Baroeg Open Air 2025 Baroeg Open Air 2025

Hyla
Aan progmetal band Hyla de eer om BOA 2025 te openen. Voor de drummer staan de andere vier leden met gitaren op een lijn. Iedereen in zwart zonder plaatjes op kleding of schmink op het gezicht. Het toont… naturel? Zo ook de zang, die doordrenkt is van de hoge noten. Een stem van een engel die moeiteloos omslaat in een diepe death grunt. Verbluffend talent en niet alleen de zang: alle bandleden beheersen hun instrument met verve. Voor de beleving is vooral de kwetsbaarheid van belang. Nummers van Hyla zijn geen simpele grunt-knallers. Geen klap op en om je oren, maar een reis in emotie en klank. Dat zoveel moois, zo goed, uit zo’n beginnende band kan komen! Prachtige ge(s)laagde composities hebben een toekomst in de Nederlandse metal dankzij de jonge band.

Tusky
Hoe hard het er op het podium ook aan toe gaat, de sfeer in de pit en daarbuiten blijft respectvol en relaxed. Dat bewijzen de Utrechters van Tusky maar al te goed met een muur van geluid die ver over het Zuiderpark dreunt. Je weet dat je lekker bezig bent als de beveiliging de ene na de andere crowdsurfer moet opvangen. Hard, speels en met precies genoeg zelfspot. Tusky schreeuwt en beukt zich een weg het hart van het publiek in. Deze show markeert ook een persoonlijke mijlpaal voor zanger Vladimir Stevic, hij mag zichzelf de duivelse 666^ste vriend van Baroeg noemen! Met een sensuele striptease trekt hij met trots zijn nieuwe Baroeg clublid shirt aan, uitgereikt door BOA’s eigen Francis Pronk.

Doodseskader
Zonder verwachtingen stappen we de mainstage-tent in voor Doodseskader, maar wat volgt is allesbehalve vrijblijvend. Nog voor de eerste noot door de tent brult, ijsbeert bassist/zanger Tim de Gier over het podium, strak van adrenaline en klaar om de boel te doen beven. Wanneer het geweld losbarst, voelt het alsof de aarde onder ons verschuift. Een beving die gerust wat punten op de schaal van Richter verdient.

Doodseskader doet meer dan hard spelen, ze rekken de grenzen op van wat een ‘heavy’ band kan zijn. Kunnen we er een label op plakken? Eén is onmogelijk, maar iets als grunge-infused sludge-chaos vermengd met een mix van hiphop en hardcore komt in de buurt. Veelzijdig dus. Onvoorstelbaar dat deze sonische terreur slechts door twee man wordt veroorzaakt. De impact is groot, de intensiteit bijna beangstigend, en toch wil je geen seconde missen! Leuk weetje: dit is de enige band van Noorderslag die Francis wilde boeken, Doodseskader moest en zou spelen op BOA 2025.

¡Pendejo!
Door een hevige regenbui laat de show van ¡Pendejo! even op zich wachten, maar zodra het weer het toestaat, blaast de blazerssectie van de band letterlijk de laatste druppels weg. Alsof deze ‘klojo’s’ de Spaanse zon eigenhandig naar Rotterdam hebben weten te lokken. Wat volgt is een stoomwals van stonerrock, zwaar en log, maar opgelicht door een scheurende trompet en trombone die het veld in no time verwarmen. Met Spaans gezongen teksten, humor en bravoure voelen de songs als een exotische vulkaanuitbarsting in ons koude kikkerlandje.

Vengeance
Vengeance zet hun nostalgische kracht in om het publiek moeiteloos terug te brengen naar de jaren tachtig. Frontman Leon Goewie bewijst in 2025 nog altijd zijn klasse: vocaal sterk, maar ook als ultieme showman. Met een pint bier balancerend op zijn hoofd laat hij zien dat hij zijn rock-’n-roll-trucs niet is verleerd. Al eindigt het, hoe kan het ook anders bij een nummer als Rock ’n Roll Shower, in een plens bier over zich heen. Zo voelt eigenlijk de hele show, een douche van klassieke riffs, vlijmscherpe gitaarsolo’s en alle rituelen die bij het genre horen. Geen poespas, gewoon een pure hardrock show die precies geeft waar je voor komt.

