Onze Vlaamse vrienden in Raketkanon mogen vanavond openen. Dat gaat furieus zoals we gewend zijn van ze (zie onder andere hun show in Elektra!). Pieter-Paul Devos duikt al snel het nog tamme publiek in. De band krijgt per nummer meer handen op elkaar en speelt dan ook voortreffelijk. Hun vreemde, spijkerharde en originele nummers slaan aan in Dordrecht, al duurt het even voordat het publiek opgewarmd is. Ze zijn toe aan de grotere podia en de "commerciële meuk", hun woorden, die er bij hoort.
Na een minuutje of veertig ombouwen gaan de strobes aan voor Dillinger. Na de eerste tonen stroomt de zaal direct ram vol, op het laatste moment is Bibelot uitverkocht. Greg Puciato is de gedroomde voorman van elke metalband. Met z’n stalen longen springt de afgetrainde zanger vanaf moment één over het podium.
The Dillinger Escape Plan speelt vanavond één van z’n laatste shows van deze tour. Dat resulteert dan ook direct in het enige minpunt van de show. Hoezeer Puciato ook schreeuwt, hoe lekker Liam Wilson, Ben Weinman, Billy Rymer en nieuwbakken Kevin Antreassian ook spelen: het leunt bij vlagen tegen routine aan. Het is het zoveelste concert. Tegelijkertijd zijn ze ook vanavond enorm strak. Het geluid staat goed, de energie is aanwezig en halverwege de set wordt het contact met het publiek dan toch ook eindelijk gezocht. Prijsnummers 'Milk Lizard', '43% Burnt', 'Panasonic Youth' en 'Sunshine the Werewolf', voorafgaand door een stukje van Cream's 'Sunshine of Your Love', zijn goed verdeelt over de set. Vanavond geen pile-ups, stagedives en het fameuze over-hoofden-rennen wat vroeger nog wel eens voorkwam tijdens shows van de band, maar een keurige groep bezoekers. De liefhebbers van de laatste albums Option Paralysis (2010) en One Of Us is the Killer (2013) komen vanavond goed aan hun trekken. The Dillinger Escape Plan is inmiddels zo’n achttien jaar actief en is, ondanks talloze line-up wisselingen, langzaam uitgegroeid tot een absolute topact.