De heren hebben inmiddels een gemiddelde leeftijd van 63, net zoals het overgrote deel van het publiek. Toch is de band nog lang niet vergeten. Onder luid applaus van een bijna uitverkochte zaal komen de bandleden het podium oprennen. Ruim twee uur lang krijgen we een reis voorgeschoteld door de vele verschillende stijlen die de band rijk is. Klassiekers als Peaches en Heroes kunnen daarbij zeker niet ontbreken. En zodra de toetsenist, Dave Greenfield, de eerste noten van het legendarische Golden Brown inzet, volgt er een luid gejuich uit het publiek.

Ook nieuwe nummers, zoals Lowlands en Freedom is insane van het meest recent verschenen album Giants passeren de revue. Goed te merken is dat de band hierbij veel probeert te experimenteren. Met harmonieuze synthesizers, soms een akoestische gitaar en gitaarsolo’s weten de mannen een afwisselend repertoire op te voeren. De nummers lijken daardoor een mix tussen synthpop en ouderwetse punk-rock ’n roll. 

Om ook het publiek bij de show te betrekken, proberen de bandleden grapjes en oogcontact interactie te vormen. Zo maakt zanger en gitarist Baz Warn een opmerking naar iemand met een roze shirt (‘why you’re wearing a pink t-shirt? This is rock ’n roll, man’).

Bijna twee uur staat de band op het podium. En dat blijkt ook meer dan genoeg. Want na anderhalf uur zwakt de aandacht van het publiek wel enigszins af. De show wordt vlak en ook de bandleden schijnen er genoeg van te hebben. Daarnaast eindigt de show bovendien abrupt zonder het publiek te bedanken. Wat dat betreft had er wel een half uur vanaf gemogen.

Al betekent dat niet dat de band in al die jaren in kracht is verloren. Integendeel: deze mannen kunnen nog wel een tijdje door. Al is het alleen maar om de 70’s punkrock in ere te houden.