State Power
‘State, power, final, hour!’ galmt over het veld bij Puppi’s Playground, terwijl tientallen vuisten synchroon de lucht in knallen. Wat zou Puppi trots zijn geweest. De pisnijdige Utrechtse hardcorepunkformatie State Power had moeiteloos het hoofdpodium kunnen vullen. Vanaf de eerste seconde dendert de band vol in je harses, een mokerslag van energie die niet meer loslaat. De intensiteit is voelbaar op Baroeg. Scherpe hooks, furieuze vocalen, en een band zo strak dat elke overgang, elk refrein je een klap uitdraagt. Het publiek slikt het gretig en crowdsurfers vliegen over alsof het de laatste dag op aarde is. State Power bevestigt met gemak dat hun reputatie bloedserieus verdiend is. Dit voelt allerminst als een laatste uur, eerder als het begin van iets groters. Eén ding is zeker: het laatste uurtje van State Power mag nog héél lang wegblijven.

Rude Boy Plays UDS
Baroeg Open Air roept al jaren met trots dat ze mikken op een mix van talent, gevestigde namen en legendarische acts. En ja, ook dit jaar weten ze weer een artiest te strikken met de status ‘legendary’. Met een explosieve set die de energie van de vroege jaren negentig oproept, brengt Rudeboy Plays UDS het iconische geluid van Urban Dance Squad terug naar Rotterdam. Frontman Rudeboy Remington, nog altijd een stuiterbal van energie, en DJ DNA met zijn meesterlijke turntablism bundelen de krachten met een nieuwe line-up die de gloriedagen moeiteloos doet herleven. De chemie spat eraf.

Rectal Smegma
Bij de eerste tonen gaan de duivelse vuisten, met uitgestrekte wijsvinger en pink, gelijk omhoog. Het licht gaat aan, zowel in de ogen van de fans, als op het podium. Rectal Smegma is een fijne opstarter in de vroege middag, met klassiek strakke dubbel bass roffel, die voor de metal voelt als een rustgevende bergbeek. Drummer Walter beheerst de drums, Stijn legt er ritmische gitaar over, met recht toe recht aan distortion, terwijl Alex de bas strak maar niet verrassend beheerst.  In niets meer dan een bij de basgitaar passende lichtblauwe broek, zwiept zanger Yannic met diepe grunt het publiek op. Dit doet hij op een ritme dat zijn mannelijk lid - vrolijk en duidelijk zichtbaar in zijn korte broek - zwiepend lijkt te dicteren. Een van de hoogtepunten is dan ook ‘Discodick” van het nieuwe album. Een uitbundige en aanzienlijke harde kern vooraan houdt de sfeer er goed in. De eerste crowdsurfers druppelen voor het podium naar beneden terwijl buiten de zon de druppels juist verjaagd.

Lifeless past
Lifeless Past lijkt de inspiratie vooral te halen uit Joy Division en, na de dood van Ian Curtis, opvolger New Order. Waar Joy Division er vier voor nodig had, doet deze band het met z’n tweeën. Wij zijn genre-fan en juist daarom wars van de zoveelste kopie van Joy Division. Lifeless Past breekt gelukkig door dat verstikkende braaksel van middelmatigheid met goede eigen composities. Natuurlijk horen we het nieuwste nummer ‘Vamos a bailar’ en wordt bijna alles gespeeld van de bijzonder goede eerste, en enige, elpee uit 2019. De gitaar van zanger Santoni waaiert de ene keer uit als kringen in een vijver, om dan weer alles weer samen te trekken in een scherpe, ruige sneer. Zang kent veel galm en een lekker Engels accent. De strakke lagen synth en beats, met zweverig pregnante gitaarmelodieën, maken de menigte los: van op de beat hoofdknikkende rockers tot rondzwierende jurken, het is er allemaal. Deze band gaan we zeker nog eens in een donkere zaal kijken. Hopelijk in Baroeg.

