“Het is gewoon een eer om in Vandenberg’s MoonKings te spelen. We prijzen ons ook heel gelukkig. Maar verder zijn we heel nuchter. We zijn gewoon muzikanten met elkaar in een band, en zo gaan we met elkaar om. ”

Kunnen jullie je in het kort voorstellen aan de 3voor12/Overijssel lezers die jullie nog niet kennen.
Sem: “Ik heet Sem, 24 jaar en ik speel bas bij deze band en bij Mandrake’s Monster. Ik heb ook bij The Tommycats gespeeld, maar dat is alweer een tijdje terug. Ik ben afgestudeerd aan het conservatorium.”
Mart: “Ik ben Mart, 22 jaar, speel drums in deze band en bij Mandrake’s Monster. En ik ben ook afgestudeerd aan het conservatorium. Ook heb ik een tijdje bij The Road Home gespeeld.

Sem: “Onze invloeden verschillen nogal van de invloeden van Ad en Jan, de zanger van MoonKings. Wij luisteren graag naar punkrock." Sem vertelt dat hij veel geleerd heeft van het luisteren naar de bassist van de band Rancid. Hierdoor speelt hij onder andere met een plectrum. Toen Sem op het conservatorium terecht kwam was hij nog steeds in rock geïnteresseerd. Vandaar dat hij ook bij Mart terecht kwam. Mart: “Het conservatorium is heel breed en er zijn veel mensen die verschillende stijlen willen spelen, of juist alles. Dat is nooit onze insteek geweest. Je doet conservatorium om daar beter van te worden en veel te leren. Maar uiteindelijk ga je erin als rockmuzikant en kom je eruit als rockmuzikant, maar dan beter. En je pakt alle stijlen mee die je mee kunt pakken, simpelweg omdat dat goed voor je is. Uiteindelijk is dat alleen maar om te versterken wat je wilt gaan doen. Ik denk dat Sem en ik daarin heel erg gelijk op gingen.” Mart vertelt dat zijn invloeden nooit zijn veranderd. “Ik ben waarschijnlijk de grootste Foo Fighters fan die je ooit gaat tegenkomen. En dat was ik daarvoor ook al. Dave Grohl en Taylor Hawkins, alle dingen die ze hebben gedaan en wat ze nu doen dat kun je nog meer waarderen omdat je er zelf nu ook mee bezig bent en kunt beargumenteren waarom je dat zo cool vindt. De hele mindset van muziek maken en waarom je het doet is veel duidelijker nu. En ik denk dat Sem en ik elkaar daar heel erg in gevonden hebben.”

Hoe zijn jullie bij Vandenberg’s MoonKings terecht gekomen?
Mart vertelt dat toen Twente kampioen werd, Ad Vandenberg een nummer voor de Twentefans zou spelen in het stadion. Mart: “Daar had hij een band voor nodig. Toen wij studeerden speelden wij al heel vaak in Atak, en een goede vriend van Ad had mij zien spelen en had gezegd die knul moet je checken. Ik heb toen met Ad gezeten, en hij vroeg of ik met dat nummer mee wilde doen. Ik vroeg of hij nog een bassist nodig had en toen heb ik Sem gebeld. Twee dagen later hebben we dat optreden gedaan en vanaf dat moment zijn we blijven spelen. Eigenlijk zijn er geen audities geweest, hij had gewoon een goed gevoel bij ons.”

Sem: “Wat wel grappig is om te vertellen is dat Ad ons al had gezien toen we 13, 14 jaar oud waren.” Sem vertelt dat Mart in 2004 iemand begeleidde bij een talentenjacht waarbij Ad in de jury zat. Ondanks dat hij alleen begeleidde, won Mart ook een eerste prijs. Een jaar later deed Sem ook mee aan de contest, Ad zat toen wederom in de jury, en won ook. Sem: “We kenden elkaar toen niet, we kenden Ad niet persoonlijk en tien jaar later komen we elkaar weer tegen. Dat is wel geinig.” Sem grapt dat dat misschien wel hun auditie was. Sem: “Hij wist het nog wel.”

