Het festival vindt sinds een aantal jaren plaats op een andere locatie op het terrein van de Universiteit van Twente. Hoewel dat in het begin een beetje wennen was, is het Carillonveld op de UT nu ècht van het festival. Het lekkere weer is vandaag op 29 mei nog even ver te zoeken: achteraf blijkt het de koudste Hemelvaartsdag te zijn sinds 1983. Het is droog, maar het zonnetje zit nog ergens diep achter de dikke wolkenvelden verstopt. Wanneer het festival vlak na het middaguur begint, is dit zichtbaar op de groene (of nou ja, hier en daar zwart van de modder) velden van het terrein. In onze aparte verslagen van de South stage was te lezen dat er bij de eerste optredens amper publiek aanwezig was.

Geen probleem, het publiek dat wel aanwezig is, is al langzaamaan het terrein aan het verkennen. Green Vibrations staat er om bekend dat ze naast toffe acts ook een heel randprogramma hebben. Zo kunnen we dit jaar kennis maken met de breakdance moves van dansgroep Break Even in het midden op het festivalterrein en is er een martial arts demo. Ook is er een ‘rijdend theaterbed’ en zien we diverse mensen als zombie geschminkt over het terrein lopen. Erg tof dat de organisatie ook aandacht besteed aan dit soort dingen. Zoals altijd zijn er ook allerlei lekkere eet- en drinkstandjes aanwezig, waarbij er voor ieder wat te halen valt, zoals een lekkere pizza of een verfrissend ijsje. De programmering ligt bij Green Vibrations met forse nadruk op lokale en/of beginnende bands, een element wat het festival sterk maakt omdat je veel nieuwe muziek kunt ontdekken. Dit jaar is dit anders: er is slechts één bandpodium aanwezig en er zijn drie podia met dj’s op het festival. Wat is er gebeurd met de sterke bandformule van het festival?

Dikke beats
Hoewel wij de hele middag aanwezig zijn bij de South stage om bands als Nairobi Golf Kid, A Bridge Too Far, Ten Hut, Hoppah! en The Road Home te checken, wordt er deze editie van het festival flink wat afgedanst. Waar de North stage opent met singer-songwriters van het Top TSG neemt Dub’l Trouble, een dj-team uit Duitsland, het stokje meteen over. Na hen volgen meerdere dance-acts. Top TSG lijkt met haar talentvolle songschrijvers tussen alle dikke beats een beetje misplaatst op deze plek. Was er geen ruimte meer over op de programmering van de bandstage?

Al sinds het festival verplaatst is naar de nieuwe locatie heeft het een vaste plek voor elektronische muziek: West stage, een podium in dé kuil van het terrein. Het is een hele fijne plek om eens flink los te gaan, vanaf de bult zitten en staan mensen toe te kijken naar de dansende massa. Dit jaar lijken veel mensen af te zijn gekomen op het ogenschijnlijke nieuwe concept: de dj stages worden vanaf het begin druk bezocht. Waar je ook bent op het festival, de beats vliegen je om de oren. Hoewel dat soms ten koste gaat van het de reikwijdte van het geluid van de bandstage, geniet het publiek overduidelijk. Na vijven heeft er zich een aardige menigte voor de West stage verzameld. Brandenburg heeft een lekkere set met veel variatie: groovy techno en hier daar een beetje trap. Een mixje van ‘Ready or not’ van The Fugees gaat bij het publiek er in als zoete koek. Bij zijn opvolgers Program D en de Amsterdamse dj Epleptic gaat het niet helemaal goed: het geluid valt enkele keren compleet uit. Het verpest het feestje niet voor het publiek, maar het is wel storend wanneer je net lekker aan het dansen bent.

Meer dan muziek
Op de North stage zijn de heren van Disco Maf inmiddels bezig achter de dj-booth. Je kunt ze kennen van Have Phön Movement, tegenwoordig hebben ze met Disco Maf een nieuw project opgezet. Het leuke aan deze act is, is dat het meer is dan muziek. Er worden uiteraard gekke platen gedraaid, maar er zijn ook verkleedpartijtjes en maffe toneelstukjes. Het is vooral een act om blij van te worden, stilstaan is haast niet te doen. Dat geldt ook bij de mensen van Grof. Met hun welbekende foute en harde hits sluiten ze de West stage af. Ook deze heren kennen we van een ander concept: het populaire Mehrfaut. Daarmee stonden ze nog op de vorige editie van het festival. Eerder hebben ze al succesvolle feestjes gehad in poppodium Atak, maar vanavond moet het publiek nog even wennen aan de grove hits. Dat merken de dj’s ook op en ze toveren een flinke fles alcohol tevoorschijn om het publiek even flink kennis te laten maken met hun nieuwe project. Dit helpt, de foute hits worden met open armen ontvangen.

De afterparty is sinds dit jaar verplaatst: geen memorabele nachten meer in alle hoeken van de Vestingbar, maar flink met die voetjes van de vloer in de kelders en de foyer van poppodium Atak. Op zich een logische beslissing: met slechts een capaciteit van 450 man een flinke lokker om mensen eerder van het festivalterrein te laten gaan. Op eerdere edities is dit nog wel eens een probleem geweest. Vorig jaar sloot het festival ook gek af toen er om exact 0.00 uur een optreden van Knarsetand werd stil gezet. Het lukt: veel mensen druipen na The Road Home en Grof meteen af in hordes fietsgroepjes richting het centrum van Enschede. De locatie is heel goed: er is nooit eerder een feestje gehouden in de kelders van het poppodium. Voor de donkere techno en minimal is dit de perfecte plek om een after te houden. De drempel om nog naar de stad te moeten fietsen zou een reden kunnen zijn om niet meer door te feesten na een lange koude nacht, maar naarmate de nacht verstrijkt wordt het aardig druk. Prima afsluiter van een festival waar elektronische muziek voor het eerst dit jaar de boventoon voerde.