Master Boot Record
Master Boot Record (MBR) adoreert de 486DX-33mh_64MB computer, waarmee je in 1989 een pionier was. Achter de band komt de 1992 versie van first-person shooter game ‘Doom’ in beeld. Bassist Victor Love schreeuwt een ode aan Doom en gooit een floppy disk de zaal in. Wie deze vangt heeft Doom op de computer! Als die persoon tenminste nog een diskdrive heeft. De electrosynth smelt goed samen met het melodische gitaarspel van gitaarvirtuoos Edoardo Taddei. Beiden kennen hun wortels in de tijd van de 486 computer. Qua haar en spel houdt Eduardo dan ook het midden tussen Eddy van Halen en Joe Satriani. Niet virtuoos is de zang, die ontbreekt. Dat wreekt zich wanneer het niet duidelijk is waar de nummers op leunen: virtuoos spel, slagen roffel of toch electro? Maar oh, als die elementen met bombast en finesse samenkomen: dan staat hier wel iets bijzonders en dat is steeds meer wat de band de zaal biedt. De zaal raakt voller terwijl de mosh uitdijt. Meer van dit: ge-ni-aal!

Bombstrap
Zangeres Eva van Bombstrap stelt dat ‘Welcome to Violence’ een belofte is aan misbruikers… dapper type dat de partner nog een haar durft te krenken als je  Eva ziet losgaan. Sowieso is Eva een feest voor het oog. Vandaag is ze in kniehoge glitterlaarzen met hakken die aan de Euromast doen denken. Verder een body die van achter een string is en van voren een bezoek aan de wax bar vereist. Rond de borsten doet de body denken aan de touwtjesbloes van een middeleeuwse deerne. Haar gezicht is ijzingwekkend geschminkt. Afschrikwekkend intrigerend zoals ook haar stem. Francis Pronk had gelijk: wat een strot!

Bombstrap maakt haar naam waar. De dreiging die je voelt komt, denken we dan, overeen met het gevoel dat je hebt als de passagier naast je in het vliegtuig een bomgordel om blijkt te hebben. Bombstrap ontploft echter met mate, waardoor de dreiging blijft hangen met goede wisselende drumpartijen die mooi leunen op de roffels. De goed gebivakmutste gitaristen houden het publiek in een strakke dwangbuis terwijl Eva hen in het gezicht schreeuwt wat er mis is met de wereld. Aan het eind van het optreden voelen we ons, bevrijd uit de dwangbuis, zowel veiliger als onveiliger. De wereld is niet meer hetzelfde.

Zanias
Moeten we Zanias heel simpel beschrijven: Kate Bush en New Order hebben samen een kindje gekregen: dark wave met fijn veel wave. Zanias zweeft op het podium met een keyboard om op te landen. Bij aanvang voelt de zaal wat groot voor haar om te vullen. Maar met elke duistere uithaal -alsof ze een grote luchtballon vult - komt ook de zaal onder haar invloed. De set bouwt goed op en wordt steeds intenser. Waar de drummer in het begin nog lijkt te vechten met de elektronische drumset, lijkt diezelfde drummer met ons in trance te raken naarmate het optreden vordert. Diepe slagen met lange galm die omarmd worden door de stem van Zanias. Met teksten over kapitalisme (niet oké) en persoonlijk leed (best kut), grijpt ze diep uit de grabbelton van wave thema’s die helaas nog relevant zijn. Daarmee is niet gezegd dat Zanias een retro act is, integendeel. Eigentijdse brombeats die dan weer borrelen en dan weer barsten, met de stem van Zanias die mistslierten om ons sluit.

Peter Heppner’s Tanzzwang
Dark wave is al nooit het vieren van blijdschap. In het Duits gezongen, met die typisch Duitse ‘zum Tode betrübt'-nasale sleep in de stem wordt het nog darker. ‘Jeder ist allein’, zingt Heppner, en daarmee is de toon gezet. Voor de dark wave liefhebbers die Baroeg bedient, is dit de juiste toon en de juiste snaar ineen. Heppner is al sinds de jaren ’80 een legende uit de Duitse scène. Aan alles hoor je dat Peter het origineel is. Iemand die uit echt de doom en gloom van de jaren tachtig meemaakte en die nu, hier op Baroeg,  terecht omarmt wordt door jonge herontdekkers en trouwe fans tegelijk.

