Eendracht Festival barst los met Jabuticaba op de Toekan-stage. Het knusse steegje tussen de Westblaak en Witte de Withstraat is vandaag de plek voor een palet aan internationale geluiden. Op het eerste gezicht lijkt de band te verlegen voor een knallende set, maar hun onbevangen enthousiasme overtuigt snel. De liedjes variëren van dromerig tot dansbaar en staan bol van traditionele Braziliaanse invloeden. Vooraan staat een groepje energiek en synchroon op de muziek mee te dansen, wat een gezelschap een stukje verderop ietwat houterig kopieert. Jabuticaba zingt over verlangen, dromen en zelfs een verdwaalde zeemeermin. Meer zomer dan dit wordt het niet.
Eendracht Festival, hét gratis showcasefestival van Rotterdam. Deze 14e editie bewees opnieuw waarom dit festival zo geliefd is. Met talloze stages, een divers programma en op elke straathoek een nieuwe verrassing, viel er genoeg te beleven. Dit jaar ook op het gebied van comedy en theater. We kwamen ogen en oren tekort, maar hebben geprobeerd de sfeer in dit artikel te vangen. Dit waren onze hoogtepunten.
Jabuticaba
Ysa Bermejo
Wat zet je neer op een zonnige middag op het Eendrachtsplein? Iets Spaanstaligs met conga’s natuurlijk, oftewel Ysa Bermejo. Ysa en haar band bieden gelukkig meer dan alleen opvulling van het schema. Met hun fusie van traditionele en moderne latinsounds die retestrak gespeeld wordt, bezingt Ysa typische Spaanse onderwerpen, maar wel met een onmiskenbare Rotterdamse ondertoon. De komende tijd staan ze op meerdere festivals, waar ze ongetwijfeld meer fans binnenharken voor het album dat deze herfst uitkomt.
©
Niek Hage
Rijnbaart
Rijnbaart begon zijn carrière als producer en dat merk je. Voor een deel van de dagjesmensen is het een pittige opgave. Rijnbaart komt doodleuk opdraven met één gitarist, één synth en één laptop. En dan houdt-ie ook nog eens z’n winterjas aan. Wat er vervolgens aan muziek van het podium komt is hyperpop, met de nadruk op hyper. De emotionele gestes liggen er zo dik bovenop in zowel zang, lyrics, en productie dat je móét kiezen: helemaal mee, of helemaal niet.
Nora: een popconcert
Wie is Nora? Een ontsnapte pop uit een poppenhuis, een expressief archetype, bedacht door Daniëlle Deddens? We weten het niet. Maar we horen haar wel door het hectische gebrabbel heen. Dit gaat over vrouw-zijn, over vechten tegen het patriarchaat. Ze vuurt de tien geboden voor ‘poppen’ op ons af: altijd ja-knikken, je stem niet verheffen, ongesteld zijn is vies. Het schuurt omdat het herkenbaar is. De grootste angst die ze blootlegt: jezelf verliezen in een wereld die nog altijd door mannen wordt gedicteerd. Dat brengt ze feilloos over: kwetsbaar, boos, grappig en bloedserieus tegelijk. Een intrigerend optreden, waar je de volgende dag aan de ontbijttafel nog aan terugdenkt.
KIND HUMAN
Wie net te laat is voor de opener van de Wolf-stage, krijgt de indruk dat er een hele band op het podium staat, maar niets is minder waar. KIND HUMAN doet het helemaal in haar uppie. Uitgerust met haar parelwitte stratocaster bedient ze drummachines, effectpedalen en natuurlijk de microfoon. Helemaal stil wordt het nooit. Wanneer het laatste akkoord van het vorige nummer nog nagalmt, zorgt een drumloop met fade-in ervoor dat je meteen klaar bent voor het volgende. De zorgvuldig uitgewerkte indiepop is het medium, met verhalen die variëren van existentialisme tot menselijke verbondenheid en scherpe kritiek op het kapitalisme. 'Ik ben net ontslagen', klinkt het over de drumcomputer. 'Dus dan maar veel muziek maken.' Wij kunnen niet wachten.
Nadine
In de koffietent Heilige Boontjes hangt een gemoedelijke huiskamersfeer. De Uil-stage wordt gehost door Poëet Club en is tijdens het festival een oase van rust te midden van alle drukte. Het mag dan wel rustig zijn, maar er is wel een constante doorstroom van mensen die komen kijken. Een uur lang wisselen verschillende woordkunstenaars elkaar af. Als tweede act van vanavond loopt Nadine met haar gitaar het podium op. Haar fascinatie voor duiven vormt de rode draad door haar set. De heftige bas van het Eendrachtsplein overstemt haar zuivere, licht nasale stem, dus gaat de deur snel dicht. De bioloog in opleiding lijkt zich er niet zo druk om te maken en zingt rustig verder over de duiven die haar zo fascineren.