Hoe lang zijn jullie inmiddels bezig met Vandenberg’s MoonKings?
Sem: “Misschien wisten we achter de schermen al twee jaar lang dat dit eraan zat te komen, maar het intensief werken voor deze band begon tijdens opnames voor de debuutplaat in oktober.”
Mart: “Toen wisten we, dan en dan zitten we in de studio, de plaat moest worden ingespeeld. Toen was het gewoon heel serieus repeteren, nummers gewoon goed checken en in de studio inspelen. Daarvoor was het nummers arrangeren, repeteren en die dingen.”

Hoe vinden jullie het om te spelen bij MoonKings?
Mart: “We spelen nu met Adje Vandenberg, dat is best wel een naam. Dus als je iets gaat doen, dan is het ook goed. Kijk maar naar de plaat die in de Wisseloord is opgenomen, kijk maar naar de shows die er staan. Dingen zijn uitverkocht."  Mart vertelt dat hij een hele andere standaard gewend is. Mart: “De tours die wij gewend zijn met Mandrake’s Monster, onze andere band, zijn meer van we stappen in een camper en we gaan touren. Waar kan je heen? Ken je iemand in Polen, fuck it, dan gaan we naar Polen. Naar Tsjechië, naar Duitsland. Je krijgt niet betaald, je krijgt geen eten. Het kost je gewoon geld. Je hebt geen slaapplek, daarom ga je met een camper. Met The Road Home gingen we op tour met een bus. Dan kom je daar en dan moet je ook maar weer kijken waar je gaat slapen. Dan slaap je soms in een kroeg of bij mensen thuis. Dat soort dingen zijn dan gewoon normaal. Want ja, wat wil je dan in Nederland blijven, dat schiet niet op.” Het spelen bij MoonKings is in dat opzicht wel het andere uiterste, vertelt Mart. “Je neemt bij Wisseloord op wat al best wel heavy is, je zit in een hotel, als je gaat touren is alles geregeld, je krijgt te eten. Als je een andere standaard gewend bent, ga je dat veel meer waarderen. Je moet de bodem hebben geraakt om echt te waarderen wat je doet.” Sem: “Absoluut waar.”

Sem: “Voordat we Ad kenden waren we al Whitesnake fans. Mart: “Ik heb gewoon Whitesnake posters op mijn kamer hangen.” Sem: “Ik heb Whitesnake platen aan de muur, nu kan de MoonKings plaat er gewoon naast. Heel bizar.” Mart: “Het is nog steeds een raar ding, we staan gewoon op dezelfde plaat als Ad, maar ook als David Coverdale (met wie Ad Vandenberg in Whitesnake zat, red).” Sem: “David Coverdale was niet alleen de zanger van Whitesnake, maar daarvoor ook van Deep Purple. Dat je daar dan een nummer mee opneemt.” Als daarop genoemd wordt dat dat vast een droom is die uitkomt, antwoorden de
jongens instemmend. Sem: “Meer dan dat. Ik weet nog dat ik het niet wilde geloven tot het moment dat we echt de opname hoorden. Je hoorde David’s stem, je hoorde zijn drums, mijn bas en Ad’s gitaar. Toen durfde ik pas te geloven dat het echt zo was. Dat was echt heel cool.” Mart: “Dat nummer begint ook zonder bas en drums. Zelfs toen die track startte en David begint te zingen, dan is het nog zo ok, ok. En dan komen de bas en drums erin, dat was wel echt een te gek moment.” Sem: “En de cd ligt gewoon vanaf vrijdag over de hele wereld. Volgens mij roep ik al een jaar lang tegen mijn ouders, dan ligt straks die plaat over de hele wereld, met onze namen erop, en die van Ad en Jan, onze zanger, en van David Coverdale. Dan ben ik zo fucking blij.” Mart: “En de plaat werd ook nog gemixt door Ronald Prent, en hij vond de plaat ook nog vet. Hij heeft gewoon met alles gewerkt. Met The Police, Mick Jagger, Paul McCartney, Rammstein. De hele sound van Rammstein is gewoon van hem.” Sem: “Kortom, het is gewoon een eer om dat te doen. We prijzen ons ook heel gelukkig. Verder zijn we heel nuchter. We zijn gewoon muzikanten met elkaar in een band, en zo gaan we met elkaar om. ”

Hoe zouden jullie het self-titled debuut willen omschrijven?
Sem: “De invloeden van alle muzikanten die in de band zitten zijn best wel goed te horen vind ik. Je hebt Ad die eigenlijk altijd al erg van de seventies rock is geweest. Wij houden van de rock van nu. Het is niet een en al retro vintage. Het is eigenlijk hardrock met invloeden van vroeger en nu. Hoe cheesy die omschrijving ook klinkt, maar dat is het gewoon." Mart beaamt dit: “Het komt vooral door de kloof tussen ons. Het is eigenlijk geen groot ding, maar wij spelen meer zoals van nu. Wij komen niet uit die tijd, dus we hebben veel meer invloeden die we meenemen en ik denk dat dat de plaat ook maakt. Daarom zitten we ook in die band denk ik. Puur om hoe wij spelen. Daarom krijgt een plaat ook zo’n sound.”

