Het podium is strak, koel, indrukwekkend en wekt nieuwsgierigheid. Het oogt alsof Wende heel wat in petto heeft. Stalen stellages achter en boven het podium, waarop tientallen TL-buizen zorgen voor koel licht, wat vervolgens prachtig contrasteert met het warme licht waarmee Wende wordt verlicht. De sfeer van het decor past ook wonderwel bij de strakke grijs-zwarte grote zaal van Metropool. De benedenzaal is vrij goed gevuld, maar het balkon is gesloten.

Precies om half negen betreedt Wende het podium. Bij de tonen van ‘Ask the Tree’ heeft ze maar een paar ogenblikken nodig om het publiek te betoveren. Vanaf dat moment is iedereen in de ban van de mooie tonen, harde beats en de hypnotiserende stem van Wende. Op haar website staat dat ze in deze show haar plaat Last Resistance vertaalt naar het podium. Dat hoor je terug in de volgorde van de nummers, maar ook in de kwaliteit van de uitvoering. Spatzuiver, vol beleving en de mooie opbouw van de CD doet het ook live prima. De sterke teksten komen over bij het publiek en de electrobeats lenen zich uitstekend voor een poppodium. Het publiek is muistil, bij het mooie ‘Nude’ kun je letterlijk een speld horen vallen.

Ongeveer halverwege de show betoogt ze over de wandaden van Charles Taylor en hoe haar dat inspireert tot schrijven. Een fel protest, verpakt in mooie woorden en een klein, sarcastisch liedje. Begeleid met enkel een beat een een tingel, zingt ze suikerzoet over ‘Pretty Little Diamonds’. Daarna vervolgt ze met ‘Not Today You’re Mine’ om hiermee de draad van haar plaat weer op te pakken.

Later in de show komt er meer lucht in haar optreden. Haar enthousiasme en gulle lach verraden dat ze er zelf ook veel plezier in heeft. Haar bezwerende bewegingen op de al maar pulserende muziek worden groter en losser. En de muziek geeft ook ruimte voor meer vrolijkheid. Niet dat het nodig is overigens, want ze had het publiek al lang in haar zak, maar het geeft wel een mooie balans aan de show.

En dan is het afgelopen, heel snel al. Na een uur en een kwartier genieten willen de mensen nog niet naar huis. Gelukkig hoeft dat ook niet en volgen twee toegiften. Ze vertelt dat ze bij Last Resistance gezocht heeft naar de duistere kanten van het bestaan en dat ze dat ook altijd probeert in de plaatsen waar ze optreedt. Meestal is die duistere kant er wel, maar in Hengelo….Hengelo is zo netjes!

Tenslotte eindigt de avond met Wende achter de piano, (natuurlijk) met ‘Goodbye’. ‘I know here it ends for you and me. Please don’t go without saying goodbye.’

Goodbye.