©
Vera Pluer
L'orne
Dat L’orne ons al heeft overtuigd, is bekend. Of ze het publiek vandaag overtuigen, ligt eraan. Houd je van goede muziek, of houd je van leuke dingen? De laatste categorie mensen zou kunnen proberen hun perceptie van ‘leuk’ te verruimen als L’orne te moeilijk wordt. Wie ongevoelig is voor deze zendingsdrang, kan alsnog overtuigd worden door goed op te letten. Maak er desnoods een drankspel van: elke instrumentwissel is een shotje, en iedere keer dat er een nieuw belletje rinkelt ook. Zo raak je snel genoeg bedwelmd door wat deze band uit hun geluidspalet weet te persen.
Shaynah
‘Wie was er ooit verliefd?’ roept Shaynah in haar microfoon. De reacties zijn matig, op een paar enthousiaste familieleden na. Maar Shaynah laat zich niet kennen. ‘Mijn liedjes zijn een manier om dingen te verwerken, dus luister goed’, vervolgt ze. Ze zet het nummer Fair Play van haar nieuwe EP in. We horen hints van soul, jazz en R&B, met duidelijke invloeden van grootheden als Erykah Badu en Lauryn Hill. Haar stem valt soms weg in de mix, maar de kwetsbaarheid van haar teksten en de persoonlijke intro’s geven de show genoeg gewicht om te blijven hangen.
Ruda Krua
Invaller Ruda Krua bestijgt als enige band vanavond de Wolf-stage zonder gitaar, toch komt het publiek niets tekort. Eén blazer legt diepe bass-drones neer die je torso doen vibreren, terwijl de ander daar maniakaal overheen scheurt op de saxofoon. De drummer brengt het geheel samen door uit het niets een razendsnelle break in te zetten. Stilstaan is onmogelijk. Het drietal zet zijn punky freejazz-chaos moeiteloos om naar een traag headbang-moment. Daarna volgen atmosferische echo’s en een escalerende woordenwisseling tijdens ‘I guess we’ll have to stop paying rent’. Deze jongens zijn van alle markten thuis en blijken compleet onvoorspelbaar. De kwaliteit van het optreden doet je afvragen waarom ze niet bij de oorspronkelijke line-up zaten.
Andro
Andro was ons tot nu ontgaan, vreemd genoeg. Hebben we hier lopen slapen? Meest geboekte act van Popronde? Check. Oerol? Check. In één adem met Typhoon en Doe Maar genoemd worden? Check, bij deze. En afgelopen weekend de Zwarte Cross. Het slotnummer overtuigt iedereen. Tot voor kort wisten we niet dat de polo een anthem nodig heeft, en al helemaal de Volkswagen Polo niet. Toch verlangen we ineens naar een roadtrip in een van de meest fantasieloze auto’s (of shirts?) ooit. Check ‘m zodra hij uitkomt.
Judah
Het is nog rustig bij de Neushoorn-stage in WORM wanneer Judah samen met mede-frontman Worldofnelly het podium oploopt. Maar dat is geen probleem voor Judah, want met zijn funky vibe weet hij het publiek direct te boeien. Langzaam druppelen er meer mensen binnen die dankzij de aanstekelijke interactie tussen Judah en Worldofnelly blijven hangen om een dansje te wagen op het nieuwste nummer ‘I Wanna Fuck’. Ook de publieksinteractie is intens en ongedwongen. Judahs act is strak en mixt funk, soul en hiphop tot een optreden waar je simpelweg blij van wordt.
Menacer
Onder een zacht, bijna zoet achtergrondmuziekje vraagt de frontman van Menacer of we onze dansschoenen aan hebben. Vervolgens slaat hij de zaal in één klap plat met rollende bassdrums, een muur aan gitaren, en een stem die op de best mogelijke manier door merg en been gaat. Raggen, springen, buigen, headbangen: de vijfkoppige band staat geen moment stil. In plat Rotterdams worden de nummers aan elkaar gepraat: ‘Het is een apenkooi hier, tering!’ In de zaal trillen de trommelvliezen, en zien we haren en ledematen alle kanten opgaan. Er wordt geduwd, gemosht, en gecrowdsurft. We blijven naar adem happen.
©
Deniece Brouwer
MYL
De zeskoppige band MYL houdt de sfeer er goed in. Langzame én snellere nummers, maar altijd dansbaar. De jazzy nummers met hiphopinvloeden zijn makkelijk om naar te luisteren en toch interessant. De mensen achterin het publiek drinken een biertje en kletsen over hun dag, terwijl de voorsten worden geabsorbeerd door de gitaarsolo die op datzelfde moment klinkt. Zonnige muziek voor het einde van een zonnige dag.
