem van Pablo van de Poel steeds doorleefder en meeslepender wordt. Liefhebbers van Led Zeppelin en Deep Purple beleven de nodige flashbacks. “Best speciaal”, is deze avond volgens de frontman. Op de recent uitgekomen live-dubbelaar ‘Live & Outta Sight’ staan twee nummers die tijdens eerdere optredens in Bibelot zijn opgenomen.
De Popcentrale geeft deze avond een aantal jonge regiobands het podium in de Talent Stage. In oefenruimte M druipt het zweet ondertussen van de muren tijdens een optreden van The Janissaries. Zo’n vijftig mensen staan samengepakt in het oefenhok deze wonderlijke mix van wereldmuziek en hardrock aan te horen. Origineel, rauw en oorverdovend zijn de drie woorden die ik enigszins verdoofd noteer onderweg naar de Talent Stage. Ook daar krijgen de trommelvliezen geen kans even te herstellen. De decibelmeter boven de bar geeft 102 aan tijdens het optreden van de furieuze Dordtse rockband The Empyrean. Het nummer ‘Prisoner’ gaat over “iedereen die het leuk vindt om mensen in zijn kelder gevangen te houden”, leidt de zanger het nummer in. Geen idee hoe dat verder onder woorden wordt gebracht, maar heftig is het wel. Dit bandje speelt met veel passie. Met wat meer nuance kom ik de volgende keer weer luisteren.
Het is de vraag of het verstandig is om, inmiddels redelijk doof, bij The Deaf te gaan kijken. Het voordeel van de Main Stage is dat je de show van Spike en consorten van wat meer afstand kunt meebeleven. The Deaf geeft gewoon een superstrakke rockshow weg. Met veel Haagse bluf. Een licht overdreven podiumact, zou een nuchtere Dordtenaar ook kunnen zeggen. We kennen de bravoure van de Di-rect-gitarist inmiddels, maar wat staat die toetsenist te wipwappen met zijn orgel? Je verwacht voortdurend dat er iemand op de voorste rij verpletterd gaat worden onder het instrument. Maar goed, een 8,5 voor entertainment. En het publiek kan het wel waarderen. Voor het podium vormt zich kleine moshpit en ook de in Bibelot verboden folklore van het stagediven wordt aan het eind van de show nog even enthousiast beoefend.
Hoe groot is daarna het contrast met Rats On Rafts. De Rotterdamse ‘post-punkers’ doen geen handstands op het podium. Sterker nog, er wordt geen woord gewisseld met het publiek en na het blijkbaar laatste nummer lopen ze zonder het slotapplaus af te wachten van het podium. Een applaus dat de band met alle recht in ontvangst zou mogen nemen, want de Rats maken gewoon erg boeiende en meeslepende muziek. De in de mist galmende vocalen van David Fagan vallen in het begin van de set een beetje weg, maar zodra het optreden op stoom is, is het heerlijk meezweven op deze nieuwe new wave.