Ondanks dat het woeste winterweer voor veel ellende zorgde op de weg heeft het witte laken over Nederland ook iets sfeervol. Tijd om lekker bij de haard te zitten met een kop chocolademelk. The Bullfight is de ideale band om dit muzikaal in te kaderen. De Rotterdamse band is dan ook fanatiek met huiskamerconcerten bezig. Hoe dat dan klinkt valt te bewonderen op 'Whisper in the Dark For Me'. Niet zo moeilijk, nu de zon al zo vroeg onder gaat maar vanuit de duisternis is waar the Bullfight graag opereert. Onvoorspelbaar.

Eerder dit jaar verblijdden de mannen en vrouw ons nog met een dubbelaar, bestaande uit het debuutalbum én een schijfje vol herwerkte demo's en b-kantjes. Een fraaie greep uit het oeuvre dat live fijn tot leven komen. De intelligentie, passie en opmerkelijke arrangementen nodigen je iedere keer weer uit om naar de band te luisteren. Live word je werkelijk meegezogen in de tragedie van The Bullfight.

Opener 'That Man' krijgt live een veel somberder karakter mee. De videoclip toont hoe de band in een rondte staat in de huiskamer. Aan elkaar gelinkt door de muziek, waar ieder bandlid op zijn/haar manier, voor een bijzondere bijdrage weet te zorgen. De viool blijft een perfect instrument om de gevoelige snaar te raken. Datzelfde geldt voor de meeslepende toetsenpartijen, dat net een ander spectrum bespeelt dan de gitaar. Luister maar naar 'The Ballad of Martin van Dongelen' en hoor hoe verfijnd piano, gitaar en viool in elkaar overvloeien. De woorden van Nick Verhoeven zwemmen hier sierlijk doorheen maar dragen elk een zware last.

 

 

Het einde van het jaar nadert en dan gaan we nadenken over het verleden, heden en de toekomst. Emotionele momenten delen met familie en vrienden, iets wat The Bullfight prachtig weet te vertalen in een perfecte soundtrack voor de donkere dagen. In stijl wordt de plaat dan ook afgesloten met het vrolijk klinkende "My Comeback". Voel de drumroffels en het gitaarriffje. Vervolgens gooit de piano het over een weemoedige boeg zodat tot slot, dé single van het recente dubbelalbum, "The Weeping Willow" ons in mineur de huiskamer uitstuurt.

Melancholisch bijna, wat dan weer perfect past bij de tijd van het jaar. Ook eindejaarslijstjestijd, waarin The Bullfight zeker vernoemd dient te worden. Hopelijk brengt 2018 de band nog meer voorspoed, want dat verdient deze band misschien als geen ander. Met hun pop-noir blijven ze een geheel eigen karakter behouden. Ze willen niet snel toeslaan met bombastische gitaarsolo’s of catchy bubblegumpop. De Rotterdamse band blijft ons verrassen met muzikale meesterschap en pakkende alledaagse passages, zowel op plaat als live.