Siegfried Hart
Van een afstand echoën de vrolijke klanken al over de Westblaak. We zien een jamsessie waar het speelplezier vanaf spat: vakmanschap pur sang. De saxofonist blaast tijdens zijn solo warme noten die je op een zacht jazzwolkje laten zweven. De gitarist pingelt met vingervlugge precisie op zijn elektro-akoestische gitaar en roept moeiteloos Spaanse sferen op. Fingerpicking op z’n best. Deze snarenman heeft meer dan alleen de looks van Hendrix. En niet te vergeten: Siegfried Hart op drums. Hij staat volledig in dienst van het geheel en fungeert als aanvoerder van de formatie. Ook vanavond voert hij die rol met verve uit. Elke tempowissel pakt hij moeiteloos op, en elke drumslag dendert door je lijf. Genieten.
NoizBoiz
Vorig jaar was Flowdan nog de hallucinant grote headliner op Festival Downtown, en dat succes doet De Nieuwe Lichting dunnetjes over. Twintig jaar Zware Bassen, Zware Beats, en de timing kon niet beter. De jeugd van tegenwoordig gaat lekker op deze stijl. MC Don de Baron kan kennelijk niet wachten tot zijn show op het headline-tijdstip en springt al eerder even mee in de dj-caravan recht tegenover het podium. Met geen greintje minder energie meldt hij zich bij zijn trawanten voor de daadwerkelijke show, die het helemaal waarmaakt. One-finger skanking blijkt voor alle leeftijden.
Navarone Cole
‘Ik kom uit de stad van harder werken, minder zeiken’, klinkt het in het nummer ‘Alles op z’n tijd’, en dat straalt Navarone Cole ook uit. Van harde bars tot afrobeats; de Rotterdammer houdt de aandacht vast. Het is makkelijk om alleen maar op de hiphopbeats te letten. Maar wie goed luistert, ontdekt dat Cole diepe geheimen en wijze lessen verpakt in deze strakke flows. Zodra de sfeer ook maar even lijkt in te zakken, wisselt Cole snel een blik uit met MC Slimfit. Aangestoken door diens energie kijkt hij dan weer de zaal in, om het publiek op zijn beurt ook aan te steken.
©
Dirk Prince
Anda Electronix
De stad is al enigszins afgekoeld, maar de Boomgaardstraat staat nog te broeien. Het is dringen en duwen, maar dat maakt niet uit. Wie het gesloten pleintje betreedt, wordt meegezogen in de bloedhete vibe. De energie is hoog, oren suizen en ledematen bewegen als vanzelf. De knetterstrakke beats van Anda Electronix volgen elkaar in duizelingwekkend tempo op, terwijl heupen steeds sneller meewiegen op de razendsnelle percussie. Dit duo laat het publiek non-stop doordansen. En wie toch even stopt om op adem te komen, ziet de machtige Zalmhaventoren tussen de gebouwen schitteren.
Fosvor
Wat Fosvor ging doet blijft nog een verrassing, maar we merken al snel: we hadden onze zwembroeken mee moeten nemen. Het vijftal zet de energie van Menacer door, maar verruilt zwarte kleding voor Hawaïshirts, een kandora, en een plain white T. De muziek is in ieder geval nog even onvergefelijk. De meeslepende melodieën van de leadgitarist geven het geduw van het publiek een melancholisch randje. Plots maakt de zware stemming plaats voor een strandfeestje, compleet met strandbal, floatie, bubbels, en zwembanden. De soundtrack? Een soort militaire mars, gevolgd door distorted gitaar arpeggio’s. De kers op de verwarrende taart is een diepe uithaal van de vocalist, het startschot voor complete wanorde.
NEWARK
Diana blaast ons op haar dwarsfluit naar groene weiden, waar optimisme waait als een zachte zomerbries. Frontman Wessel stapt het podium op alsof hij de supermarkt binnenstapt. Casual. Met blauwe blouse en wit petje verschijnt hij als niemand anders dan zichzelf. De zanger maakt met de single Wonder zijn debuut als gitarist. ‘Het is een beetje vals, hè? Maar dat is wel cool. Laten we het doen.’ Door zijn relaxte houding lijkt de muziek hier spontaan te ontstaan. Maar vergis je niet: Wessel weet precies wat hij doet.
©
Deniece Brouwer
MAIN
Wanneer MAIN het podium oploopt zie je aan alles dat deze MC zijn podiumuren al lang heeft gemaakt. Met opzwepende energie neemt hij, samen met zijn band, de stage over. Ook al heeft hij maar een half uur de tijd, het voelt alsof er een volledig concert wordt gespeeld dankzij de doordachte opbouw van de set en het sterke contact met het publiek. De zaal vult zich volledig; zowel met publiek als met het Typhoon-achtige geluid van MAIN. Zelf duikt hij ook (letterlijk) de zaal in. Toepasselijk is Slot zijn laatste nummer, en een van de tracks van zijn EP LEEF:TIJD. Het album komt eraan, maar ook tot die tijd beloven de optredens van MAIN een feestje.
