Prestcold Molly, Bevrijdingsfestival, SENA Stage, 5 mei 2014.

Een vlijmscherp rockend geluid, schurende stem en ingenieuze gitaarlijnen. De heren van Prestcold Molly doen het goed, en dat voor een respectievelijk ‘regionaal’ talent. Eerder dit jaar wonnen ze bandcompetitie Stairway To Hedon en werden ze onlangs genomineerd voor de Popronde. De drie heren, Jesper Albers, Peter Peskens en Seb Dokman besloten na het afstuderen aan de Herman Brood Academie nummers te schrijven, vanwaar Prestcold Molly ontsproot. In de zomer van 2013 werd gitarist Michiel Kemper toegevoegd. Overigens: eerst genoemde bandleden hebben ervaring opgedaan bij Jungle By Night, Automatic Sam en speelt Dokman nog steeds bij het snelgroeiende Paceshifters. Denk aan een keiharde lading grunge a la de Smashing Pumpkins, Dinosaur Jr. en Sonic Youth. 

Het moet gezegd worden: Prestcold Molly snapt hoe ze goede rock moeten produceren. En waar ze op Paardpop ijzersterk waren in hun eigen nummers, valt hun kracht - en dan vooral de enorme strot van Dokman - deze keer op in de Pearl Jam cover. Prestcold Molly kan nummers eigen maken, ook een van hun charmes. Rearviewmirror wordt met luid enthousiasme ontvangen en die sfeer blijft hangen. Een waardige cover, waar beide partijen tevreden over mogen zijn.

Als een soort van wolf staat Dokman op het podium, terwijl hij met een brutale smoel naar het publiek kijkt. Het haar hangt bezweet over zijn gezicht, zijn gitaar slaat hij rammend aan. Prestcold Molly is absoluut meer dan alleen de performance van Dokman, maar het moet gezegd worden: de tomeloze energie van Dokman is bewonderenswaardig.

En dan komt Pearl Jam, en gaat hij los. Grijzig, een verwassend bandshirt en een sportzonnebril. De rest van de tijd staat hij nagenoeg stil, bij de cover gaat hij los. Het publiek kent Prestcold Molly, weet wat ze kan verwachten maar blijft nieuwsgierig. Nieuwsgierig genoeg om luid brullend van enthousiasme nummers in ontvangst te nemen en er niet doorheen ouwehoert.

Prestcold Molly is jong en gretig. Ook nu tonen ze diezelfde gretigheid, en dat siert hen. Het feit dat hen nog een lading ervaring staat te wachten lijkt in dat licht alleen maar positief. De potentie straalt ervan af, iets dat absoluut komt door de inbreng van alle bandleden. Dat het hen lukt om het gehele publiek voor de SENA te blijven boeien, zegt genoeg. SENA is groot genoeg voor nu, maar ergens lonkt de Abbott.