Het concert:
Hoppah! 19:30 uur  – South Stage

De act:
Theatrale klezmer met alle opzwepende elementen van dien. Invloeden vanuit de punk en ska zijn ook duidelijk hoorbaar. Geen gitaar om de mensen op te zwepen, maar dat lukt ook best aardig met een (net iets te aanwezige) klarinet, een viool en bas. De energieke frontman schuwt niet de grote gebaren om het publiek op te stoken. 

Het nummer:
‘Laat me dansen, laat me dansen, laat me dansen...’ klinkt het uit de mond van de zanger. De moddervrije zone voor het podium wordt er niet minder drassig van. Er wordt enthousiast gedanst. Ongetwijfeld intenser dan op de ‘officiële dansweide’. De bijna kale zanger vervolgt ‘Laat me dansen op je graf’. Vrolijkheid en andere emoties worden treffend gemixt. Er heerst een jolige stemming vooraan het podium. De set is een nummer of vier onderweg en met deze spitsvondige teksten wordt het alleen maar beter voor de feestgangers. Glimlachen alom.

Het moment:
Het onvermijdelijke gebeurt: er komt een lalala-moment. De hardkern van het publiek zingt luidskeels mee en doet de zuidweide voorzichtige trillen. Er kan al worden gesproken van een feestje. En ja hoor, de zon breekt door. Zou het door de charismatische zanger komen die op bezeten wijze zijn teksten voordraagt? Vast niet, maar laten we het even daar op houden. Omdat hij zo zijn best doet.

Het publiek:
Zo’n feestje, zoals dat heet, kan alleen als het publiek meewerkt en dat gebeurt. Nog meer dan bij voorganger Ten Hut komt er beweging voor het podium. Gekieteld door voorzichtige zonnestralen wordt er volop gedanst op de manische klarinet klanken en pompende bas. Green Vibrations is nu echt ‘aan’, zoals dat heet in jargon.

Het oordeel:
Hoppah! doet zijn naam zeker eer aan. De Noorderlingen koppen de bal in die voorganger Ten Hut heeft voorgezet. Terwijl de volumeknop op het westpodium verder wordt opengedraaid gooit Hoppah! alles in de strijd om te entertainen en overeind te blijven. De beats van het podium verderop proberen de sfeer te verpesten, maar daar hebben de Groningers maling aan. Die zeurderige klarinet nemen we dan maar voor lief.