Sem vertelt dat alles op de plaat als ritmesectie tegelijk is ingespeeld, ook met Ad die op gitaar de basis heeft neergelegd. Later is de leadgitaar en de leadzang opgenomen. Dit is anders dan in de meeste moderne producties waar alle partijen apart opgenomen worden. Sem: “Daardoor klinkt het bijna live en in your face. Het is gewoon geen overgeproduceerde plaat. Het is heel basic, iets wat je meer in de muziek van vroeger tegen kwam en wat dat zo tof maakte.”
Mart: “Als je de plaat luistert is het net alsof je erbij bent, je de show ziet. Solo’s waar geen slag gitaar onder zit. Je hoort tempo wisselingen, kleine dingen. Niks is perfect, en dat kan ook niet. Mart vertelt dat de partijen zonder 'click' ingespeeld zijn, waardoor de feel van de plaat anders is, dynamischer. Mart: “Dat is ook een nieuwe ervaring voor mij geweest.”

Wat opvalt op de nummers die als preview op de site staan, is dat er soulvolle koortjes gebruikt worden in het nummer 'Good Thing' en strijkers in 'Breathing', niet echt iets wat je bij hardrock verwacht. Is dat bij meer nummers op de plaat zo?
Mart: “Ja.” Sem: “Bij een paar nummers wel. Dat is wel geinig eigenlijk, want dat is niet iets wat wij hadden verwacht toen we voor de eerste keer werden benaderd voor de band. Het is vrij gospel, maar als je terug denkt gebeurde dat best veel in oude rock. De Stones gebruikten ook koortjes. Mart over het gebruik van strijkers: “Als het mooi is en het is echt, en het past, wat bij het nummer 'Breathing' zo is, dan vind ik het supercool. Zoveel helden van ons deden dat, zelfs met orkest. Dan is het smaak of het tof is of niet.” Mart vertelt dat het soms best een verrassing was als ze nummers terug luisterden. “Het proces van het opnemen van de plaat duurde best wel lang. Soms kregen we ineens nummers te horen, en dan zaten er bijvoorbeeld ineens toetsen bij. Dan was het soms even omschakelen, maar als je het dan een paar keer luistert besef je dat het toch super mooi is.” Sem is van mening dat je beter een plaat kunt maken die je zelf tof vindt, dan een plaat voor het publiek of naar de trend van het moment. Sem: “Toevallig hebben we hele goede reacties op de plaat, dus dat komt mooi uit.”

Tot slot, wat staat er de komende tijd op het programma?
Aanstaande vrijdag wordt het album gereleased in een uitverkocht Atak. Mart: “Het is in onze hometown. Het wordt één groot feestje. Iedereen die mee heeft gewerkt komt. Onze vrienden, Sem’s broers en Mart’s oude bandje The Road Home staan in het voorprogramma. Zij doen bij alle Nederlandse shows onze support, dat is echt leuk.”

De jongens vertellen dat ze op 8 maart in een uitverkocht De Boerderij in Zoetermeer staan en op 15 maart in Uden. Daarna begint voor de MoonKings een tour van een aantal maanden door onder andere Duitsland, Frankrijk, Engeland, Spanje en Belgie. Wat later in het jaar staan waarschijnlijk wereldwijde optredens op het programma. In koor: “Misschien Japan”. Mart: “En misschien Amerika, omdat de plaat daar ook uit zal komen. Verder komen er aanvragen voor festivals binnen. Het is vrij kort van te voren, dus wordt er gekeken welke festivals tof zijn om mee te pakken.”

Ben je benieuwd geworden naar de plaat van Vandenberg’s MoonKings? Het album is te vinden op de 3voor12/Luisterpaal: