MAIN toont bezinning in de Laurenskerk
Nieuwe EP LEEF:TIJD wordt ondersteund door drie gangen en een orgel
“Vanavond gaan we vloeken in de kerk!” Halverwege het hoofdoptreden, op de mainstage van de Laurenskerk (mag je dat zo noemen?), maakt Rotterdamse MC en rapper MAIN (Jermaine Berkhoudt) duidelijk dat hij gewoon gekomen is om te rappen. Hij mag dan wel een zeskoppige band achter zich hebben, en daarachter dan weer het grootste orgel van Nederland, vanavond is hij ook gewoon een rapper met een verhaal.
Op uitnodiging en onder de hoede van scenebouwers De Nieuwe Lichting, maakt MAIN tijdens deze gelegenheid kennis met het orgel. En maakt het publiek kennis met zijn nieuwe EP LEEF:TIJD. Een avond lang wisselt hij intieme jazzduetten af met dansbare krakers en een heus orgelsolo.
Zijn optreden zou de illusie kunnen wekken dat hij aan het prediken is. Hij articuleert scherp, met zijn bezeten, rasperige voordracht, en weet moeiteloos samen te spelen met het orgelspel van Matthijs van der Wilt. Wijze woorden alom, maar hij brengt het niet vanuit verhevenheid. Nee, MAIN toont zich juist kwetsbaar, doet beroep op de lessen uit zijn eigen leven, zoekt naar wat hem verbindt met het publiek. Het zijn universele thema’s die hij met spitsvondige oneliners de zaal in slingert.
Over zijn jonge jaren: “Ik was te veel bezig met worden, en niet genoeg met zijn”.
Over het vaderschap: “Nu ik iemands vader ben, snap ik meer hoe het is om iemands kind te zijn.”
En misschien wel het meest kenmerkend voor de avond, over de titel van zijn EP, LEEF:TIJD dus. Die brengt hij als statement over maatschappelijke druk rondom je leeftijd, maar vooral als een oproep. “Leef de tijd. Laat de tijd jou niet leven.”
En zo is er veel om op te letten in de Laurenskerk, op deze avond die begon met een fine-dining driegangendiner met bijgevoegd wijnarrangement, en intieme optredens tussendoor. Elke gang is betiteld naar een periode in het leven van de artiest. Van zijn jonge jaren in de Papendrechtse polder als vreemde eend in de bijt, langs de roerige periode die eindigde in de gevangenis ver van huis, naar Ivy’s plate, een ode aan zijn dochters voorliefde voor escargots. Een korte film, gemaakt ter gelegenheid van deze EP, begeleidt de gangen.
Zo wordt de symboliek je om de oren gesmeten. Maar het geheel is duidelijk. Hier staat een artiest die na jaren werk de ruimte heeft gevonden om even goed te reflecteren op de grote levensvragen, en die dit behendig en met levenslust doet. En tja, als je een broertje dood hebt aan symboliek, dan moet je misschien überhaupt niet een kerk binnenlopen.