Een vaste schare fans van Pokey Lafarge, de hedendaagse kartrekker van de Americana muziek, heeft zich vanavond verzameld in de Maassilo. Dit wordt snel duidelijk uit de shirts, baarden, bakkebaarden, tatoeages, gilletjes en bretels. Alles ademt nostalgie, maar geen vervlogen tijden, mede dankzij Pokey.
©
Govert Kreuk
Pokey LaFarge in Maassilo, Rotterdam
De opkomstmuziek wordt gestart en heel de Maassilo begint al mee te brullen: ‘’Hit ‘m up, hit ‘m up, oh yay!’’ Rotterdam heeft zin in de terugkomst van Pokey vanavond op het oude nest, waar hij al te graag wederkeert. Vanaf de eerste noten heeft Pokey de zaal in zijn greep. De oorzaak hiervan is zeker niet louter zijn charisma, ‘showmanship’, en ‘appereance’, maar vooral zijn loepzuivere stem en zijn ambachtelijke en muzikale band. Natuurlijk maakt de karakteristieke kleding en haardracht van Pokey en zijn band het plaatje compleet. Echter, overdaad schaadt hier niet, want Pokey is nog nooit zonder pak, of zonder de haartjes strak in het vet gesignaleerd.
Het mooie countryrandje en de kenmerkende vibrato wordt in het tweede nummer ‘Please Don’t Do It’ duidelijk. Pokey blijkt loepzuiver in het hoge en lage gezang. Hij schakelt moeiteloos tussen borst- en kopstem en de kenmerkende countryuithalen. Het publiek voelt dat het een speciale avond gaat worden. Pokey is in vorm en de sfeer en het tempo zitten er goed in.
Pokey creëert een band met het publiek en een intieme sfeer door met gedempte instrumenten, maar luide en onversterkte vocalen (lees: zonder microfoon) rechtstreekst het publiek in te zingen. Pokey bezit overduidelijk het totaalplaatje: naast het zijn van een geniale musicus, kan hij ook entertainen: een zaal bespelen en inpakken. Alles klopt vanavond tot in de kleinste details, maar met dit alles wordt er nog steeds een vorm van ingetogenheid en bescheidenheid gevoeld. De kleinste beweginkjes doen het publiek denken aan de Amerikaanse tijden van ‘hartbreaksongs’ en country.
©
Govert Kreuk
Het grootste hoogtepunt, in een avond die het beste is te typeren als een aaneenschakeling van hoogtepunten, is wanneer Pokey (Rotterdammers mogen Pokey zeggen) een nieuwe single aankondigt. Een ode aan de stad die hij zo lief heeft, zo zegt hij zelf. ‘’In the USA things get worse each day, I hope I am not too late to pack my things and go. Where I want to be, is not where you’d expect…, I long for the Netherlands, and I want to go back, back to Rotterdam’’. Waar vele artiesten beweren te houden van de stad waar ze op dat moment spelen, wordt en nu hard bewijs geleverd. Ook is dit een bewijs dat Pokey makkelijk teksten schrijft, niet alleen over pijn, verlies, hartbreak, verlangen en vrouwen, maar ook over Rotterdam. De ode aan Rotterdam wordt natuurlijk ontvangen met een oorverdovend en hartverwarmend applaus. De chemie tussen Pokey en Rotterdam is wederzijds tot een kookpunt gekomen.
Het enige kleine minpuntje van de avond is wanneer Pokey zijn vriend Jack Grelle, spelend in het voorprogramma met Esther Rose het podium op vraagt om een tweetal nummers mee te zingen. De Stem van Jack Grelle valt in het niet bij die van Pokey. Dit is te merken aan het geroezemoes in het publiek, dat voor even iets onrustiger wordt.
©
Govert Kreuk
Jack Grelle in Maassilo, Rotterdam
Dan werkt Pokey naar de climax toe: ‘’We have a couple of more songs for you’’. Het welbekende ‘’The Devil Ain’t Lazy’’ wordt ingezet en de vaart is terug in het optreden. De Maassilo swingt en trilt uit zijn grondvesten. Het nummer wordt afgesloten met een virtuoze solo van de contrabassist, net zichtbaar tussen de rookwolken uit de machines. Ook de gitarist mag soleren en laat zien te beschikking over een staaltje ‘fingerpickin’’ dat op het zicht fysiek onmogelijk is.
Na anderhalf uur gespeeld te hebben verlaat de band het podium, maar komt al snel terug. Na een ‘sing-a-long’ maakt Pokey het alleen en volledig in stijl af. Zijn microfoon heeft hij wederom niet nodig. Het bevalt de zaal dat hij zo intiem afsluit met ‘Josephine’. Voor het eerst vergeet Pokey zijn tekst. Hij kan het zich permitteren hier een grapje van te maken, dit weg te lachen en het publiek hem te laten helpen met de tekst te herinneren. Dan legt hij ook zijn gitaar weg en zingt uit volle borst de laatste woorden het publiek in, dat nu muisstil is.
FOTOGALERIJ
©
Govert Kreuk
Pokey LaFarge in Maassilo, Rotterdam
©
Govert Kreuk
Esther Rose in Maassilo, Rotterdam
©
Govert Kreuk
Pokey LaFarge in Maassilo, Rotterdam
©
Govert kreuk
Pokey LaFarge in Maassilo, Rotterdam
©
Govert Kreuk
Pokey LaFarge in Maassilo, Rotterdam
