Deze deur leidt naar een verlaten school, die met onduidelijke ingangen, donkere ruimtes en veel overgroei zowel appelleert aan folkrock romantiek als aan onze inherente angsten, zoals Doodseskader ze zo gruwelijk aanwakkert. We kloppen op een volgende deur die van een opslag lijkt te zijn. De deur glipt op een kier… we twijfelen, maar trekken hem toch dapper open. En daar staat, fris en fruitig, Francis.
Nu hebben we sowieso een zwak voor Francis, omdat ze jaren geleden zo prachtig recenseerde voor ons. Maar als je dat niets zegt, dan kun je deze alcoholvrije brok energie ook kennen van de prachtige optredens die ze als boeker aan Rotterdam geeft. Voor Baroeg, maar ook Popronde is haar kindje: ‘Ja, als ik vanavond de Baroeg deur achter mij dichttrek, gaat thuis de laptop open voor Popronde. Volgende week moet het programma af zijn’, zegt Francis vrolijk. Waarbij ons gezicht in een dergelijke situatie gekenmerkt zou worden door wallen en een blik van blinde paniek, komt Francis over alsof ze straks tijdens de lunchpauze, een paar gestreste kantoortijgers met een yogalesje naar diepe zen kan brengen. Niet gek dus, dat ze onze koffienood enkel kan beantwoorden met thee. Zwarte thee, dat dan weer wel.