Laura Palmer
De mannen van Laura Palmer sluiten de Wolf-stage af met shoegaze, maar wie denkt weg te dromen, heeft het mis. De drummer en basgitarist leggen een stampend ritme neer en houden het momentum in Rotown intact. Waar de ene gitarist zorgt voor een walm van distortion, brengt de ander melodieën die tranen in je ogen kunnen drijven. Wanneer de drummer het tempo halveert, gaan de koppen in de zaal nog één keer hevig heen en weer. Met een laatste lading gitaarecho’s en galmen creëert de band een schitterende fade-out, waarop het publiek in collectieve verdoving de avond door kan zweven.
Prekeris
De springerige sound van Prekeris vormt de perfecte rode loper voor een nachtje eclectische elektronica in de bovenkamer van WORM. Het publiek doet podiumnaam ‘Gorrila’ eer aan: menig rug kleurt zilver van het zweet onder de felle lichten. Prekeris gooit veel breaks, veel samples en veel staccatoritmes, die steeds gedragen worden door diep rollende baslijnen. Als een soort Gotu Jim-lookalike met een Mazda-petje en fonkelende haarclipjes erop, dicteert hij een hoog tempo dat de dansers voorin ijverig volgen - en ook achterin gaan de heupen langzaam maar zeker los. Van festivalmoeheid is op de vloer nog geen sprake. Eén ding is zeker bij deze Litouwer uit Vilnius: You’ll never dance alone.
©
Helmert Bredewout
FLORA
Met glittermicrofoon in de hand tovert Denise zichzelf om tot FLORA. Op platformpumps beweegt ze zich zelfverzekerd over het podium; interactie met het publiek gaat ze niet uit de weg. ‘Hoe gaat het met jullie? Al een beetje opgewarmd?’ Weloverwogen poppasjes worden afgewisseld met energieke rockbewegingen. Het is alsof FLORA is opgebloeid uit de sounds van zowel Olivia Rodrigo als Sabrina Carpenter. Wanneer Denise haar track Don’t Test Me opdraagt aan alle dames in de zaal, genieten de mannen minstens evenveel, maar toch net wat stiller. FLORA weet ons allemaal met een vocale glimlach te verleiden.
Platypus
Vergeet Skrillex en Flux Pavilion. Dit is dubstep zoals het ooit bedoeld was. Of, in de woorden van de aanwezige MC: ‘Jesus, fucking bass sounds, innit!’ Wat een genot dat het festival hier een podium biedt aan sounds waarvan je je - zodra je er bent - realiseert dat je ze veel te weinig hoort in Rotterdam. Platypus draait voor de liefhebber (zoals de rappers van NoizBoiz, die zich een weg door het publiek banen), maar ook voor de verdwaalde feestvierder die die rare, vervormde bas voelt en er stiekem een beetje aan verknocht raakt. De set voelt alsof er een gorilla op je borstkas heeft lopen trommelen, op de best mogelijke manier. Het is uitgaan met twee pakjes Camel Blue en een zonnebril, en thuiskomen met drie gebroken ribben en een klaplong.
Vesuvio Vortex
Wie graag warm in bad gaat, kan het beste even buurten bij Vesuvio Vortex. Dit duo dompelt je onder in een constante Italo-sfeer, met een dikke vette knipoog naar Donna Summer en Giorgio Moroder. Sinds december staan Tim en Olle samen achter de knoppen. Dat lijkt kort, maar hun chemie is onmiskenbaar. Ze zijn naadloos op elkaar ingespeeld. Met Tim’s live Italo-synths en legendarische vocoder, en Olle’s moderne sounds, is er een sterke basis. Een uitstapje naar cumbia en breakbeat mag dan ook niet ontbreken. Zo slepen ze het publiek moeiteloos mee in hun hypnotiserende set. Na drie tracks vliegen we de lucht in en vanaf dat moment bewijst Vesuvio Vortex dat live elektronische muziek écht leeft.
Snooz
De enige Snooz die je niet wilt uitzetten. Snooz kruipt achter het mengpaneel alsof hij er geboren is en het belooft het begin van een verrassingsreis. Vliegensvlugge beats doen je broekspijpen trillen, terwijl knallers als ‘Rhythm Is a Dancer’ en ‘Rock Your Body’ elkaar in rap tempo afwisselen. Wat volgt, is een techhouse-ervaring vol gekkigheid en zweterig gedans. Stilzitten? Geen optie. Snooz zet het publiek aan – en dansen zul je.
©
Deniece Brouwer