Ongetwijfeld heeft zij inspiratie opgedaan bij de synthpop-'revival' van een aantal jaar geleden, met bands als La Roux en Empire of The Sun als vaandeldragers. Opener 'Kids' zet meteen de trend voor de rest van de EP. Een dancebeat, een gitaarriffje waar Pharell Wiliiams ook het patent op heeft en de heldere stem van Nelle. De nummers zijn, volgens de zangeres zelf, geïnspireerd door het nachtleven en dat komt tekstueel duidelijk naar voren in tracks als 'City Lights' en 'Lonely Dancer'.
Elk nummer klinkt ook als de verschillende soorten muziek die je op wisselende tijdstippen van de nacht kunt tegenkomen. Hierdoor klinkt de EP afwisselend en fris. Uptempo wordt afgewisseld met kalmere klanken. Een nummer als 'Paradise' heeft een rustigere beat en klinkt weer meer als Air.
Het enige minpunt is dat de muziek nog te veel lijkt op de artiesten die in dit stuk al eerder genoemd zijn. Hierdoor mist Nelle een eigen geluid. Ze valt nog niet op en daar ligt voor haar dan ook de grootste uitdaging. We zien uit naar een volledig album.