Knarsetand, Bevrijdingsfestival Overijssel, Podium Abbott, 5 mei 2014.

Tien muzikanten. Nog meer genres die gemixt worden. Onder andere drum’n’bass, gypsy, reggae, ska en popmuziek worden tot een geheel samengesmolten door deze rasechte gangmakers. Dik twee weken geleden kregen ze het publiek op Paaspop nog flink in beweging, en dat als eerste band op de laatste dag.

Flying Away begint erg dromerig met een piano-intro, waarna de zangeres met dreadlocks, Miou Amadée, betoverend zingt over het spreiden van je vleugels. Langzaam maar zeker wordt het achterliggende drum’n’bass-ritme steeds luider, totdat het nummer anticlimactisch overgaat in een relaxt reggae-meeswingertje.

Rustig deint iedereen op en neer op de rustige reggaegeluiden. De energie in de zwiepende heupjes vindt plotsklaps zijn weg naar boven richting de gebalde vuisten zodra de muziek losbarst in flink drum’n’bass geweld. Vanaf de geluidstoren tot aan het podium is het een grote massa aan armen in de lucht die hun laatste beetje energie stoppen in de bijbehorende moves.

Het publiek wist duidelijk waar het voor kwam, anders was het wel 100 meter verderop gaan staan in het Danstheater. Hitjes en meezingers waren er niet bij. Dansbare muziek, in vele vormen, des te meer, en met meer energie en agressie dan bij Condance. Verrassend genoeg zijn er ook genoeg mensen die het allemaal eventjes op een afstandje bekijken. Schijnbaar was het toch niet voor iedereen uitnodigend genoeg om los te gaan in de mensenmassa.

Lekkere muziek, erg origineel ook, en op momenten erg meeslepend. Toch knaagt ergens het idee dat de set iets te veel een geheel was. Variatie was erg ver te zoeken en op een gegeven moment ken je het trucje wel. Desondanks is Knarsetand zwaar de moeite waard, en dat vond het publiek op het Bevrijdingsfestival Overijssel ook. Goede afsluiter om je gewoon even in laten mee te slepen, na al het geweld van John Coffey een halfuur daarvoor.