Heppners zingt vanachter een lessenaar met koptelefoon op. Zijn maat achter de knoppen en de keys staat zijdelings naast hem voor een laptop. Geen publieksact dus. Waar is Penny de Jager als je haar nodig hebt? Echter, Heppner leidt al sinds zijn jeugd aan een hartziekte die het hem niet toestaat uitbundig te springen. Dat springen doet het publiek wel voor Heppner, want de liefhebbers laten onvrolijke teksten op diepe synthlagen diep door de emotionele aderen stromen. Dit is dark wave dat sterk leunt op jaren tachtig synth Pop. Denk ook Gary Numan. Dat dark synth pop / wave weer omarmt wordt (looking at you, The Weeknd), doet hopelijk ook de wind waaien onder Peter Heppner’s vleugels. Als je maar lang genoeg blijft, ben je vanzelf immers weer hip. Maar goed was en is Peter altijd al.

Lebanon Hanover
Wow, twee personen en het geluid van tien. Het duo van de Zwitserse Larissa Iceglass (what’s in a name?) en de Engelse William Maybelline borduurt meer dan een beetje goed voort op toppers als vroege Depeche Mode. Lebanon Hanover pakt de essentie van deze stroming en drukt zichzelf daarmee uit. Nergens klinkt het als een van de grootheden zoals Lifeless Past dat, weliswaar verdienstelijk, wel een beetje deed. Snerende gitaar die doet denken aan een vuigere versie van David Gilmour, op een bedje van duistere synthlagen die dan weer galmen als een orgel in een verlaten kathedraal en dan weer klinken als nagels over het schoolbord. Traag donkerende dreunen die dan weer ex- en dan weer imploderen. De zang is afwisselend. Vooral Larissa beheerst de bewust monotone stem, bijna als Sisters of Mercy, wat prachtig is haar Sweissdeutsch. William beheerst meerdere stijlen, maar is  vooral verpletterend is met zijn keelgorgel, wat geen grunt is maar eerder de stem van de duivel doordrenkt van het lava dat borrelt in de hel. Weer zijn we het 100% eens Francis: deze hoort in de top 5!

Cock Sparrer
Hier kijken we stiekem al de hele dag naar uit: (nog) levende legendes van de OI! punk: Cock Sparrer! Aangezien zij de muziek al speelden voordat het genre een naam kreeg, dekt de term ‘legende’ wellicht de lading niet eens. Cock Sparrer trapt af met ‘We don’t wanna fight’. De zaal is van voor tot achter los en zingt “don’t be a Dick” terwijl de gitaar ruig sneert alsof electro niet bestaat. Het valt lastig te beschrijven hoe blij opgefokt je wordt van deze muziek. Vijf mannen die absoluut opa zijn, in het zwart geven, een show die waar alle beginnende bands van kunnen leren. Deze mannen weten dat je het dak eraf moet spelen. Dat leer je als je op het biljart begonnen bent in tijden dat glazen bier naar je hoofd gegooid krijgen normaal was. We menen nog wat littekens op de vele volledig kale hoofden van de mannen te zien… Zonder dansjes, franje of visuals, maar puur op muziek met de oer-punk houding van overal schijt aan hebben: het voelt als een catharsis na veel zware dark wave. Het helpt dat de mannen zichzelf niet te serieus nemen, Dat blijkt wel uit het nummer ‘what’s it like to be old’, dat op zijn minst ironisch klinkt uit de keel van mannen die stuk voor stuk opa zijn. Hulde aan de boekers die Cock Sparrer als afsluiter boekten.

Kaboutertje Putlucht
Kaboutertje Putlucht is de huidige underground sensatie, nog. De tent is dus voller dan vol; mensen staan buiten om een glimp op te vangen van de sub-afsluiter van BOA 2025. Met groene geschminkte gezichten knallen ze er gelijk in. Het is recht in je gezicht raveriff punk electro zonder gêne en zelfs dat niet. Het is vooral punk en nog meer is het Kaboutertje Putlucht wat ze ook spelen. De vibe is goed gevangen door de woorden die zanger Barry tot de zaal richt: ‘Ik zing veel liedjes over mijn ex-vriendinnen. Ik ben nu single. Dus als er meiden in de zaal zijn die willen dat ik een onaardig liedje over ze ga schrijven…’ Boven alles is deze show absurd en daardoor een feest. Door overal schijt aan te hebben, je moet immers maar een liedje durven maken over een kindje slaan, en door toch oprecht te zijn onder de waanzin, is Kaboutertje Putlucht een genre overstijgend fenomeen dat we volgend jaar op één van de grotere podia van Lowlands verwachten. Wat fijn dat BOA ze nog net op tijd heeft geboekt zodat we ze eerst nog lekker hier zagen.