Het concert:
A Bridge Too Far 14:00 uur – South Stage

De act:
Wegens een voorbereiding die nog wat aan te wensen over laat bij de organisatie van het festival, staat A Bridge Too Far uit Enschede voor een man of zeven te spelen op het groenste gras van Enschede. Het publiek en het festival laten deze openingsbands in hun hemd staan. Letterlijk, de breed uitgesneden hemden wapperen zorgeloos in de koude wind. Maar goed: de muziek. De ‘candycore’ van deze jongens is doordrenkt met doorgaans cheesy samples en allerlei ondersteunende elektronische drums. Soms is het lastig om te zeggen of er nou iets echt wordt gespeeld of dat het uit een laptop komt. Het klinkt vol en strak, dat wel.

Het nummer:
Ergens middenin de set komt ‘Dirty Shirley’ prima uit de verf. Dit is wellicht hun meest catchy en meest vooruitstrevende nummer. De diehard fans die al aanwezig zijn zingen voorzichtig mee.

Het moment:
Zanger Lennart brengt zijn linkerhand naar zijn oor en zingt gevoelig mee met muziek die van een harde schijf afkomstig is. Als dit de candy in ‘candycore’ is wordt er een behoorlijke zuurstok in je oren geboord, met heftige bloedingen tot gevolg. Een Christina Aguilera momentje moet gewoon kunnen bij A Bridge Too Far. Eén van de aspecten die deze band uniek maakt.

Het publiek:
Welk publiek, is eerder de vraag die zich aandient. De festivalgangers die deze band geen brug te ver vinden zijn te tellen op de handen van een onvoorzichtige houthakker. Een aantal meisjes die duidelijk bekenden zijn van de band knikken lief mee.

Het oordeel:
Jammer voor de schaars geklede jongens op deze toch wel frisse donderdagmiddag dat er praktisch niemand naar ze staat te kijken. Achterin druppelen de festivalgangers langzaamaan binnen. Ze spelen alsof het veld vol staat en dat pleit alleen maar voor ze. Als eerste act van het festival zijn ze gedegradeerd tot soundcheck band, dit lijkt voor niemand leuk.