Het concert:
The Cannonball Johnsons 16:15 uur – South Stage

De act:
De afgelopen vijf decennia weerklinken de laatste tijd meer dan ooit in het muzikale landschap van vandaag. Veel bands vinden het prima om niet eigentijds te klinken en de mosterd uit één of meerdere decennia te scheppen. In hoeverre je überhaupt eigentijds kan klinken natuurlijk. The Cannonball Johnsons vormen hier geen uitzondering op. In de klassieke bluegrass bezitting met akoestische gitaar, akoestische basgitaar, mandoline en ukelele nemen de jonge boys ons mee terug naar de jaren 50 en 60, maar wel met invloeden van Mumford and Sons. Post-retro nostalgische bluegreass dus, ofzoiets.

Het nummer:
Op het juiste moment in de set komt ‘Bobcat tracks’ voorbij, een cover van Old Crow Medicine show. Dit uptempo nummer zorgt voor extra pit, de aandacht is er weer bij.

Het moment:
Heel veel gebeurt er niet tijdens de show van deze sympathiek ogende Leidenaren. Af en toe wisselen de heren van gitaar, heel spannend is het niet. Maar er gebeurt wel wat. De knappe samenzang is ook zeker het vermelden waard. Ach, ze spelen gewoon hartstikke lekker.

Het publiek:
Gelukkig zijn er bij Green Vibrations altijd wel mensen die een vrij lage ‘Oke nu ga ik dansen’ treshold hebben. De eerste voetjes van het alsmaar droger wordende gras worden gesignaleerd, verder is de aandacht van het publiek behoorlijk verdeeld: Heb ik nog wel munten? Hoe is het bij de andere podia? Goh, heb best wel trek eigenlijk, misschien moet ik nog meer munten halen. Shit staat er nog wel genoeg geld op mijn bankrekening? Hee!! Is dat niet.....?

Het oordeel:
Green Vibrations is een totaal ander festival met voldoende zonneschijn. Deze jongens hebben een moedige poging gedaan om wat stralen los te krijgen, maar deze zijn grotendeels gestrand in een dik wolkendek. Deze set ging er best lekker in, maar de energie ontbrak hier en daar. Lag het aan het ontbreken van percussie, zonneschijn, enthousiast publiek? Aan het enthousiasme van The Cannonbal Johnsons lag het in ieder geval niet.