Pokey LaFarge voelt zich als een vis in het water in de Maassilo Pokey LaFarge voelt zich als een vis in het water in de Maassilo

Het grootste hoogtepunt, in een avond die het beste is te typeren als een aaneenschakeling van hoogtepunten, is wanneer Pokey (Rotterdammers mogen Pokey zeggen) een nieuwe single aankondigt. Een ode aan de stad die hij zo lief heeft, zo zegt hij zelf. ‘’In the USA things get worse each day, I hope I am not too late to pack my things and go. Where I want to be, is not where you’d expect…, I long for the Netherlands, and I want to go back, back to Rotterdam’’. Waar vele artiesten beweren te houden van de stad waar ze op dat moment spelen, wordt en nu hard bewijs geleverd. Ook is dit een bewijs dat Pokey makkelijk teksten schrijft, niet alleen over pijn, verlies, hartbreak, verlangen en vrouwen, maar ook over Rotterdam. De ode aan Rotterdam wordt natuurlijk ontvangen met een oorverdovend en hartverwarmend applaus. De chemie tussen Pokey en Rotterdam is wederzijds tot een kookpunt gekomen.

Het enige kleine minpuntje van de avond is wanneer Pokey zijn vriend Jack Grelle, spelend in het voorprogramma met Esther Rose het podium op vraagt om een tweetal nummers mee te zingen. De Stem van Jack Grelle valt in het niet bij die van Pokey. Dit is te merken aan het geroezemoes in het publiek, dat voor even iets onrustiger wordt.

Dan werkt Pokey naar de climax toe: ‘’We have a couple of more songs for you’’. Het welbekende ‘’The Devil Ain’t Lazy’’ wordt ingezet en de vaart is terug in het optreden. De Maassilo swingt en trilt uit zijn grondvesten. Het nummer wordt afgesloten met een virtuoze solo van de contrabassist, net zichtbaar tussen de rookwolken uit de machines. Ook de gitarist mag soleren en laat zien te beschikking over een staaltje ‘fingerpickin’’ dat op het zicht fysiek onmogelijk is. 

Na anderhalf uur gespeeld te hebben verlaat de band het podium, maar komt al snel terug. Na een ‘sing-a-long’ maakt Pokey het alleen en volledig in stijl af. Zijn microfoon heeft hij wederom niet nodig. Het bevalt de zaal dat hij zo intiem afsluit met ‘Josephine’. Voor het eerst vergeet Pokey zijn tekst. Hij kan het zich permitteren hier een grapje van te maken, dit weg te lachen en het publiek hem te laten helpen met de tekst te herinneren. Dan legt hij ook zijn gitaar weg en zingt uit volle borst de laatste woorden het publiek in, dat nu muisstil is.