De deelname van Israël aan Eurovisie 2025 is niet zonder controverse: oud-deelnemers ondertekenden een brief die opriep tot uitsluiting van het evenement, er werd heftig gedebatteerd over de dubbele standaard in het wel uitsluiten van Rusland, en natuurlijk was er de oproep om de editie in zijn geheel te boycotten. In het Hiphophuis organiseert de Rotterdam Palestina Coalitie samen met BDS Nederland het avondvullende benefiet Protest Songfest als alternatief.

“If I can’t dance, I don’t want to be part of your revolution.”
Terwijl dj Simadan in de felgele feestzaal voor een handjevol dansers pompende tunes draait, pakken de meeste mensen nog wat eten en drinken bij de kraampjes die in de lobby staan. De gehele opbrengst van de buttons, kleding en stickers gaat uiteraard naar noodhulp in Gaza, en alle artiesten treden vandaag kosteloos op, weet de organisatie te vertellen.

Aan de hoeveelheid keffiyehs en Palestijnse symbolen te zien, bestaat het publiek uit lieden die zich sowieso al voor de zaak inzetten. In het openingspraatje benadrukt de feisty presentatrice dat dit evenement ook een manier is om de batterijen weer op te laden voor verder activisme. Een geparafraseerde uitspraak van anarchiste Emma Goldman schiet te binnen: “If I can’t dance, I don’t want to be part of your revolution.”

Strak schema
De eerste voordracht van de avond is van schrijver en podcaster Rocher Koendjbiharie, die in gepassioneerde proza een vergelijking trekt tussen Eurovisie en de fictieve Hunger Games. De 2024 editie van Eurovisie noemt hij een al even gedirigeerd evenement, met live boegeroep dat op televisie gefilterd werd, en artiesten die geen Palestijnse vlaggen mochten dragen. Daarna is het tijd voor wat luchtigheid met de prijswinnende stand-up komiek Rida Abouhayan, die de spot drijft met z’n Limburgse accent en hoe hij afwijkt van de stereotype mannelijkheid die zo belangrijk is in straatcultuur.

Slogans in songs
En dan komt er muziek: de Frans-Amerikaanse hiphop-artiest Rville met begeleiding op gitaar van Breklyn maakt een drieslag met rake en bezielde nummers die protestslogans van de Palestina-beweging in de lyrics verwerken. De toeschouwers scanderen luidkeels mee. Na deze zoetheid volgt iets bitters en rauws: een videoclip bij het nummer ‘Genocide’ van Stryder, een Palestijnse rapper die hier is gekomen uit een vluchtelingenkamp in Libanon, met bijdrages van voormalige Rotterdamse stadsdichter Derek Otte en een heel activistenkoor. Menig persoon in de zaal moet een traantje wegpinken bij de nietsontziende (beeld)taal over de verschrikkingen in Gaza.

© Saze

Vrij zijn
Passend bij de venue krijgen we nog meer hiphop, en wel met de introspectieve Jermaine Berkhoudt alias MAIN. Hij strooit met nummers van zijn zelf geproduceerde EP ‘Leef:Tijd’. Vanaf het tweede, heerlijk jazzy onderbouwde nummer is er meer tempo en zit de artiest beter op de beat met mijmeringen dat je nooit te oud bent om je passies te volgen.

Na het koekeloeren wordt het tijd om zelf te dansen met een set aan clubmixes van 90’s en noughties MENA-hits onder leiding van Disco Arabesque. Het moet vermeldt worden dat dit een volledige droge toko is, maar dat ook zonder drank iedereen vanaf het eerste nummer enthousiast danst op tracks die variëren van borderline psychedelisch tot recht voor z’n raap bangers. Er gaat zelfs een heuse sliert dabke dansers door de zaal heen. Na het vertier volgt een korte mededeling van een spreker van BDS (Boycot, Divestment & Sanctions) over hoe breed de boycotcampagne tegen Israël getrokken moet worden. Het Hiphophuis zelf wordt als voorbeeld genoemd als een zogeheten apartheidvrije zone, waar op geen enkele wijze economische banden met het land worden aangegaan (lees: geen producten of podium aanbieden).

Geheven middelvinger
Nu is rapper Pachito (een Delfshavenaar met Kaapverdische wortels) op het podium, vergezeld door rappende tweede stem Justin Case. Salvo’s over opgroeien in armoede en damesperikelen hebben smakelijke backing beats en spitsvondige lyrics. Dan volgt het nummer waar iedereen op wacht: ‘Stop Met Liegen’. Een vurige middelvinger tegen genocide-ontkenning, waarbij de chemie tussen Pachito en Justin het toppunt bereikt, en elke coalitiepartij een fuck you krijgt die geëchood wordt door de toeschouwers.

Het waarom van de woede wordt nog eens door woordkunstenaar Manu van Kersbergen uiteengezet met een spoken word voordracht gebaseerd op een reis naar Palestina. Het is een bedroevend stuk, maar spreekt ook van de kracht van de mensen daar, die hoop levend weten te houden. Jemenitsch-Nederlandse cabaretier Muhsin Abdulwahab of simpelweg Musa brengt wat vreugde na dit verdriet met een reeks perikelen over integratie die voor veel mensen in de zaal relateerbaar zijn.

© Saze

Breder besef
Naast een Palestijnse en een regenboogvlag staan er op het scherm achter het podium ook nog de vlaggen van Soedan en Congo, want Gaza is niet de enige brandhaard waar het westen en haar bondgenoten een vinger in de pap hebben. Rapper Hermes Barzelini is hier laaiend over en spuwt verbeten teksten uit terwijl hij met een Palestijnse vlag zwaait. Eén nummer draagt hij op aan Gaza, een ander aan Congo, maar de meest intrigerende track in zijn repertoire is toch wel een eerbetoon aan de moeders, waarbij de keukentafel een symbool wordt voor hun koesterende zorg.

Tete2Tete is met de muzikale metgezellen misschien iets te ambitieus voor een relatief klein podium en korte voorbereidingstijd. Deze hiphop held met Congolese achtergrond heeft een extra rapper, funky en soulvolle backing vocals (m/v), een trompet, een dj, en zelfs een glam metal meneer voor de laatste tracks meegenomen. Een kofferbak aanpak waarbij niet alles even soepel verloopt.

Pas tijdens het derde lied van de set komt met een ode aan vrienden en intrede van de trompet het optreden goed op gang, met als hoogtepunt de glamoureuze achtergrondzangeres die zalvend schittert tijdens het refrein. Zachte Franse klanken volgen, en we blijven in dromerige sfeer met de tweede lofzang op sterke vrouwen van de avond. De strikte eindtijd zet druk op de ketel en de set raakt in stroomversnelling, maar de formatie haalt de eindstreep in volle glorie.

Met hernieuwde energie sluit de presentatrice het feestje af met een oproep om de website en socials in de gaten te houden voor opvolgende acties, en vooral zondag naar de Rode Lijn manifestatie te komen in Den Haag. We keren huiswaarts, en vergeten onderweg in de trein überhaupt nog te checken hoe Claude het gedaan heeft.